Ks. Łukasz Romańczuk: Co roku Kościół przypominam nam o Wielkim Poście. Czy to nie nużące?
Ks. Aleksander Radecki: Zbawienie to zbyt poważna sprawa, żeby była nużąca! (śmiech) Chociaż temat nie jest nowy czy nieznany, to warto kolejny raz podjąć osobistą refleksję. Chrześcijanin musi ciągle stawiać sobie pytanie o sens postu i postaw z nim związanych. Czy je rozumiemy? Czy wiemy, po co to robimy? Dlaczego rezygnujemy z określonych potraw czy zabaw? Bez odpowiedzi na te pytania pogubimy się jako chrześcijanie. Istotą postu jest pokuta – postawa wyrażająca żal za popełnione grzechy własne lub innych, skruchę i pragnienie wynagrodzenia, nawrócenie i dążenie do jedności z Bogiem i Kościołem, pojednanie, komunię. Przyjmuje różne formy umartwień zewnętrznych lub wewnętrznych. Może być sakramentalna, zadawana podczas spowiedzi św., oraz pozasakramentalna, podejmowana z własnej inicjatywy lub nałożona przez stosowną władzę kościelną.
Jaką rolę pełni Wielki Post w życiu katolika?
Uzdalnia do walki z pokusami, wzmacnia wolę i kształtuje charakter. Daje człowiekowi prawdziwą wolność, możliwość stwierdzenia „ja nic nie muszę” – jestem panią/panem siebie! Porządkuje świat wartości doczesnych. za pomocą modlitwy, postu i jałmużny.
Oczywistością jest, że w poszczególne dni naszej wielkopostnej drogi różnie mogą rozkładać się akcenty i proporcje tych trzech działań: raz więcej będzie modlitwy (np. podczas rekolekcji) niż pozostałych dwóch postaw; będą dni naznaczone bardziej zdecydowaną rezygnacją z rzeczy dozwolonych i dobrych, a kiedy indziej włożymy wiele serca w świadczenie jałmużny.
Konieczne jest jeszcze jedno ważne dopowiedzenie: istotna jest czystość naszych intencji. W Ewangelii w odniesieniu do jałmużny, modlitwy i postu pojawia się jasny wymóg dotyczący spełniania tych praktyk: nie są one na pokaz, by nas ludzie chwalili. Wtedy „Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie” (Mt 6, 4, por. Mt 6, 6.17).
Zatem okres Wielkiego Postu jest czasem pogłębiania relacji z Bogiem i drugim człowiekiem. Relacji nie zbuduje się bez spotkania. Modlitwa stanowi przestrzeń naszego duchowego spotkania z Bogiem, dyktowaną postawą uwielbienia, przeproszenia, potrzebami człowieka, ale też – i to najtrudniejsze – gotowości do odkrywania i realizowania Bożej woli.

Praktyki pokutne są właściwie nieograniczone, gdyż dotyczą całego człowieka (a nie np. tylko żołądka) i dotykają wszystkich dziedzin naszego życia. Liczy się intencja i motywacja, z jaką dany program realizujemy. Dlatego np. dieta, która ma na celu utracenie zbędnych kilogramów, nie będzie postem! Samooszukiwaniem się będzie niejedzenie słodyczy, skoro problemem jest panowanie nad korzystaniem z telefonu komórkowego czy Internetu. Prawdziwym wyczynem może być solidne wykonywanie swoich obowiązków, systematyczność, punktualność, jazda zgodna z przepisami o ruchu drogowym lub milczenie.
W tym roku w Środę Popielcową wypadały Walentynki, a 8 marca Dzień Kobiet. Jak powinny postąpić osoby, które chciałyby w zgodzie z sumieniem i przeżywanym czasem połączyć te dwie sprawy? Czy tak się da?
Do tej listy można dopisać jeszcze urodziny, imieniny czy różne święta i rocznice, które trudno pominąć albo przenieść na inny czas.
Czwarte przykazanie kościelne brzmi następująco: „Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach”. Dla wierzącego chrześcijanina nie jest problemem to, jak świętować w tym właśnie okresie – tym bardziej, że kwestia ta pojawia się co rok. Można wypracować naprawdę piękne formy radości i bycia razem – oczywiście wcześniej scenariusz świętowania musi być odpowiednio przygotowany.
Martwić się trzeba o ludzi, którzy nie umieją się cieszyć i świętować bez alkoholu, potraw mięsnych czy tańców. Czyżby aż tak ubogi był repertuar naszych możliwości? A czy te „tradycyjne” i „wypróbowane” sposoby świętowania (alkohol, potrawy mięsne, tańce) naprawdę gwarantują piękne, radosne i godne człowieka spotkania „ku czci”? Czy przy tej okazji nie warto przyjrzeć się jeszcze naszym współczesnym rozrywkom (teatr, operetka, tzw. komedie filmowe, kabarety, żarty, dowcipy itp.)? Z czego lub z kogo my się tak naprawdę śmiejemy? Z ilu takich „wesołych” imprez wrócimy bez grzechu?
Zatem wniosek jest jasny: uczmy się świętować – i to nie tylko w okresie Wielkiego Postu. Pod tym apelem z pewnością podpiszą się lekarze, którzy jakże często ujawniają podczas badań skutki braku panowania nad sobą przez pacjentów.

▸ Rozdzierajcie swoje serca, a nie szaty, czyli: zewnętrzne praktyki pokutne są niezwykle potrzebne jako świadectwo, ale nie na pokaz.
▸ Sprawdzajcie, czy podejmowane czyny pokutne prowadzą do przemiany myślenia i działania, czy nie są podejmowane zamiast tego, co powinno być dokonane.
▸ Podstawą prawdziwej pokuty jest wykonywanie tego wszystkiego, co do nas wprost należy (obowiązki stanu, posłuszeństwo) i to w najlepszym stylu, na jaki nas stać.
▸ Post od pokarmów (np. słodycze, mięso) i napojów (np. kawa, napoje gazowane) jest czymś oczywistym, potrzebnym i najprostszym (jeśli ktoś tego nie potrafi, to trudno marzyć o sprawach znacznie poważniejszych!). Ale oprócz  przewodu pokarmowego mamy jeszcze do wykorzystania strefy, które wyznaczają: język, oczy, uszy, węch, dotyk, wyobraźnia. One także powinny podlegać władzom naszego ducha i tam także jest miejsce na czyny pokutne.
▸ Panujmy nad sobą: trzeba umieć sobie coś (świadomie i dobrowolnie) kazać lub zakazać.
▸ Istotne jest odważne świadectwo życia – apostolstwo na każdym kroku: nie zapieranie się tego, kim jestem. To kosztuje, ale ma wartość i jest, było i wciąż będzie konieczne.