Chlubna postać Kościoła wrocławskiego

Kardynał Bolesław Kominek był jedną z najważniejszych postaci powojennego Kościoła w Polsce. Dnia 15 grudnia 1956 r. przybył on do Wrocławia jako wikariusz generalny arcybiskupa gnieźnieńskiego. Dzień później, w dniu ingresu do katedry wrocławskiej, zaczął formalne rządy w diecezji. Chociaż rozpoczęły się one w obiecujących okolicznościach, przypadły na trudny okres w dziejach Polski, dla którego charakterystyczne były: kontynuacja indoktrynacji komunistycznej, opór obywateli oraz nadzieje związane z wydarzeniami 1956 i 1970 r. Kominek pozostał we Wrocławiu do końca życia. Tutaj jako głowa Kościoła partykularnego otrzymał kolejno następujące godności kościelne: arcybiskupa tytularnego Eucaity, administratora apostolskiego ad nutum Sanctae Sedis archidiecezji wrocławskiej, metropolity wrocławskiego oraz kardynała.
Człowiek o silnej osobowości
Jego biskupią dewizą były słowa św. Pawła: Verbum Crucis – Dei Virtus (Nauka Krzyża – mocą Bożą). Kominek żywił szczególne nabożeństwo do Matki Boskiej, co wyrażał w codziennym odmawianiu różańca i dbałości o maryjny profil pobożności wiernych w archidiecezji wrocławskiej. Ponadto był wielkim czcicielem św. Jadwigi Śląskiej. Za św. Bernardem z Clairvaux powtarzał, iż Kościół nie może spoglądać tylko w przeszłość, ale musi patrzeć przed siebie, by umiejętnie wbudować „siebie w przyszłość”, gdyż Chrystus jest tym, który ciągle nadchodzi.
Był człowiekiem o silnej osobowości, ukształtowanej przez dom rodzinny i środowisko funkcjonujące w specyficznych realiach historycznych Górnego Śląska. Urodził się 23 grudnia 1903 r. w Radlinie na Górnym Śląsku. Był najstarszym z dziewięciorga dzieci w górniczej rodzinie Franciszka i Katarzyny z domu Kozielskiej. Został pierwszym gimnazjalistą z Radlina i jednym z dwóch pierwszych polskich maturzystów w Rybniku. W 1923 r. podjął naukę w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był bardzo zdolnym studentem. Po wcześniejszym ukończeniu studiów 11 września 1927 r. przyjął święcenia kapłańskie i wyjechał na studia zagraniczne. W latach 1927–1930 studiował filozofię i nauki społeczne w Instytucie Katolickim w Paryżu, gdzie uzyskał licencjat z zakresu nauk społecznych oraz doktorat z filozofii. Po powrocie do kraju został wikariuszem w parafii św. św. Jana i Pawła w Katowicach-Dębiu. W 1931 r. przeszedł do pracy w kurii diecezjalnej jako kierownik kancelarii ordynariusza katowickiego bp. Stanisława Adamskiego oraz sekretarz Akcji Katolickiej. 

Również doskonale radził sobie z trudną rzeczywistością wewnątrzkościelną i polityczną, wynikającą z ówczesnych relacji pomiędzy państwem a Kościołem na szczeblu centralnym oraz lokalnym. W połowie lat sześćdziesiątych funkcjonariusze aparatu bezpieczeństwa określali go apostołem wojującego Kościoła. Racje, jakimi kierował się w relacjach z władzami państwowymi, doskonale oddają jego słowa adresowane do Dyrektora Urzędu ds. Wyznań w Warszawie:
„Zdaję sobie dobrze sprawę z mej odpowiedzialności wobec Kościoła, Polski, i zagranicy. Jestem świadom tego nie tylko jako Biskup i Polak. Staram się z tego stanowiska oceniać i rozstrzygać zagadnienia związane z rządami w diecezji. Jak dotychczas, nie miałem konfliktów pomiędzy wiarą i zasadami moralności, a polską racją stanu. Nie będzie ich chyba i w przyszłości – przy dobrej woli z obu stron. Bo chociaż – dla różnic ideologicznych – inaczej oceniamy dobra duchowe, tym niemniej odpowiedzialność swoją usiłuje ustawić i w perspektywie spraw Kościoła i dobra Państwa, a w szerszym ujęciu – dobra Narodu i jego przyszłości”.
Ojciec pojednania Polaków i Niemców
Bolesław Kominek był uczestnikiem Soboru Watykańskiego II. W sposób szczególny angażował się w zmagania Episkopatu o kanoniczne uregulowanie statusu polskiej administracji kościelnej na zachodnich i północnych rubieżach powojennej Polski.