Moja Niedziela

Słowa
Stosunkowo łatwo przychodzi nam składanie deklaracji. Szczególnie w obecnych czasach, gdzie nadmiar słów niemal przytłacza. Można nawet powiedzieć, że przyzwyczailiśmy się już do sytuacji, w których deklaracje to jedno, a pokrycie ich własnym życiem to zupełnie co innego.
Opamiętanie
Człowiekowi, który czynami pokrywa swoje słowa, należy się uznanie. O podobnej spójności dowiemy się od apostoła, że „kto ustami wyzna i w sercu uwierzy”, będzie zbawiony. W dzisiejszej Ewangelii Chrystus ukazuje jako pozytywną postawę nawrócenia, podając przykład człowieka, który początkowo odmawia, lecz później, opamiętawszy się, wypełnia powinność.
Uczynki wiary
Składanie jedynie deklaracji nie może zapewnić nam zbawienia. Jezus wytyka właśnie takie zachowanie faryzeuszom i uczonym w Piśmie, krytykując ich obłudę. Naprzeciw nich stawia celników i nierządnice, którzy potrafią zanegować swoje grzeszne życie i wypełniając wolę Ojca, zmienić postępowanie.

Trzeba często przyglądać się swojej modlitwie i życiu, zadbać o to, by to drugie wynikało z pierwszego. W przeciwnym razie możemy usłyszeć: „Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego”.

Zaproszenie
Wielkość Boga i Jego niesamowitość przejawia się między innymi i tym, że wychodzi naprzeciw człowiekowi, poszukując go, by pociągnąć ku sobie. Jezus daje temu wyraz w wielu przypowieściach, ot, choćby w najbardziej znanej – o dobrym Pasterzu – czy tej usłyszanej dziś – o uczcie weselnej. Bóg zaprasza nas wielokrotnie do radości wesela i wręcz poszukuje okazji, by nań przyprowadzić.
Przywiązanie
Udział w uczcie weselnej wymaga oderwania się od spraw doczesnych. Pozostawienia ich. Konkretnej zmiany hierarchii ważności, w której udział w radości wesela zajmie miejsce najwyższe. Nie zawsze taka zmiana wydaje nam się korzystną. Często wolimy pozostawać w tym, co dobrze znamy. Wymawiamy się, uciekając w „nasz świat”, a często nawet wypieramy (niszczymy) dzielenie radości wesela.
Weselna szata
Poważnie traktowany i dobrze pojęty pobyt na weselu wiąże się z przygotowaniem. Brak „szaty godowej” (wszystkiego, co się za tym pojęciem kryje) powoduje, że delikatnie ujmując, nie pasujemy do weselników. W takim przypadku nasz udział nie jest właściwy, a sama nasza obecność może wpłynąć na jakość zabawy weselników. Właśnie dlatego człowiek pozbawiony weselnego stroju zostaje wyproszony.

Przedsmakiem radości wiecznej jest „Weselna Uczta Baranka” – Eucharystia. Wymawianie się od niej jest pozbawianiem się królestwa Bożego, podobnie jak niegodny w niej udział.

Miłowanie siebie
Jezus sugeruje, aby nasza miłość do siebie była punktem wyjścia do umiłowania drugiego człowieka. Pokochanie siebie jest trudnym zadaniem, ale patrzenie na drugiego człowieka przez pryzmat postępowania, jakie sami chcielibyśmy wobec siebie doświadczać, zdaje się być zasadną sugestią.
Miłość bliźniego
Miłość do ludzi wynika z naszego podobieństwa. Jest w nas coś, co wszyscy mamy wspólne – to obraz i podobieństwo Boże, które w sobie nosimy. Mimo tak znaczących różnic, jakie zachodzą między ludźmi, to jedno podobieństwo jest wystarczającym argumentem za miłością wzajemną realizowaną przez pryzmat własnych oczekiwań, jakie mamy wobec innych.
Bóg na pierwszym miejscu
Bóg nazywa siebie Miłością. On pierwszy umiłował człowieka, z miłości go stworzył i do miłości powołał. Zatem jeżeli Bóg–Miłość będzie wyznacznikiem naszego postępowania, wówczas nie będzie żadnych zaniedbań w miłości wobec drugiego człowieka i samego siebie. Miłowanie Boga to wypełnianie nauki Chrystusa, a ta sama w sobie jest spełnieniem miłości Boga i bliźniego.

Miłość jest wypełnieniem Prawa i Proroków. Kto nigdy nie kochał, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością.