Medialne palenie na stosie

Ks. Łukasz Romańczuk: Dlaczego postanowił Ksiądz tworzyć Szlachetną Paczkę i Ekstremalną Drogę Krzyżową?
Ks. Jacek Stryczek: Są dwa zupełnie różne powody. Moja droga do Boga to droga poszukiwania szczęścia. W wieku 15, może 16 lat postanowiłem, że chcę być szczęśliwy, a na swojej drodze chcę kierować się prawdą. I eksperymentowałem – gdzie jest szczęście? Próbowałem na różne sposoby doświadczyć szczęścia. W końcu, po moim nawróceniu „z katolicyzmu na katolicyzm” w wieku dwudziestu lat, odkryłem, że „więcej szczęścia jest w dawaniu, aniżeli w braniu” (por. Dz 20, 35). Pomogłem wtedy starszej pani, która z powodu złamanego kręgosłupa była ograniczona. Cały czas spędzała w swoim mieszkaniu, a ja jej pomagałem. Wydawało mi się, że ona niewiele może mi zaproponować, a ja – student AGH, wysportowany mięśniak – mogę dać jej wszystko. Paradoksalnie, ponieważ właśnie nie spodziewałbym się po niej rewanżu w tym pomaganiu, kiedy od niej wyszedłem, doświadczyłem szczęścia. I potem się od niego uzależniłem. Tak, mogę to powiedzieć. Jestem uzależniony od pomagania, bo więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu.
Potem po prostu szedłem tą drogą. Angażowałem się w kolejne projekty pomocowe, szukając szczęścia. Przy okazji natrafiłem na przykazanie miłości wzajemnej, które mówi, że nie sztuką jest po prostu kochać. Sztuką jest kochać tak, że ten, kogo kocham, też potrafi kochać. Czyli nie sztuką jest pomagać i dawać, a w efekcie demoralizować. Sztuką jest tak pomagać, żeby ten, komu pomagam, potrafił poradzić sobie w życiu. Wyposażony w te dwie zasady Jezusa postanowiłem zmienić świat. I to są początki Szlachetnej Paczki. Należy do tego dodać z pewnością bardzo trudne lata 90. XX wieku w naszym kraju: lata transformacji, bardzo dużego podziału społeczeństwa, niesamowitej biedy… Według niektórych statystyk nawet czterdzieści kilka procent Polaków było w skrajnej biedzie. To ludzie, którzy mieli problem z dostępem do środków czystości, a czasami z brakiem jedzenia (ponad 20%). Postanowiłem wtedy, że nie będę pomagał pojedynczym osobom – to mnie nie zaspokajało – postanowiłem, że zmienię ten kraj. Chciałem nauczyć ludzi nie tyle pomagania, co znajdowania większego szczęścia. Już od początku wiedziałem, że jak przekonam ludzi do takiej przemyślanej pomocy, dedykowanej i trafionej, jak to się dzieje w Szlachetnej Paczce, to poczują szczęście. I udało się. Tak naprawdę ten zachwyt nad Paczką to był zachwyt obdarowanych, ale dużo bardziej zachwyt darczyńców – przekonanie, że to ma sens, że to daje radość.
Ekstremalna Droga Krzyżowa była zaś odpowiedzią na moje prace w duszpasterstwie akademickim. Wiele lat byłem już duszpasterzem akademickim, ale doświadczaliśmy wszyscy w duszpasterstwie kryzysu męskości. Mówiąc inaczej, mało było „męskich” facetów. Postanowiłem więc stworzyć dla nich taką drogę, taki plan formacyjny, który by im pomógł męskość odnaleźć. Wydaje mi się, że trafiali do mnie (i nadal trafiają), rozpieszczeni przez swoje mamy faceci, którzy wciąż są chłopcami, niewierzący do końca w swój męski potencjał zawadiaki szukającego przygody. Stąd właśnie te 40 km nocą, samemu albo w skupieniu, ponieważ faceci nie potrafią opowiadać o swojej męskości, ale wiedzą, że są facetami wtedy, kiedy pokonują trudności, kiedy właśnie konfrontują się z trudnościami, z przymusem pokonania samego siebie. Kiedy tego dokonują, to ich mądrość życiowa wzrasta. I okazało się, że od początku taki męski pomysł stał się dla wielu pomysłem na życie. Przy czym, żeby wyszedł tak duży projekt, to warto dodać, że skorzystałem z dorobku Szlachetnej Paczki, czyli ze Stowarzyszenia Wiosna. Miałem już zasoby, miałem ludzi. Po drugie, jeżeli w duszpasterstwie ludzie pracowali ze mną kilka, kilkanaście lat, to wiedzieli, że sięgam po rzeczy niemożliwe i w nich też było takie pragnienie – osiągania rzeczy niemożliwych. Szybki rozwój EDK jest więc przede wszystkim zasługą wieloletniego dorobku, tej pracy nad Szlachetną Paczką, nad wieloma projektami, które bardzo się rozrosły. To dało tak duży impuls do tworzenia Ekstremalnej Drogi Krzyżowej.

Niektórym zależało na tym, aby zniszczyć księdza. Chyba już teraz widać, że chodziło o to, żeby mnie zniszczyć. Kiedy w 2018 r. był atak Onetu, ja przed tymi tekstami byłem pewny, że bez problemu się obronię. Bo było wiadomo, że nie ma nic. I niepotrzebnie sobie zaufałem. Wydawało mi się, że to jest takie proste. Zrezygnowałem w piątek, a w poniedziałek obudziłem się z myślą: To już nie muszę robić Szlachetnej Paczki… Teraz ćwiczę moją pokorę. Oskarżali mnie, ale myślałem, że to niebawem wyjdzie na jaw. Okazało się, że nie wychodzi. I okazało się, że skala tych kłamstw cały czas rośnie i osoby, które zajmują się kłamaniem przechodzą już same siebie. W mediach i nie tylko. Naprawdę już wymyślają niesamowite rzeczy. I rodzi się pytanie: komu na tym zależało?
Wiadomo, że Stowarzyszenie oparte było na wychowankach mojego duszpasterstwa, a teraz zarządzają nim pracownicy. Budżet to 20 mln złotych i z wiadomego powodu przy tych przemianach organizacyjnych pojawili się ludzie związani z lewicą, np. Sylwia Abram, działaczka lewicowa. Jej mąż jest członkiem Stowarzyszenia Wiosna. Nie mogę tego pojąć.
Jak wyglądało ostatnie pięć lat życia Księdza?
Wbrew temu, co może część osób sądzi, nie mam aż takich problemów z tym, że mnie oskarżają w mediach. Moje życie wygląda raczej jak życie Jamesa Bonda – każdego dnia coś może się wydarzyć, jakaś kolejna manipulacja. To są działania we wszystkich wymiarach mojego życia. Może powinienem po swojej rezygnacji wracać do zdrowia, ale tych stresorów było tak dużo, a wydaje mi się, że moje życie było na bieżąco monitorowane. I im gorszy miałem stan zdrowia, tym więcej było różnych działań stresujących, niszczących mnie. Otarłem się więc o śmierć. Myślę, że tak mogę powiedzieć. Nie rozumiem, dlaczego żyję. Żyję. Tak mniej więcej wyglądało moje życie. Mam nadzieję, że trochę więcej rzeczy się jeszcze w przyszłości pokaże.