„Miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą” – moje pielgrzymowanie z Mojżeszem

Kim był Mojżesz? Pochodził z ludu Hebrajczyków, który ukształtował się z koczowników przybyłych do Egiptu, a którzy za swych przodków uważali Abrahama, Izaaka i Jakuba. Tradycja biblijna sugeruje, że wychował się na dworze faraona. Pewności nie mamy, ale mógł to być dwór faraona Ramzesa II (1279–1213). Wydaje się, że Mojżesz wplątał się w jakieś walki na tle etnicznym i broniąc swoich rodaków, popadł w niełaskę i musiał emigrować na pustynię Madian (Wj 2, 11-15).
Śladami Mojżesza
Podążam śladami Mojżesza i zatrzymuję się przy skromnej studni na dziedzińcu klasztoru św. Katarzyny i w myślach przypominam sobie słowa Pisma św.: A kapłan Madianitów miał siedem córek. Przyszły one, naczerpały wody i napełniły koryta, aby napoić owce swego ojca. Ale nadeszli pasterze i odpędzili je. Mojżesz wtedy powstał, wziął je w obronę i napoił ich owce. A gdy wróciły do Reuela, ojca swego, zapytał je: Dlaczego wracacie dziś tak wcześnie? Odpowiedziały: Egipcjanin obronił nas przed pasterzami i naczerpał też wody dla nas i napoił nasze owce. Rzekł wówczas do córek: A gdzie on jest, i czemu pozostawiłyście tego człowieka? Zawołajcie go, aby pożywił się chlebem. Mojżesz zgodził się zamieszkać u tego człowieka, a ten dał mu Seforę, córkę swą, za żonę. I urodziła mu syna, a on dał mu imię Gerszom, bo mówił: Jestem cudzoziemcem w obcej ziemi (Wj 2, 16-22). Wyobrażam sobie kapłana Reuela, zwanego też Jetro, jak potrafił w młodym Mojżeszu dostrzec nieprzeciętnego człowieka i powierzyć mu los swojej córki.
Wyprowadzenia ludu z niewoli egipskiej
Przechodzę nieco dalej i przenoszę się w czasie do innego wydarzenia. Oto Bóg odpowiada na modlitwy Hebrajczyków i powołuje Mojżesza do wielkiego zadania wyprowadzenia ludu z niewoli egipskiej. Staję przed krzewem, gdzie wg tradycji Mojżesz usłyszał głos Boga. Gdy Mojżesz pasł owce swego teścia, Jetry, kapłana Madianitów, zaprowadził pewnego razu owce w głąb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala? Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaś odpowiedział: Oto jestem. Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. Powiedział jeszcze Pan: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga (Wj 3, 1-6). Medytuję nad słowami zapisanymi przez autora natchnionego i uświadamiam sobie, że niektóre miejsca są wyjątkowe, święte, ze względu na obecność Boga. Wyobrażam sobie, jak Mojżesz zostaje wyrwany ze swojej stabilizacji i posłany do nowej misji, zadania, a ma przecież ok. 80 lat (Wj 7, 7).
Synaj
Ostrożnie chodzę po piasku w pobliżu krzewu, jakbym chciał usłyszeć słowa skierowane do Mojżesza: miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. Słyszę wewnętrzny głos, który przypomina mi, że Bóg do mnie ciągle mówi, że teraz gorejącym krzewem jest dla mnie Pismo św.: Pan zstąpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry, a Mojżesz wstąpił (Wj 19, 20). Wchodzę w ciemnościach na szczyt góry Synaj, w myślach powtarzam 10 przykazań, które Bóg mi pozostawił do realizacji w moim życiu. Kiedyś, dochodząc do kresu życia, Bóg mi przypomni słowa, które usłyszał Mojżesz, słowa dekalogu! W klasztorze św. Katarzyny, u podnóża Synaju, spogląda na mnie z ikony prorok Eliasz i przypomina, że właśnie tutaj spotkał Boga w łagodnym powiewie wiatru. Na kolejnych kartach Biblii odnajduję opis życia proroka, jego odwagi w mówieniu prawdy. Ostatecznie naraził się władzy, zwłaszcza wpływowej Izebel, która postanowiła go zgładzić. Wtedy Eliasz zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, przyszedł do Beer-Szeby w Judzie i tam zostawił swego sługę, a sam na odległość jednego dnia drogi poszedł na pustynię. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, rzekł: Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków. Po czym położył się tam i zasnął. A oto anioł, trącając go, powiedział mu: Wstań, jedz! Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył. Powtórnie anioł Pański wrócił i trącając go, powiedział: Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga. Powstawszy zatem, zjadł i wypił. Następnie mocą tego pożywienia szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy do Bożej góry Horeb. Tam wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował.