Gość w dom, Bóg w dom – któż z nas nie zna tego przysłowia?

Zbliża się czas odwiedzin duszpasterskich, więc znów będziemy mieli okazję wykazać się gościnnością.
Początek lat 90.
Tamtego stycznia zmieniło się życie całej rodziny. Na świecie pojawił się mój brat, o czym poinformowała nas zasobna w telefon sąsiadka. Radość! Ale i trud. Mój i ojca – ja odkryłam braki w edukacji kulinarnej mojego taty; on dowiedział się, że przyjdzie ksiądz po kolędzie. Doskonale pamiętam jego misternie uknuty plan, polegający na tym, że będziemy udawać, że nikogo nie ma w domu. Około 16.00 w domu nastała cisza, a wraz z nadejściem wieczoru ciemność. Spisaliśmy się na medal! Nikt nie zareagował na pukanie. Może z wyjątkiem mojego brzucha. Pamiętam ten nieznośny ucisk. Choć do tej pory nie wiem, czy bolał ze strachu, że nie wytrzymam i np. kichnę w najmniej odpowiednim momencie, a wtedy koncept ojca legnie w gruzach, czy na myśl o kolejnej jajecznicy.
Koniec lat 90.
Zanim ksiądz doszedł do naszego domu, zdążyliśmy już wszyscy nieźle się poróżnić. Wiadomo, oczekiwanie sprzyja kłótniom. Człowiek błąka się z kąta w kąt, tudzież nerwowo uzupełnia braki w zeszycie od religii, podczas gdy inni szukają świec, ubolewają nad koniecznością przyjęcia plebana, gimnastykują z ciężarem żelazka przy wygniecionym obrusie lub wkładają kapsle do specjalnie skonstruowanego „albumu”.
W takiej sytuacji zastał nas ksiądz. Pomodlił się, pobłogosławił mieszkańców, uzupełnił informacje do ksiąg parafialnych, obdarował obrazkami i wtedy jego uwaga skupiła się na zbiorach niespełna dziesięciolatka.
Długo rozmawiali o swoich pasjach: mój brat – fascynat kapsli i ksiądz – znany archeolog. Radość z odnajdywania, ciekawość historii oraz apetyt na nowe znaleziska połączyły tych dwóch panów, długo bowiem jeszcze badacz kultury i historii Ziemi Świętej przywoził z zagranicznych podróży nieosiągalne w Polsce egzemplarze butelkowych wieczek.
Już w starożytnym Rzymie był zwyczaj odwiedzania się i śpiewania noworocznych callendae. Kościół zaadaptował tę sympatyczną tradycję, wzbogacając ją o błogosławieństwo domów i ich mieszkańców. W Europie Środkowej przyjęło się oznaczać poświęconą kredą drzwi gospodarzy napisem K+M+B i datą roku, na znak ich gościnności. Zapis ten, to skrót łacińskich słów: Christus Mansionem Benedicat, oznaczający błogosławieństwo Chrystusa dla mieszkania i jego domowników.