Moja Niedziela – sierpień

Modlitwa
Jezus zabiera apostołów na górę w konkretnym celu. Pragnie ich przybliżać do Ojca. Wspólna modlitwa w sposób szczególny uwypukla łączące ich więzi oraz misję, jaką zamierza Jezus powierzyć uczniom. Modlitwa – rozmowa z Ojcem, nieustannie towarzyszy Jezusowi. Jako człowiek wie On, że jedynie ciągła łączność z Dawcą Życia gwarantuje wierność i ufną wiarę.
Znużenie
Rozmowa z Bogiem jest czymś, czego apostołowie dopiero się uczą. Stanowi ona dla nich tajemnicę, fascynację, ale również wyzwanie i trudność. Nic więc dziwnego, że po jakimś czasie ciężar przyziemności nuży ich. Przecież docieranie stworzenia do Stwórcy wymaga wysiłku, poświęcenia i cierpliwości. Brak spodziewanych i oczekiwanych rezultatów zniechęca.
Niezrozumienie
Nagła zmiana w Jezusie wyrywa uczniów ze stagnacji. Mają świadomość, że coś im umknęło, i z pewnością również poczucie winy, że ulegli powszednieniu. Przemienienie Jezusa i obecność patriarchów przynagla ich do podjęcia jakichś działań. Swoim zalęknieniem potwierdzają, że myślą i działają po ludzku. Nie są przygotowani na przyjęcie rzeczywistości nadprzyrodzonej. Na to potrzebują jeszcze trochę czasu – to właśnie dlatego Jezus nakazuje uczniom milczenie.

Do przyjęcia efektów modlitwy trzeba się przygotowywać stopniowo – potrzebna jest wewnętrzna przemiana serca, która wymaga czasu. Wielki Post sprzyja przemienianiu serc, które jeśli będzie czynione rzetelnie, cierpliwie i wytrwale, będzie przemieniać je na wzór serca Jezusa.

My chrześcijanie
Fakt bycia chrześcijaninem może napawać dumą. Duma ta niesie z sobą niebezpieczeństwo utraty czujności na działanie złego. Może się okazać, że przyjmiemy, iż wystarczy nam do zbawienia fakt, że jesteśmy ochrzczeni, chodzimy do kościoła, ogólnie jesteśmy wyznawcami Chrystusa.
Boże milczenie
Zdarza się, że w tym naszym „przyzwyczajonym chrześcijaństwie” natrafiamy na sytuację, która nagle zwraca nasze oczy ku Bogu. Nieszczęście, choroba, „zły los” potrafią szybko uczynić z nas ludzi pobożnych. Jakże często wtedy właśnie odkrywamy, że reakcją Boga na nasze wołanie jest milczenie.
Wiara
Kobieta, której córka była dręczona przez złego ducha, nie uważała się za człowieka wierzącego. Mimo to miała odwagę prosić Jezusa o pomoc. Początkowo milczący i zdawałoby się zniechęcony Chrystus ostatecznie nie tylko spełnia prośbę kobiety, ale nawet stawia ją za wzór człowieka wierzącego.

Czasami wydaje nam się, że jesteśmy ludźmi wierzącymi. Dopiero sytuacje trudne ukazują nam, jak mało w nas wiary. Cuda, jakie mogą się na nas dokonać, uzależnione są od naszej wiary w Jezusa.