Małżeństwo ma misję

W grudniu Dolny Śląsk odwiedziło małżeństwo z Francji: Thérèse i Antoine Leclerc. Choć małżonkowie są już na emeryturze, mają pięcioro dzieci (jedyny syn jest kapłanem) i ośmioro wnucząt, to służą z ewangelicznym zaangażowaniem parom na całym świecie.
Małgorzata Trawka: Najpierw trochę o Was. Pełnicie w katolickim ruchu duchowości małżeńskiej Équipes Notre- Dame posługę pary łącznikowej dla wielu krajów, w których rozwija się ta wspólnota, miedzy innymi: Polski, Francji, Belgii, Niemiec, krajów Bliskiego Wschodu, a nawet Mauritiusa. Antoine jest stałym diakonem i kapelanem więziennym. Thérèse odpowiada za katechumenat w parafii i otacza opieką rodziny odwiedzające swoich bliskich w więzieniu. Mam wrażenie, że nie byłoby to możliwe, gdyby nie Wasza ewangeliczna postawa. Jak w swoim małżeństwie żyjecie Ewangelią?
Antoine Leclerc: Dla mnie żyć Ewangelią to jest umieścić Boga w centrum mojego życia jako źródło, które prowadzi mnie do opieki nad innymi, nad moimi bliskimi. Przede wszystkim oznacza to opiekę wobec mojej żony. A razem z żoną mamy kochać bliźniego, myśląc najpierw o naszych dzieciach, które bardzo kochamy i troszczymy się o nie. Myślę też o wszystkich, których Bóg umieścił na naszej drodze, których spotykamy, do których jesteśmy zaproszeni, by się nimi opiekować. Kiedy jest nas dwoje, to jesteśmy silniejsi niż jeden plus jeden. Czasami trudno jest mi modlić się samemu, ale gdy patrzę na modlącą się Thérèse, to jej przykład pomaga mi bardziej angażować się w osobistą modlitwę.
Thérèse Leclerc: Gdy czytam Ewangelię, przychodzą mi do głowy dwa słowa: miłość i przebaczenie. Jezus kocha ludzi w sposób bezwarunkowy i mówi, żeby kochać się nawzajem. Miłość polega na tym, żeby akceptować drugiego z jego różnicami. Powiedziałabym to samo odnośnie do dzieci: kochać je to znaczy akceptować w sposób bezwarunkowy, nawet jeśli są inne, niż byśmy chcieli. My mamy to szczęście, że mamy fantastyczne dzieci, mimo że nieraz nas zaskakują. Druga sprawa to przebaczenie, które jest nie do zastąpienia w życiu małżeńskim i w ogóle w życiu. Jezus w dialogu z kobietą cudzołożną nie używa tego słowa, ale mówi: „Idź i nie grzesz więcej”. On patrzy w przyszłość. Przebaczenie jest niezbędne w życiu małżeńskim, w życiu z dziećmi i w ogóle w relacji z drugim człowiekiem.

Inna sprawa to ta, że należę do stowarzyszenia, które zajmuje się przyjęciem, opieką nad rodzinami przed i po spotkaniach z członkiem rodziny w więzieniu. Pamiętamy słowa z Ewangelii wg św. Mateusza: „Byłem w więzieniu, a odwiedziliście Mnie”. Ja nie odwiedzam, ale zajmuję się rodzinami, które chcą kogoś odwiedzić. Nie robimy dużo, ale przynosimy trochę czułości w świat, w którym jest tak wiele przemocy. Przyjmujemy ludzi z uśmiechem, pomagamy, gdy ktoś nie wie, dokąd ma iść, proponujemy kawę. Doświadczam dużo dobra, gdy patrzę na tych ludzi. Często są to kobiety, które zachowują godność w trudnych sytuacjach nieobecności męża, towarzysza, syna… Czasami mają problemy finansowe. Muszą trwać w tej sytuacji wiele lat, a mimo to co tydzień przychodzą odwiedzić ich bliską osobę. My nie mówimy im o religii, choć w naszej grupie jest wielu katolików i protestantów. Czasami te kobiety same z siebie wyznają: „Bóg mi pomaga przetrwać tę sytuację”. To miejsce dużo mnie uczy i pomaga mi umniejszać znaczenie moich małych problemów.
Wiele jeździcie po świecie. Jakie macie przemyślenia co do kondycji współczesnych małżeństw? Co Was zachwyca, a co odczytujecie jako problem?
AL: Gdy jeździmy po świecie, to widzimy duże różnice kulturowe. Ale jest pewien aspekt uniwersalny. To jest dobrowolne angażowanie się jednej osoby dla drugiej oraz angażowanie się ich obojga w działalność na zewnątrz. Małżeństwa, które budują na wierze, otrzymują miłość od Boga.