Przecież wiesz

Czy może jest tak, że przestaliśmy odczuwać potrzebę ich wypowiadania?
Czy może jest tak, jak w przytaczanych często dykteryjkach o mężu, który wszak wyznał 30 lat temu przed ołtarzem miłość swej wybrance i, skoro do dziś tego nie odwołał, to na cóż o tym na nowo gadać? Codziennie komunikujemy sobie setki informacji, karmimy się tysiącami zbędnych informacji płynących rwącym strumieniem z mediów, a gubimy niejednokrotnie pośród tego gąszczu te najistotniejsze, że darzymy się miłością. Ruszając spod ołtarza, w momencie ślubu, w nową, uświęconą sakramentem wspólną drogę życia, tak łatwo się gubimy wzajemnie.
– Nie jest tak? – A czy jestem w stanie z pamięci opisać dokładnie kolor oczu współmałżonka? Czy goniąc życie i umykający czas w pracy, potrafię opisać, jak była ubrana moja żona, mój mąż, gdy rozstawaliśmy się rano? Czy na tyle uważnie słucham jej, jego słów, że umiem wyłowić te, które są najbardziej dlań charakterystyczne? Czy znam marzenia mego współmałżonka? Czy pomagam mu/jej je realizować?
Serię tych pytań można zadać niejako również z drugiej strony. Być może jest tak, że zwrotów „kocham cię” używam niemal jak przecinków. Może staram się takim rzekomym wyznaniem zamaskować coś, przypudrować moją rutynę codzienności? Może moje „kocham cię” jest wypowiadane w tonie uszczypliwym, pobłażliwym lub tak naprawdę ma wyrazić: „nie pytaj o nic”? Zatem, czy moje słowa są prawdą, czy za nimi stoi postawa gotowości oddania życia za ukochaną osobę? Czy pomiędzy moim słowem a uczynkiem jest relacja prawdy?
Komunikowanie o miłości jest niezbędne jak powietrze w relacji kochających się osób. Jednocześnie ważne jest, aby było ono prawdziwe. Nie jest tak, że to jedynie żona potrzebuje od swego męża wyznań miłosnych, słów zachwytu jej pięknem, jej troską o życie rodzinne.