Św. Stanisław biskup, główny patron Polski

Był troskliwym pasterzem, broniącym wiernych przed nadużyciami władzy. Za niemoralne życie ekskomunikował króla Bolesława Śmiałego, za co 11 kwietnia 1079 roku został zamordowany w kościele na Skałce podczas sprawowania Mszy św. Poćwiartowane na rozkaz króla ciało męczennika pochowano w katedrze na Wawelu.
Proces kanonizacyjny rozpoczął w roku 1229 bp Iwo Odrowąż, a kontynuował bp Prandota. Papież Innocenty IV kanonizował Stanisława ze Szczepanowa w Asyżu w roku 1253.
Od czasów Władysława Łokietka narodził się zwyczaj pieszych pokutnych pielgrzymek kolejnych władców przed ich koronacją do miejsca śmierci Stanisława, dla przebłagania Boga za tę zbrodnię. Już w 10. rocznicę męczeństwa krakowskiego biskupa zrodziła się trwająca do dziś tradycja procesji z jego relikwiami z katedry na Wawelu do klasztoru na Skałce. Prawdziwy rozkwit tych procesji nastąpił, gdy metropolitą Krakowa został Karol Wojtyła. To on podjął przygotowania do obchodów 900. rocznicy śmierci św. Stanisława, które zakończył osobiście jako papież, przybywając w swojej pierwszej pielgrzymce do Ojczyzny.
Przywołajmy fragmenty homilii, którą Ojciec Święty wygłosił na krakowskich Błoniach w dniu 10 czerwca 1979 roku: „Św. Stanisław stał się w dziejach duchowych Polaków patronem owej wielkiej, zasadniczej próby wiary i próby charakteru. Czcimy go jako patrona chrześcijańskiego ładu moralnego, albowiem ład moralny tworzy się poprzez ludzi. Dochodzi w nim więc do głosu ogromna ilość takich właśnie prób, z których każda jest próbą wiary i próbą charakteru. Od każdej zwycięskiej próby w ostateczności zależy ład moralny. Każda próba przegrana przynosi nieład. Wiemy też doskonale z całych naszych dziejów, że absolutnie, za żadną cenę nie możemy sobie pozwolić na ów nieład. Za to już wiele razy gorzko zapłaciliśmy w historii. […]”.
Przejmujący apel zakończył tę papieską homilię: „Zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię «Polska», raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością
– taką, jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie świętym,
– abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili,
– abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy.
Proszę was:
– abyście mieli ufność nawet wbrew każdej swojej słabości,
– abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało,
– abyście od Niego nigdy nie odstąpili,
– abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On «wyzwala» człowieka,
– abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest «największa», która się wyraziła przez Krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma ani korzenia, ani sensu.