Bóg nie wyjechał z Ukrainy

„Kościół staje się wszystkim…”
Obok dramatu ofiar agresji widać pełne nadziei świadectwo tych, którzy pospieszyli im z pomocą. „Wojna dostarcza nam dowodów na ogromne poświęcenie sióstr zakonnych i księży” – kontynuuje ks. prof. Waldemar Cisło, dyrektor sekcji polskiej PKWP. „Na Ukrainie Kościół staje się wszystkim: szpitalem, kuchnią i noclegownią”. Tak działają np. albertyni na Zaporożu, którzy dotąd służyli osobom w biedzie i kryzysie bezdomności. Klasztor oraz budynki noclegowni i jadłodajni dla bezdomnych cudem przetrwały bombardowania. Jednak nie wszyscy mieszkańcy okolicznych domów mieli tyle szczęścia. Bracia liczą się z tym, że mogą umrzeć, ale przez ich ręce przechodzi regularna pomoc dla 1300 osób. Wyciągają rękę do tych, którzy z dnia na dzień zostali z niczym, oprócz żywności organizują także leki. Modlitwa daje im siłę, by posługiwać wśród potrzebujących, im i wielu innym, którzy pomagają ‘na pierwszej linii frontu’. Wśród nich są także siostry józefitki ze Stryja, które po wybuchu wojny zamieniły swoje przedszkole w zakład krawiecki, gdzie szyją kamizelki bojowe. Siostra Natalia z wypiekami na twarzy opowiada: „Każdą kamizelkę, która będzie służyć do noszenia amunicji, ‘ładujemy’ najpierw modlitwą i dołączamy poświęcony medalik z wizerunkiem Matki Bożej. Głęboko wierzymy, że z Bogiem wszystko jest możliwe, koniec wojny też. Zwycięstwo przyjdzie za wstawiennictwem Matki Najświętszej”.
Oprócz tych kamizelek siostry szyją dla wojskowych kominiarki i robią na drutach szaliki. Część przedszkola stało się schronieniem dla uciekinierów, siostry dzielą się tym, co mają, rozdają żywność, każdy znajdzie u nich pomoc. W ten sposób realizują one motto swojego zgromadzenia: „Serce przy Bogu, ręce przy pracy”.
„Bóg nie wyjechał z Ukrainy!” – zauważa ks. Waldemar i deklaruje – „Chcemy pomóc uwierzyć w to tym, którzy na własnej skórze doświadczają okrucieństwa wojny”.
Ukraina wymaga ciągłego wysiłku humanitarnego i Papieskie Stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie nie szczędzi starań dla wsparcia potrzebujących. „Aktualnie najpilniejsza jest pomoc na miejscu. Im dłużej trwa wojna, tym większe ryzyko obojętności. Będziemy się zwracać do naszych darczyńców, abyśmy mogli zwiększyć tę pomoc.
Chcemy tym misjonarzom, którzy są w kraju wojny, siostrom i księżom, dać do ręki chleb, by rozdzielali go potrzebującym. Ludzie potrzebują tego chleba naszego powszedniego, potrzebują też chleba sakramentalnego, modlitwy, rozmowy, pocieszenia” – zauważa dyrektor sekcji polskiej PKWP. W czasie misji pomocowej na Ukrainie s. Karolina Mordaka OP z biura regionalnego PKWP w Poznaniu zaobserwowała, że „do Sanktuarium Matki Bożej Piastunki Ludzkich Nadziei w Stryju przychodzą kobiety, ich twarze oprócz codziennych trosk naznaczone są bólem. Żony i matki z małymi dziećmi przychodzą prosić Matkę Jezusa o pocieszenie, o umocnienie, o wstawiennictwo u Syna, by ich mężowie, synowie i ojcowie mogli wrócić bezpiecznie do domu. Nie możemy być obojętni wobec tego nieszczęścia. Modlimy się za nich i o pokój na Ukrainie oraz wspieramy, jak możemy”.
Pomoc i wsparcie innych Kościołów
Ks. prof. Waldemar Cisło, dyrektor sekcji polskiej PKWP, podkreśla, że przyjęcie wielu milionów uchodźców to wyzwanie, któremu Polska jako kraj na dłuższą metę nie podoła w pojedynkę, dlatego jesteśmy wdzięczni za wszelką pomoc i wsparcie okazane przez inne Kościoły, inne państwa. Z inicjatywą wyszedł m.in. Kościół w Stanach Zjednoczonych, którego delegacja pod przewodnictwem ks. kard. Timothy’ego Dolana, przewodniczącego Konferencji Episkopatu USA, odwiedziła Polskę. Ks. kard. Dolan zobaczył w Polsce Kościół, który we współpracy z wieloma instytucjami pomaga, ale najbardziej zaskoczyło go, że ludzie otwierają swoje domy i goszczą potrzebujących u siebie, że nie ma jakichś specjalnych obozów dla uchodźców.
Metropolita Nowego Jorku zaznaczył, że po powrocie do USA będzie mógł opowiedzieć, jak Polska wspiera Ukrainę, i zwrócił uwagę, że Kościół w USA też chce pomagać i ma nadzieję się do tego przyczynić, bo jak zaznaczył, wszyscy jesteśmy częścią jednego Kościoła, który jest ciałem Jezusa Chrystusa, a jeśli jedna część ciała boli, wszyscy cierpimy. Ukraina cierpi, dlatego wszyscy cierpimy.