O świętości w naszej codzienności

Temat świętości i świętych powinien powracać w naszych rozważaniach i modlitwach jak najczęściej z oczywistego powodu: wszyscy wezwani jesteśmy do świętości! Świętość jest obowiązkiem chrześcijanina od momentu przyjęcia chrztu świętego: Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5, 48).
Wiele zrobiono, by to wezwanie Pana Jezusa odrzucić, wyśmiać, odesłać w krainę mrzonek, związać z zamierzchłą przeszłością – a wszystko po to, by się z wysiłku dążenia do doskonałości najzwyczajniej zwolnić.
Na szczęście przynajmniej co jakiś czas stają przed nami ludzie, którzy ideał świętości zrealizowali i nie dają nam spokoju, bo skoro oni mogli – a wcale łatwiejszego życia od nas nie mieli – to dlaczego i my nie mielibyśmy tego celu osiągnąć? Czcząc świętych, mamy też nadzieję na ich wstawiennictwo u Pana Boga oraz na realną pomoc w naszych potrzebach.
Któż z nas nie wołał św. Antoniego, by pomógł odnaleźć zgubę, św. Judy Tadeusza, gdy sprawy wyglądały wręcz beznadziejnie, św. Krzysztofa, gdy wyruszaliśmy w podróż?
Skoro mówimy o świętości, to najlepiej zapytajmy o wskazówki tych, którzy ten ideał zrealizowali. Oddajmy tu głos dwom świętym rodakom: św. Janowi Pawłowi II i bł. Stefanowi Wyszyńskiemu.
Ojciec św. podczas kanonizacji św. Kingi w Starym Sączu (16 czerwca 1999 r.) stawiał nam pytanie: „Co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi świętych, którzy oddziałują dobrocią, wiernością nauce Chrystusa, świadectwem codziennego życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka?”.
I odpowiedział: „Potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczności”.
Świadectwo! Ileż razy słyszeliśmy to wezwanie! „Daj przykład, nie wykład!” – oto najprostsza definicja programu, który spoczywa na każdym ochrzczonym człowieku.
Przyznajmy z pokorą, że my w najlepszym wypadku znajdujemy w swoich środowiskach praktykujących katolików, którzy „chodzą do kościoła”, poszczą w piątki, przyjmują sakramenty święte, zachowują niektóre tradycje – ale niekoniecznie w swojej codzienności liczą się z prawami Bożymi i niekoniecznie apostołują, bo sprawy wiary uważają za prywatne. Ilu z nas usłyszało – z okazji swych imienin, urodzin, ślubu – życzenie: byś został świętym, byś umiał odczytać i zrealizować wolę Bożą w swoim życiu, by Bóg stał w twojej hierarchii wartości zawsze na pierwszym miejscu, byś żył stale w łasce uświęcającej?