Głoszenie miłości

Lubię rozmawiać „na offie” i ukazywać, co stoi za poszczególnymi akcjami i działaniami, jak bardzo nasze działanie jest potrzebne i jak bardzo pomagamy. Przynosi to konkretne owoce: jeden z kamerzystów co jakiś czas przychodzi jako wolontariusz na jadłodajnię, inni dziennikarze regularnie przekazują swoją odzież do łaźni. Niektóre redaktorki po wywiadzie odkładały mikrofon i pomagały w pakowaniu paczek, inne regularnie dzwonią, aby dopytać o to, co robimy i czy mogą pomóc to nagłośnić…
Odwaga
Kiedyś, gdy zbierałem podpisy wśród sąsiadów potrzebne dla naszej wspólnoty mieszkaniowej, jeden z mieszkańców, którego nigdy wcześniej nie poznałem, niemal w drugim zdaniu naszej rozmowy zaczął swoje utyskiwania na proboszcza, „czarnych” i Kościół. Ta sytuacja uświadomiła mi, jak wiele w sobie noszę obaw, poprawności i różnych oporów do głoszenia Ewangelii zawsze, wszędzie i na wszystkie sposoby. Nie zawsze udaje się na spotkaniach w krótkich wypowiedziach przekazać to, że nasza działalność w Caritas jest mocno zakorzeniona w nauce Chrystusa. Nie tego chcą świeckie media. Dziennikarze muszą się liczyć jednak z tym, że gdy nas zaproszą, nie będziemy omijać „tych” tematów. Oczywiście nie zawsze się udaje i nie każde spotkanie daje ku temu okazję. Czasami spotykałem się wręcz z niezrozumieniem. Nie zapomnę jednej sytuacji, gdy po skończonej rozmowie za pomocą łączenia wideo dziennikarka nie wiedziała, że jeszcze ją słyszę i głośno podzieliła się z ekipą w studio swoim niedowierzaniem w to, że ludzie schorowani mogą swoje cierpienie przeżywać w radości i dodawać innym otuchy swoją wiarą i ufnością. Tymczasem to właśnie takim doświadczeniem, pomimo bólu i choroby, dzielą się czasami nasi podopieczni np. hospicjum domowego. Często moje zadanie sprowadza się do przypominania sloganu, którym ostatnio intensywnie posługujemy się w Caritas: „Dobra jest więcej”. Hasło bywa naszym wstępem do głoszenia Ewangelii.
Głoszenie Miłości
Marcowy poniedziałek, tuż po zmianie czasu na letni. Za oknem śnieżna zadymka, ciężkie ołowiane chmury. Niby 8.00 rano, ale wszyscy wiedzą, że jeszcze w sobotę to była 7.00 godzina. Znajduję się w sali w liceum w Brzegu. Przede mną prawie setka licealistów biorących udział w rekolekcjach. Mam 45 min na opowieść o tym, że pomimo wojny, pandemii, bezdomności i chorób „Dobra jest więcej”, a Bóg jest Miłością. W połowie katechezy tylko jedna z dziewczyn, ubrana na czarno z satanistycznymi symbolami na plecaku i koszulce, wyjęła telefon. Rzuciła na niego okiem i schowała. Tyle. Resztę katechezy, podobnie jak pozostali młodzi, do końca słuchała w skupieniu. Podobnym doświadczeniem dzielą się nasi pracownicy i wolontariusze z Hospicjum Domowego Caritas archidiecezji wrocławskiej, gdy odwiedzają szkoły, by opowiadać o idei hospicyjnej i prowadzić warsztaty z dziećmi i młodzieżą. Tematy często przez rodziców pomijane, związane z cierpieniem i śmiercią, chorobą i ubóstwem, są rzeczywistością, o której dzieci chcą rozmawiać, którą chcą się dzielić, którą potrzebują zrozumieć. Dlatego odczuwam radość, gdy w ramach Dominica caritatis – Niedzieli caritas jeździmy z ks. Dariuszem Amrogowiczem, dyrektorem wrocławskiej Caritas, do parafii i opowiadamy o naszej działalności. Jak bardzo jest to potrzebne, opowiadają sami księża. – Nie wiedziałem, że aż tyle się dzieje w naszej Caritas – mówił nam niejeden. Nasza opowieść zawsze koncentruje się na przykazaniu miłości Boga i bliźniego oraz na słowach: byłem głodny, byłem spragniony, byłem nagi, byłem przybyszem… A my, katolicy archidiecezji wrocławskiej, tych właśnie najmniejszych przyjmujemy, karmimy i ubieramy w naszych jadłodajniach, łaźni, Domach Opieki, hospicjum domowym, a w końcu w naszych parafiach podczas dyżurów wolontariuszy z zespołów Caritas. Ubi caritas, Deus ibi est.