Świętowanie

Jeśli po drodze zdarzą się takie „nieidealne” święta, gdy na przykład dopadnie nas choroba, spiętrzą się trudne sprawy, nie zdążymy na czas z tym, co sobie zaplanowaliśmy, to wtedy – wbrew temu wszystkiemu – święta i tak przychodzą, a czasem zostawiają w naszym sercu wyjątkowy ślad.
Wieczerza serca, a nie ciała
Marta i Adam Bochenkowie to kolejna rodzina, która konsumpcyjnemu podejściu do świąt mówi „nie”, choć musieli wypracować swoje sposoby na przeżywanie tego czasu. W rodzinnym domu Marty prezenty pod choinką pojawiały się jedynie w dzieciństwie. Później członkowie rodziny doszli do wniosku, że nie jest to niezbędny element świętowania. Zdziwienie jej przyjaciół, że choinka może stać bez prezentów, było ogromne.
Pierwsze wspólne święta Marta i Adam wspominają jako bieganinę, chęć dostosowania się do jednych i drugich rodziców. Dopiero pojawienie się dzieci odmieniło ich na tyle, że przestali skupiać się na tym, jak zaspokoić czyjeś oczekiwania. – Któregoś roku porozmawialiśmy z rodzicami, że połowę świątecznego czasu chcemy spędzić we własnym domu – opowiada Marta. – I od tego się zaczęło. W Wigilię zostaliśmy w domu, a rodziców zaprosiliśmy, by dołączyli do nas, jeśli tylko by chcieli.
Najpiękniejsza Wigilia państwa Bochenków miała miejsce rok temu. – Moja babcia jest już osobą starszą, z demencją – wspomina Marta. – Mieszka razem z tatą, który często pracuje nawet w święta. Gdy zadzwoniłam do niego z życzeniami, okazało się, że jest w domu, i spontanicznie postanowiliśmy razem spędzić wigilię. Wtedy tata jeszcze nie wiedział, że nie będzie miał czym nas poczęstować, ponieważ babcia, przygotowując potrawy, zapomniała, że już raz je przyprawiła. To były dla nas święta niezwykłe. Pojechaliśmy tam i piliśmy herbatę. Zadbaliśmy wcześniej o oprawę modlitewną, o naszego ducha, byliśmy w kościele i przyszła taka konkluzja, że właśnie to były takie święta, jak trzeba. Dla mnie to nie ma znaczenia, co zjem, ale jak te święta przeżywam: czy potrafię się uśmiechać, czy myślę o drugim człowieku, czy jestem w stanie dostosować się do różnych sytuacji. Dla dzieci prezenty oczywiście mają znaczenie, ale gdy dorastamy, już nie musimy spełniać swoich zachcianek, a możemy skupić się na tych, którym faktycznie czegoś brakuje.
– Mamy postanowienie, żeby nasze święta nie były bieganiną – potwierdza Adam. – Chcemy też, żeby modlitwa i wrażliwość na innych były obecne codziennie, nie tylko od święta.
– Ta zeszłoroczna wigilia pokazała nam, że najważniejsze to być razem – kontynuuje Marta. – Choć to była trudna historia, wychodziliśmy od taty uśmiechnięci. Święta bardziej odczuwa się duchem, a nie ciałem. Nie poprawi mi świąt zielony sweter albo piękna poduszka z reniferem.
W Dzienniczku s. Faustyna napisała, co robiła w ostatnią w swoim życiu Wigilię. Można powiedzieć, że również spędzała ją z bliskimi: „Przed wieczerzą weszłam na chwilę do kaplicy, aby się podzielić w duchu opłatkiem z osobami kochającymi i drogimi dla serca, a jednak z daleka. Najpierw pogrążyłam się w głębokiej modlitwie i prosiłam Pana o łaski dla nich, a później dla każdej szczególnie. Jezus dał mi poznać, jak bardzo mu się to podoba, a duszę moją napełniła jeszcze większa radość, że Bóg kocha szczególnie tych, których my kochamy” (Dz 1438). Prosta konkluzja: chodzi tylko o miłość.
Pewnie, że małemu Gościowi przychylilibyśmy nieba. Ale po co, skoro nieprzypadkowo właśnie je opuścił. Zamiast przesadnie skupiać się na świątecznej oprawie, możemy pomóc naszej rodzinie doświadczyć cudu narodzin. W dobrych słowach, czułych spojrzeniach, skupionej na drugim człowieku uwadze. – Do czego prowadzą nas święta? – pytają retorycznie Marta i Adam. – Do bycia razem, do człowieczeństwa. Jeśli przy okazji zje się smaczny posiłek, to miło. Prawdziwym stołem jest nasze serce, w którym spotykamy się z Bogiem.