Przyciąganie przeciwieństw

Julia Pawelec: Najpierw o Waszych początkach… Jak zaczęła się Wasza historia?
Kamila Rajfur: Poznaliśmy się, gdy Maciek był już dziennikarzem. Szukał relacji kogoś, kto przeszedł Ekstremalną Drogę Krzyżową we Wrocławiu. Mieliśmy wspólnych znajomych, od których dostał kontakt do mnie. Nasza relacja zaczęła się od długich rozmów telefonicznych. Okazało się, że łączy nas wiele wspólnych tematów, prowokowaliśmy się nawzajem do kolejnych telefonów.
Maciej Rajfur: Zadzwoniłem raz, żeby zapytać o wrażenia i doświadczenia z EDK, a potem wybrałem numer następnego dnia i kolejnego… Z czasem spotkaliśmy się i znajomość zaczęła przeradzać się w coś poważniejszego. Wcześniej kojarzyliśmy się z widzenia, bo oboje pochodzimy z niewielkiego miasta.
Odczuliście różnicę wieku, jaka jest między Wami?
KR: Między nami jest 5 lat różnicy. Na początku bardzo mocno ją czuliśmy. To było dla nas wyzwanie. Gdy się poznaliśmy, miałam 17 lat, czyli byłam w liceum, a Maciek już studiował. Ja żyłam szkołą, przygotowaniami do matury, a on – życiem studenckim, nauką do sesji. Zatem on musiał w pewnym sensie zwolnić i wrócić do swoich wspomnień, natomiast ja nadrabiałam, mierząc się z wyzwaniami, których nie przeżywali moi rówieśnicy. Zaręczyliśmy się, kiedy skończyłam liceum. Gdy wszyscy studenci mówili o juwenaliach, ja myślałam o ślubie i weselu, kredycie na mieszkanie i wykańczaniu go. Nie miałam w swoim środowisku raczej z kim o tym porozmawiać.
MR: Kamila przeżywała coś, co już dawno było za mną. Dla mnie decyzja o małżeństwie była czymś naturalnym. Miałem dobrą pracę – w „Gościu Niedzielnym” – i byłem mentalnie i życiowo gotowy, by stanąć przed ołtarzem. Dla Kamili małżeństwo wiązało się ze znacznie większą odwagą, ponieważ miała niespełna 19 lat, gdy się zaręczyła, i 20 lat w dniu ślubu. Połowa znajomych myślała, że bierzemy ślub z powodu nieplanowanej ciąży, a druga – po prostu dziwiła się, dlaczego tak szybko. Zawarcie małżeństwa w tym wieku dla kobiety nie jest powszechne. Dlatego też rodzice Kamili bardziej to przeżywali niż moi. Ona dopiero co zaczynała studia. Jej ojciec zastanawiał się, z czego będziemy żyć, jak połączyć założenie rodziny ze studiami i szukaniem pierwszej pracy. To były naturalne wątpliwości. Może nie mieliśmy dużo, ale nam zupełnie wystarczyło. Nie myśleliśmy w takich kategoriach, że oboje musimy zarabiać, dorobić się, a dopiero potem zorganizować wesele. Kochaliśmy się, nie chcieliśmy czekać. A teraz nie odczuwamy już raczej tej różnicy wieku. Poza tym zawsze będę mówić do mojej żony: jaka ty jesteś piękna i młoda. (śmiech)

Często słyszy się, że przeciwieństwa się przyciągają. Tak było właśnie u Was… Spotkanie humanisty z krwi i kości z dziewczyną, która woli nauki ścisłe (obecnie inżynierem fizyki), zakończyło się miłością.
MR: Brzmi to dość szokująco, ale zbudowaliśmy nasze małżeństwo na różnicach, a nie podobieństwach. Różnimy się praktycznie wszystkim: osobowością (Kamila jest introwertykiem, lubi spokój, a ja mam typowe cechy ekstrawertyka), innym podejściem do życia (moja żona widzi wszystko przez pryzmat działań i liczb, a ja jestem osobą relacyjną). Łamiemy pewne stereotypy – ja jestem tą połówką, która dużo mówi, Kamila raczej słucha. Nasza historia nie wygląda jak scenariusz z amerykańskiego filmu, w którym spotykają się dwie osoby z tą samą pasją, ponieważ mamy zupełnie różne hobby: Kamila uwielbia żeglować, ja nigdy nie byłem nawet na łodzi. Wolę wspinaczkę górską zimą, ona natomiast preferuje ciepło – koc, herbatę, puzzle. Nawet inaczej odczuwamy temperaturę – moja żona chętnie odkręciłaby wszystkie grzejniki i okryła się kocem, a ja zupełnie na odwrót. (uśmiech)
KR: Widzimy te różnice na co dzień, ale uznaliśmy, że nie chcemy traktować ich jako przeszkód, tylko zrobiliśmy z nich pożytek. Wykorzystujemy moje dobre cechy wszędzie tam, gdzie potrzeba spokojnego, racjonalnego podejścia, a Maciek się przydaje, kiedy trzeba się o coś wykłócić, z kimś porozmawiać. Ja rozliczam rachunki, przeglądam dokumenty, czytam instrukcje i instaluję różne rzeczy, a on załatwia różne sprawy – np. w przychodni, sklepie czy banku – gdy wymaga tego sytuacja.
Propagujemy taką tezę wśród młodych, że przeciwieństwa się przyciągają, ale trzeba umieć z nimi żyć, wykorzystując je na plus. Nie warto zrażać się tymi różnicami. Nawet jeśli jest ich bardzo wiele. Tym, co nas trwale łączy, jest wiara w Boga i trzymamy się tego. To najsilniejsze spoiwo w naszym związku.
Nie uważamy oczywiście, że nasz przykład to jedyna słuszna droga. Na pewno ludzie w parach podobni do siebie także tworzą szczęśliwe związki. My staramy się, jak możemy, umacniać się w tym, jacy jesteśmy.
MR: Może powiem coś dla niektórych kontrowersyjnego: pewnie istnieje sporo osób na świecie, które, patrząc czysto po ludzku, pasowałyby do nas lepiej, ale my pokochaliśmy właśnie siebie. Takimi, jacy jesteśmy. Chcemy trwać w tej decyzji i nie szukamy nikogo innego. Życie nie polega na tym, aby wszystkich naokoło wypróbować i wybierać „najlepszy, najbardziej pasujący model”. Ważne, by trwać w miłości do osoby, którą się pokochało. Gdybyśmy mieli się rozstać z powodu różnic, nie wytrzymalibyśmy w związku ani jednego dnia. Wiedzieliśmy przed ślubem, że bardzo się różnimy, a po przysiędze małżeńskiej okazało się, że nawet jeszcze bardziej. Istotą jest więc, jak podchodzimy do tych różnic.

Jak pielęgnujecie Waszą miłość małżeńską?
KR: Troszczymy się o siebie na co dzień, odnosimy się z szacunkiem, spędzamy ze sobą dużo czasu. Wiemy, jak ważne są proste gesty, np. pożegnanie, gdy się rozstajemy, czy powitanie. Istotna jest też przestrzeń bez dzieci, taka tylko we dwoje. Staramy się ją regularnie aranżować.
MR: Nie można ulec rutynie. Ostatnio polecieliśmy sami na tydzień do Hiszpanii. Dzieci zostały u dziadków. To była spontaniczna wycieczka. Rano wstaliśmy we Wrocławiu bez planów, a późnym wieczorem byliśmy na drugim końcu kontynentu. Bardzo aktywny i owocny czas – bawiliśmy się jak w narzeczeństwie.
W małżeństwie, podobnie jak w każdej innej relacji, dochodzi czasem do kłótni. Jak sobie z nimi radzicie?
MR: Nie będziemy ukrywać, że często się kłócimy. Obydwoje mamy mocne charaktery. Nawet dzisiaj, przed tym wywiadem, doszło do kłótni – zakończyła się oczywiście zgodą. U nas czasem lecą wióry, ale one nie prowadzą do myśli o rozwodzie, dlatego że wierzymy w to, co Jezus powiedział o małżeństwie w Ewangelii. Niektóre nieporozumienia są o drobne rzeczy, inne – o poważniejsze, np. metody wychowania dzieci.