Listopad 2004

Ślady pamięci
Marcin Kołodziej

Walka o tę Polskę...
Anna Pear

Nie wszystek umrę
ks. Paweł Bednarski

Księga życia, księga śmierci
Monika Stadniczenko

Duszpasterz w Iraku
Katarzyna Wyzga rozmawia z księdzem majorem Mariuszem Stolarczykiem

O definicjach liturgii
ks. Paweł Cembrowicz

"Nikifor", czyli "niosący zwycięstwo"
Barbara Lekarczyk-Cisek

Całun Turyński w kościele Św. Krzyża we Wrocławiu
ks. Cezary Chwilczyński

Siostry Maryi Niepokalanej we Wrocławiu 1854-2004
Piotr Stefaniak

Relikwie św. Ojca Pio w Namysłowie
Ks. Rafał Hołubowicz

Wrocławska Kapituła Katedralna
ks. Rafał Kowalski

Zapobiegać, a nie leczyć...
z ks. Andrzejem Cieślikiem rozmawia ks. Rafał Kowalski

W poszukiwaniu słów jasnych i czystych
Wiesława Tomaszewska

Wiara, która staje się kulturą
Ks. Maciej Małyga

Jan Paweł II – Myśląc Europa...
ks. Jarosław Nitkiewicz




Strona główna

Archiwum

Ślady pamięci
Marcin Kołodziej



Niedawno przeżywaliśmy dwudziestą rocznicę męczeńskiej śmierci Sługi Bożego księdza Jerzego Popiełuszki. Nastąpiła ona pod koniec października 1984 roku, w przeszło dwanaście lat po jego święceniach kapłańskich. Jest wielu biografów, którzy piszą o nim jako o duszpasterzu, patriocie i bohaterze historii. W tej perspektywie przytaczają różne opowieści, epizody i anegdoty z jego życia. Obok tych znanych, pozostają jednak ciągle te wypowiadane po cichu, a często nawet zapominane. Jedna z nich jest mocno związana z Kościołem na Dolnym Śląsku, zwłaszcza z Wołowem.

Ciekawym trafem w historię Wołowa wpisał się także ksiądz Jerzy Popiełuszko. Wszystko zaczęło się od dwóch kolegów z tego miasta: Mirosława Hermaszewskiego i Bogdana Liniewskiego. Ukończyli oni Liceum Ogólnokształcące w Wołowie, a następnie razem wybrali studia w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Po ukończeniu tej uczelni losy kosmonauty Mirosława Hermaszewskiego są dziś bardzo dobrze znane, natomiast Bogdan Liniewski po dwóch latach służby wojskowej wstąpił – przy wyraźnym sprzeciwie swoich władz wojskowych – do Seminarium Duchownego w Warszawie. Porzucił karierę pilota i wybrał powołanie kapłańskie. W czasie pobytu w warszawskim Seminarium zaprzyjaźnił się z młodszym od siebie wiekiem klerykiem Jerzym Popiełuszką. W 1970 roku wybrali się wspólnie na wakacje, które spędzili pod namiotami w okolicach Augustowa. Rok później w miesiącach letnich 1971 roku ponownie byli razem na wypoczynku. Zwiedzili między innymi Karkonosze oraz na ziemi dolnośląskiej Wrocław i Legnicę, gdzie mieszkała rodzina Bogdana Liniewskiego.

Następny rok przyniósł dla Bogdana i Jerzego święcenia diakonatu i wkrótce po nich 28 maja 1972 roku święcenia kapłańskie. Należeli do grupy trzydziestu jeden diakonów, których tego dnia wyświęcił na kapłanów Sługa Boży i kandydat na ołtarze kard. Stefan Wyszyński. Po tym szczególnym w ich życiu wydarzeniu przyszedł czas na Msze święte prymicyjne. Było ich bardzo dużo. Sprawowali je osobno, ale również i razem. Ksiądz Jerzy i ksiądz Bogdan pojechali na Dolny Śląsk, aby i tam obdarzyć znajomych swoim błogosławieństwem prymicyjnym. Zatrzymali się wtedy we Wrocławiu u kolegi księdza Bogdana – Waldemara Lewandowskiego. Następnie sprawowali Msze święte prymicyjne w Działoszynie koło Bogatyni i Karpaczu Bierutowicach. Dnia 5 czerwca 1972 roku, w sobotę o godzinie 19.00 przewodniczyli również w Eucharystii w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Karola Boromeusza w Wołowie, gdzie proboszczem i dziekanem był wówczas ksiądz prałat Franciszek Bosak. Po tej Mszy świętej pojechali też do Parszowic koło Ścinawy i również tam sprawowali Eucharystię dla miejscowej wspólnoty parafialnej, do której w większości należeli repatrianci ze Wschodu. Z tych wspólnych prymicji zachował się obrazek specjalnie wydany na tę okoliczność. Ostatecznie podczas tej wyprawy opracowali również młodzi kapłani hasło na dalsze lata swojej posługi duszpasterskiej: "żeby się nie skleszyć, czyli nie stać się klechą". A klecha w ich rozumieniu był nienagannie ubranym księdzem z manierami, który w konsekwencji nie miał czasu dla ludzi. Ci dwaj kapłani – złączeni szczególnie przez drogi życia – nie "skleszyli" się. Jeden z nich pociągnięty posługą misyjną pracował w Afryce, ostatecznie osiadł w Szwajcarii, drugi natomiast broniąc prawdy i solidarności międzyludzkiej przelał swoją krew, aby zło dobrem zwyciężać.