Maj 2005

Cieszymy się
Arcybiskup wrocławski po wyborze papieża Benedykta XV

Samotność władzy
ks. Piotr Nitecki

Nie jestem sam
papież Benedykt XVI

Benedykt XVI
ks. Andrzej Szafulski

Służyć Kościolowi
Fragmenty wywiadu z kard. Josephem Ratzingerem

Minął rok...
K.S.

Kapłan i jego misja
Z ks. abp. Marianem Gołębiewskim rozmawia ks. Cezary Chwilczyński

Z dziejów komunistycznych represji wobec dolnośląskiego Kościoła
Stanislaw A. Bogaczewicz

Sakrament pokuty
ks. Wiesław Wenz

Uczeń i mistrz
ks. Bogdan Giemza SDS

O nazwach Sakramentu Ciała i Krwi Pańskiej
ks. Paweł Cembrowicz

Bitwa o Anglię
R.K.

Na szczęście Duch nie słucha mediów
ks. Rafał Kowalski

Ty będziesz kapłanem na wieki
Adam Ryszard Prokop




Strona główna

Archiwum

Benedykt XVI
ks. Andrzej Szafulski



Papież Benedykt XVI, przedtem kard. Joseph Ratzinger, urodził się w Wielką Sobotę, 16 kwietnia 1927 roku w Górnej Bawarii, w Marktl nad rzeką Inn, w diecezji Passau. Wychował się na wsi jako najmłodsze dziecko z trojga rodzeństwa. Dom rodzinny wyposażył go w głęboką religijność i w szlachetne zasady moralne. W latach 1946-1951 studiował w Wyższej Szkole Teologiczno-Filozoficznej w Freising i Monachium. Dnia 29 czerwca 1951 roku przyjął święcenia kapłańskie w Freising. Jako wikariusz kontynuował studia specjalistyczne w Monachium. W roku 1953 uzyskał stopień doktora teologii na podstawie rozprawy Lud i Dom Boży w nauce Augustyna o Kościele.

W cztery lata później, w roku 1957, zdobył habilitację w zakresie teologii fundamentalnej na podstawie rozprawy: Teologia dziejów u św. Bonawentury. W następnym roku jako profesor nadzwyczajny został wykładowcą dogmatyki i teologii fundamentalnej w Wyższej Szkole Filozoficzno-Teologicznej w Freising. W roku 1959 powołano go już jako profesora zwyczajnego na uniwersytecie w Bonn. W międzyczasie kard. Joseph Frings powołał go na swojego doradcę i w tym charakterze brał udział w latach 1962-63 w obradach II Soboru Watykańskiego. W roku 1963 przeniósł się na uniwersytet w Münster, a następnie w roku 1966 do słynnej Tybingi, skąd po trzech latach został powołany do Ratyzbony na Katedrę Teologii Systematycznej (dogmatyki i historii dogmatów). Tutaj był także dziekanem Wydziału Teologii Katolickiej. W 1977 roku mianowany został arcybiskupem diecezji Freising-Monachium oraz otrzymał z rąk Pawła VI nominację kardynalską.

W dniu 25 listopada 1981 roku Jan Paweł II mianował go prefektem Kongregacji Nauki Wiary. Niektórzy mówią, że od tego momentu pojawił się "drugi" Ratzinger. Otwarty, postępowy, a nawet nieco liberalny teolog zmienił się w konserwatywnego strażnika doktryny chrześcijańskiej. Kardynał Prefekt zostaje także członkiem pięciu kongregacji, dwóch rad papieskich i jednej komisji. Za wybitne osiągnięcia naukowe otrzymał dziewięć doktoratów honoris causa, w tym, na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu w październiku 2000 roku.

Kardynał Joseph Ratzinger jako teolog należał do ścisłej czołówki teologów chrześcijańskich XX wieku. Jego prace badawcze i publikacje odnoszą się głównie do szeroko rozumianej teologii dogmatycznej i fundamentalnej. W jego teologicznej twórczości znajdujemy też prace z zakresu liturgiki, teologii moralnej, teologii społecznej, teologii historii, z homiletyki, a bibliografia prac Księdza Kardynała obejmuje prawie tysiąc pozycji. Wiele z nich ukazało się w kilku, a niektóre nawet w kilkunastu językach. W Polsce największą popularność zdobyły: "Wprowadzenie w chrześcijaństwo", "Raport o stanie wiary" oraz "Sól ziemi".

Wśród prac z zakresu teologii dogmatycznej kardynał Ratzinger najwięcej uwagi w swoich dociekaniach teologicznych poświęcił eklezjologii i chrystologii. Uprawiana zaś przezeń teologia jest oceniana przez dzisiejszych teologów jako ewangeliczna, spójna i czysta intelektualnie, o wielkiej roli poznawczej i ekspresywnej. W swym ogólnym profilu nawiązuje ona bardziej do augustianizmu niż tomizmu. Genialnie wywiązuje się z naczelnego zadania teologii, jakim jest systematyzowanie i uniesprzecznianie danych objawionych. Jest to teologia żywa, sięgająca dna duszy, bardzo precyzyjna, trafna, i obdarzona jakimś ,,absolutnym słuchem" prawowierności. Koresponduje doskonale ze znakami czasu, z epoką, kulturą, duchowym stanem świata i jednocześnie wybiega w przyszłość. Powiedziano o nim, że w naszym stuleciu jest "największym teologiem wśród kardynałów i najwybitniejszym kardynałem wśród teologów".

Jako mąż Kościoła, kardynał Joseph Ratzinger ma nieocenione zasługi w służbie Stolicy Apostolskiej i całego Kościoła, głównie jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary, a także jako przewodniczący Papieskiej Komisji Biblijnej oraz jako przewodniczący Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Jako prefekt Kongregacji strzegącej tożsamości nauki i wiary chrześcijańskiej wykazuje talent w rozwiązywaniu sporów i problemów teologicznych. Zamiast atakowania wydaje opinie pozytywne, konstruktywne, dialogujące, pojednawcze, gdyż pracę w Kongregacji widzi nie jako osądzanie i potępianie, lecz jako wspólne szukanie odpowiedzi, pomaganie tym, którzy pytają, którzy mają wątpliwości, czy są wierni nauce chrześcijańskiej. W przekazie nauki wiary odznacza się jasnością, precyzją myśli, sumiennością i trafnością sądu. Wspaniale przez to uzupełnia nauczanie papieskie. Jest w Kościele czynnikiem stabilizacji, harmonii, ładu i ortodoksji.

18 kwietnia 2005 roku wybrany został Papieżem i przyjął imię Benedykta XVI, uroczyście rozpoczął swój pontyfikat 24 kwietnia 2005 roku.