Eucharystia daje zbawienie

Po opisie ustanowienia Eucharystii, który Paweł otrzymał od samego Pana w ciągu tradycji, apostoł dodaje komentarz natury teologicznej:
„Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije. Dlatego to właśnie wielu wśród was słabych i chorych i wielu też pomarło. Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni. Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem. Tak więc bracia moi, gdy zbieracie się, by spożywać [wieczerzę], poczekajcie jedni na drugich! Jeżeli ktoś jest głodny, niech zaspokoi głód u siebie w domu, abyście się nie zbierali ku potępieniu [waszemu]. Co do spraw pozostałych, wydam zarządzenia, gdy do was przybędę” (1 Kor 11, 26-34).
Godna celebracja
Koryntianie wciąż narażeni są na uczestnictwo w Wieczerzy Pańskiej bez pełnej świadomości tego, w czym biorą udział. Dla wielu z nich bardziej atrakcyjny okazywał się pokarm doczesny, nie duchowy. Możliwe, że Pawłowy wyrzut: „nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej” (1 Kor 11, 20) oznacza, iż zbierają się oni na agapie, którą winno wieńczyć sprawowanie Eucharystii, ale do tego nie dochodzi. Przyczyną takiego stanu może być fakt, że wciąż są ludźmi „cielesnymi”. Apostoł wyznaje: „nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jak do niemowląt w Chrystusie” (1 Kor 3, 1). Mieszkańcy gminy byli żądni duchowych owoców płynących z Eucharystii, ale nie uczestniczyli w niej świadomie.
Szczegółowa analiza gramatyczna Pawłowego wezwania do głoszenia śmierci Pana „aż przyjdzie” pozwala na wysunięcie konkluzji, iż za każdym razem, gdy wierni celebrują Eucharystię, to najpierw dzięki przyjętemu Ciału i Krwi Pańskiej uczestniczą w Jego śmierci, którą powinni głosić modlitewnie tak długo, aż On przyjdzie z owocami tejże Eucharystii. Choć jest już obecny pod konsekrowanymi postaciami, to jednak ukryty przed wzrokiem chrześcijan sprawuje nad nimi sąd, w wyniku którego ci, którzy niegodnie Go przyjęli, poniosą bolesne konsekwencje (1 Kor 11, 26-34). To modlitewne czuwanie, ogłaszające śmierć Pana, kończy się w momencie, gdy jawne stają się rezultaty sprawowanego przez Chrystusa sądu, a więc w chwili, gdy „On przyszedł”. Wszyscy, którzy przyjęli Go w sposób godny, zostają obdarzeni owocami Jego męki, śmierci i zmartwychwstania, a także uzdolnieni do radosnego życia, pełnego charyzmatów i mocy Ducha Świętego, życia w zjednoczeniu z Głową Kościoła, którym jest On sam (1 Kor 12 – 15).