Wielkanoc wciąż trwa

Zaczynamy rozumieć, że będąc wyznawcą Chrystusa, jesteśmy tymi, którzy do Niego należą, którzy są ludźmi paschalnymi, rezurekcyjnymi mimo przemijalności i bytowania w eschatologii. Jeżeli dziś wierni przeżywają Adwent, Boże Narodzenie, Wielki Post i w ogóle cały rok liturgiczny bez perspektywy paschalnej, nie pociąga to za sobą większych skutków dla pogłębienia życia duchowego. Ten kto dobrze, świadomie i z ogromną otwartością przeżył Wielkanoc, otworzył się na doświadczenie Chrystusa zmartwychwstałego i staje się człowiekiem paschalnym, ten nie będzie miał trudności ze zrozumieniem i przeżywaniem pozostałych okresów liturgicznych. Trzeba choć raz intensywnie przeżyć Paschę Chrystusa, żeby zrozumieć cały rok liturgiczny i w ogóle sens chrześcijańskiego życia oraz sens Kościoła.
Rok liturgiczny jest bowiem rozwinięciem różnych aspektów jedynego misterium paschalnego (por. KKK 1171).
Ludzie Wielkanocy
Chrystus nie zmartwychwstał tylko dla siebie. Zapatrzenie się jedynie w Jezusa jako Tego, który nie dał się śmierci i wyszedł z grobu, nie daje pełnej paschalnej radości. Na okrzyk: „Jezus żyje!” czy też „Chrystus zmartwychwstał!” można by odpowiedzieć: „A co mnie to obchodzi?”. My nie świętujemy tylko tego, że On zmartwychwstał. To byłoby zbyt mało. Chrześcijanin, czyli ten, kto należy do Chrystusa, przez chrzest jest z Nim zjednoczony. Owo złączenie sam Jezus podkreśla, nazywając się głową ciała, którego członkami są Jego uczniowie. Nie bez powodu Kościół nazywany jest Ciałem Chrystusa. Jezus – Głowa Kościoła pragnie teraz przeżywać swoją Paschę w nas (por. KKK 1698). O ile w kontekście przeżywanych trudności wiele mówi się o dźwiganiu swojego krzyża razem z Chrystusem, o tyle o kolejnych momentach Paschy już mniej. Jeżeli Bóg stał się jednym z nas, to nie tylko po to, by zjednoczyć się w Chrystusie z naszym cierpieniem i śmiercią, ale żeby przez Chrystusa dać nam to, co po zadanych ranach wydarzyło się w wielkanocny poranek. Ta Wielkanoc wciąż w naszym życiu trwa. Słowa św. Pawła powinny znaleźć odzwierciedlenie w życiu każdego ochrzczonego: „Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20); „Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Kor 5, 7).
Tak jak historię zbawienia na kartach Pisma Świętego odczytujemy w perspektywie paschalnej, tak nasze życie i to, co się w nim dzieje, możemy odczytywać i rozumieć przez pryzmat męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Pascha umiejscowiona jest nie tylko w centrum Biblii i liturgii. Ona winna znaleźć swoje centralne miejsce w życiu chrześcijanina. W tym kontekście warto pytać o tożsamość wyznawcy Chrystusa, który zachowuje się tak, jakby Chrystus nie pokonał grzechu, śmierci i szatana. W Kościele katolickim niestety pojawiają się dziś ruchy, w których zwiera się szeregi w atmosferze lęku przed szatanem, który według powtarzanej bezpodstawnej i będącej w sprzeczności z teologią zbawienia narracji miałby opanować całą ludzkość, a nawet sam Bóg miałby z nim sobie nie radzić i trzeba Mu pomóc.
Pascha Chrystusa pokazuje nam zwycięstwo nad szatanem. Każdy, kto staje się człowiekiem paschalnym, w owym zwycięstwie uczestniczy. Po zmartwychwstaniu uczniowie zaczęli z radością opowiadać o swoim doświadczeniu Chrystusa zmartwychwstałego. Kiedy zaczynali dzielić się owym spotkaniem, nagle zjawiał się sam Zmartwychwstały. Czy doświadczenie swojego spotkania z Chrystusem, które zmieniło życie, jest po to, by je ukryć? Im więcej będziemy ludźmi Wielkanocy, tym bardziej Chrystus będzie obecny w życiu spotkanych przez nas ludzi. Może komuś wydawać się, iż kłóci się to ze słyszanym od czasu do czasu stwierdzeniem, że wiara to prywatna sprawa każdego człowieka, jednak Zmartwychwstały w Ewangelii nie pyta, czy może się pojawić tu i teraz. On tak po prostu daje się poznać tam, gdzie ludzie Wielkanocy autentycznie przeżywają swoje doświadczenie spotkania z Chrystusem. Kim są ludzie Wielkanocy? Czyż nie są to ci, którzy z głęboką wiarą i wielką radością są w stanie wykrzyknąć: „W moim życiu Chrystus zmartwychwstał!”.