Zwykła kartka świąteczna z źyczeniami — a ile radości. „Spokojnych błogosławionych świąt. Tęsknimy i modlimy się za naszego księdza Stasia” Wiadomość, która dotarła do mnie dzień później „ścięła mnie z nóg”. Nie żyje. Zawstydziłem się. Dlaczego wstyd? Spóźniłem się... Spóźniłem się z miłością i to juź drugi raz.

Kilka lat temu, podczas wizyty duszpasterskiej, spotkałem biedną staruszkę. W pokoju stał stół, trzy krzesła, stara wersalka i kilka zniszczonych obrazów o treści religijnej. Nie miała nawet lodówki. Zawstydzony własnym bogactwem (w kontekście zaistniałej sytuacji) postanowiłem jej ofiarować, poniewaź miałem dwie. Czas zawiezienia odkładałem znajdując wiele argumentów: kolęda, napisanie kazania, załatwienie wielu spraw. Zakończyłem wizytę duszpasterską. Lodówka stała nadal u mnie. Jutro zawiozę — czyniłem w myślach poboźne postanowienie.

„Jutro” trwało kilka tygodni. Zostało zrealizowane wiadomością: nie źyje. Było mi ogromnie wstyd. W kościele podczas uroczystości pogrzebowych powiedziałem między innymi: „...ta śmierć jest dla mnie nauką pośpiechu. Spóźniłem się z ofiarowaniem lodówki. Zmarłej juź jest niepotrzebna”.

Minęły lata. Życie popłynęło dalej. Zapomniałem o wydarzeniu z lodówką i nie tylko... W wakacje dowiedziałem się, źe moja parafianka choruje. Jest to staruszka mieszkająca z męźem. Wspaniali ludzie. Mąż zapraszał mnie do siebie w odwiedziny. Kiedykolwiek przejeżdżałem obok ich domu, myślałem o odwiedzinach czyniąc postanowienie: „Jutro przyjadę”. Przypadkiem dowiedziałem się, źe jest bardzo ciężko chora — rak. Dni policzone. Zrobiło mi się wstyd. Nie mogłem ich już odwiedzić, ponieważ co roku na zimę wyjeżdżają do swoich dzieci. Nosiłem się z nadzieją, źe, tak jak co roku, wrócą wiosną i wtedy na pewno ich odwiedzę. Złudna taka nadzieja. Kartka świąteczna od nich. I wiadomość dzień później: nie żyje.

I w tym momencie przypomniałem sobie wiersz księdza J. Twardowskiego. Znam go na pamięć — co z tego? Prawdy w nim zawartej nie zrealizowałem. Spóźniłem się. Odłożyłem czyny miłości na jutro. Wstyd mi. Chociaż ty się nie spóźnij.