Cóż może szarak?

Właściwie ja też teraz powinnam wsiąść do pociągu, który zawiózłby mnie do Wrocławia.
Ale nie mogę! Bo choć rozum przypomina mi o kilkunastu złotych w kieszeni (wystarczą jedynie na bilet powrotny), to serce podpowiada, by zostać tu, w Krakowie, i zapytać o możliwość noclegu u sióstr Urszulanek.
Od rana uwijam się, by sprzątnąć kuchnię. To cena za przedłużony pobyt.
Nie zastanawiam się, co będę jeść przez te trzy dni. Tym, co trzyma mnie przy życiu, jest popołudniowy przylot Jana Pawła II. Planuję witać go na trasie przejazdu z lotniska – ustawię się na Plantach, potem pokręcę się trochę po Rynku, by wieczorem stanąć pod oknami kurii przy ul. Franciszkańskiej. W mieście panuje podniosły nastrój. Niemal w każdym miejscu Krakowa słychać radiowe relacje z papieskich podróży. Dochodzą z kamienic, przez ich otwarte okna, i z kawiarnianych gródków. O Ojcu Świętym mówią w sklepach, tramwajach i na Wawelu. Właśnie tu zaczepia mnie miła Włoszka z mikrofonem. Prosi o wypowiedź dla włoskiej telewizji RAI 1.
Ludzie zbierają się, tworząc kolorowy tłum. Za kwadrans przejedzie tędy papamobile. Na trasie przejazdu można spotkać absolutnie wszystkich – od rodziców z maluchami w wózkach, przez sporą gromadę młodzieży, po starszych ludzi w kapeluszach, zaopatrzonych w rozkładane krzesełka wędkarskie. Emocje sięgają zenitu, gdy kolumna papieska przejeżdża tuż obok. Wszyscy skandują, wymachują chorągiewkami. Ktoś intonuje „Barkę”. Rodzice tłumaczą dzieciom posadzonym na ojcowskich barkach, jak wielkiego Polaka widzą. Włączone tranzystorowe radio mojego sąsiada opisuje nasze położenie: „oto papież błogosławi wiwatującym tłumom zgromadzonym w okolicy Collegium Novum”. Ale nie jest to jedyny sygnał wiekopomnej chwili – odzywa się dzwon Zygmunta.
Wzniosłe słowa, łzy wzruszenia towarzyszą ludziom także wieczorem, pod „papieskim oknem”. W nim, ok. godz. 21.00 ukazać się ma Jan Paweł II, by przywitać wiernych. To spotkanie jest zgrabnie zaaranżowane. Plac ogrodzony, wejścia, tylko przez bramki z wykrywaczem metalu, strzegą ochroniarze. Czas oczekiwania na papieża umila śpiew scholi. Wraz z jego upływem na wytyczonym terenie robi się coraz ciaśniej. Gwar powoli zagłusza pięknie skomponowany kanon. Czuwanie nieznośnie się wydłuża. Zewsząd słychać komentarze, że: „już powinien wyjść”, „dość tego jedzenia”, „tracimy czas, to brak szacunku dla wiernych” itp. Trwanie pod oknem bynajmniej nie przypomina modlitwy. Apogeum narzekania nastaje po komunikacie o zmęczeniu osiemdziesięciodwuletniego papieża, który tego wieczoru nie wychyli się już przez okno. A mnie do oczu napływają łzy. Nie ze złości, że czekałam nadaremnie, ale z żalu i niezrozumienia – dlaczego ludzie traktują Jana Pawła II jako atrakcję, do której mają pełne prawo?
Oddalam się w kierunku domu gościnnych sióstr na fali rozgoryczonego tłumu.
Ale cóż to? Znany całemu światu głos niesie się po placu! Obserwuję ludzi rzucających się biegiem na ul. Franciszkańską.
Pasterz, mimo trudu, nie zostawił swych owiec. Lecz tego wieczoru do stada nie wracam. Za dużo emocji.
Dobre? Złego początki
Jest jesień 2019 roku. Deszcz nie zniechęca mnie do wyjścia. Wybieram się do jednej z wrocławskich bibliotek publicznych na spotkanie z autorem Hipokryzji, Radosławem Grucą. Dziennikarz śledczy współpracujący m.in. z Faktem czy OKO.press opowie o swojej nowej książce. Nie szukam sensacji. Po prostu interesuje mnie człowiek. Tu mam okazję spotkać mężczyznę o innych niż moje poglądach. Poznać u źródła – wziąć do ręki książkę, której jest autorem i osobiście zadać nurtujące mnie pytania. Na sali zasiada kilkanaście osób. Z zaciekawieniem słuchają opowieści dziennikarza, który przedstawia się jako syn watykanisty, człowiek głębokiej wiary, który docieka prawdy.