Warto…

Zamiarem człowieka jest niebo. Jednak ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują. Zawieszeni między kolorami ziemi a błękitem nieba czujemy zagubienie i hamletyczne zbłąkanie. O. Jerzy Szyran W niebie (Wydawnictwo Bratni Zew, Kraków 2022) opowiadaniami nie z tej ziemi zaprasza nas na emocjonującą i błyskotliwą podróż po autostradzie przez niebo.
Nie znajdziemy tu jednak teologicznych monografii i na szczęście naukowego rezonowania. Ojciec Szyran ze swoją bezpretensjonalnością, korzystając z cytatów i refleksji wielkich mistyków i świętych, pomaga odpowiedzieć na pytania: „po co żyjesz?” i „jak tam dojść?”. Dowcip i luz Ojca Jerzego dodatkowo ułatwiają kontakty. Czujemy się trochę jakbyśmy wędrowali po kręgach Boskiej komedii Dantego.
Tyle że u Szyrana to są epizody. Doświadczamy onirycznej niebiańskiej projekcji. W jednej ze scen zwiedzamy przecudnie zielone ogrody, spotykamy dzikie, łaszące się do nas zwierzęta, ascetów i męczenników, którzy świecą światłem o różnym natężeniu. Anioł narrator wszystko tłumaczy i objaśnia.
W innej scenie uczestniczymy w Niebiańskiej Liturgii i kosztujemy potraw na uczcie, która doglądana jest przez Maryję. Zapoznajemy się też z architekturą nieba. Pałac błogosławionych jest oryginalnym obiektem. Te fascynujące obrazy na długo pozostają w naszej wyobraźni, a przekaz teologiczny systematyzuje myślenie. Przystępność treści i jednocześnie bogata inwencja dają nam lekturę elementarną.
Język prosty, acz błyskotliwy każe połykać książkę jak świeżą drożdżówkę. Bajkowość uruchamia w nas powrót do dzieciństwa. Pozycja jest krótka objętościowo, a fenomenalna treściowo. Elementarz, literatura klasyczna i fantastyka naukowa. Każdy znajdzie coś dla siebie. Po lekturze zostajemy z planem życia. Tym ramowym i szczegółowym.
Wszystko po to, by osiągnąć niebo. Ramowo i szczegółowo. Polecam W niebie!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Na terenie naszego regionu toczyły się bitwy i ścierały państwa, co w efekcie zostawiło nam historię ciekawą, opowieści na granicy legend. Materialnym dowodem tej historii są zachowane do dziś zamki i pałace, których mamy na Dolnym Śląsku ponad 700 – najwięcej w całym kraju.
Twierdze i murowane warownie były budowane tutaj od XIII w. To miejsca i obiekty unikatowe, w których rodzili się i umierali potomkowie arystokratycznych rodów, snuto wielkie plany, intrygowano, zakochiwano się. Miejsca, których znane w całej Polsce nazwy brzmią dla spragnionych opowieści i emocji turystów jak magia i obietnica przygody, pobudzają wyobraźnię i zmuszają do rozpoczęcia podróży. Dziś są otwarte na gości, często w pięknych historycznych murach kryją luksusowe wnętrza hoteli i centrów konferencyjnych. Dawne twierdze przeistoczyły się w miejsca spotkań. Nadal jednak, wchodząc do ich wnętrza, dotykamy tajemnicy, która na Dolnym Śląsku jest na wyciągnięcie ręki.
Wszystkich miłośników historii, tajemnic i legend zapraszamy do Zamku Czocha. Budowla stoi na skalnym cyplu, wznoszącym się wysoko nad wodami Jeziora Leśniańskiego.
Ta warownia graniczna została wybudowana w połowie XIII w. Budowę rozpoczęto z polecenia króla czeskiego Wacława II. Trudna do zdobycia forteca wielokrotnie zmieniała właścicieli. W latach 1451–1700 była w rękach rodu von Nostitz. Źródła historyczne podają, że w połowie XIX w. zamek był opustoszały. Swój dzisiejszy wygląd zawdzięcza niemieckiemu przedsiębiorcy Ernstowi Gütschowowi, który kupił zamek w 1909 r. Przebudowę zlecił architektowi Bodo Ebhardtowi, który miał przywrócić mu historyczny wygląd z ryciny z początku XVIII w. Do 1945 r. posiadłość była oczkiem w głowie rodziny Gütschowów.
Obecnie mieszczą się w niej hotel i restauracja, a także wydzielono część muzealną, którą można zwiedzić pod opieką przewodnika.
Zamek Czocha do dzisiaj kryje wiele tajemnic zarówno tych z czasów odległych, jak i bardziej współczesnych. Hipotezy mówią, że w czasie II wojny światowej mieli pracować w nim niemieccy szyfranci. Ciekawość pobudza również fakt istnienia tajnych przejść, których udało się odnaleźć tylko 13, a źródła historyczne mówią o istnieniu 40. Na przykład Komnata Portretowa posiada aż trzy ukryte przejścia, niewidoczne dla oczu turystów.