Komu wiele dano…

Wielu z nas Kościół rozumie jako instytucję, za którą w znaczącej mierze odpowiedzialni są księża oraz niektórzy świeccy, którzy angażują się w rozmaite posługi w obrębie parafii. Wielu z nas mówi: „Mnie to nie dotyczy, ja chodzę na Mszę Świętą, daję na tacę i wystarczy, nie będę się więcej angażował w życie Kościoła”.
Kościół: wspólnota osób powołanych przez Boga. Jednak jeśli tylko sięgniemy do korzeni, do tego, czym w istocie jest Kościół, to widzimy, że jest to wspólnota osób powołanych przez Pana Boga. Do tej wspólnoty Pan Bóg zaprasza każdego z nas po imieniu. Wzywając nas do Kościoła, obdarowuje nas różnymi darami, łaskami, charyzmatami, powołaniem, które możemy wykorzystać dla własnego rozwoju i dobra innych. Po co Pan Bóg nas powołuje? Bo chce, żebyśmy byli szczęśliwi, mogli się rozwijać i kroczyć wspólnie do Domu Ojca. Celem naszej wędrówki przez życie jest coraz głębsze poznawanie Boga, jednoczenie się z Nim.
Moje miejsce w Kościele to nie tylko jakaś posługa przy parafii, ale przede wszystkim realizacja powołania (kapłańskiego, małżeńskiego, powołania wynikającego z sakramentu chrztu – osób świeckich, czy też powołania do życia konsekrowanego). Oprócz głównego powołania każdy z nas otrzymuje specjalne dary, uzdolnienia, które nas odróżniają od innych i sprawiają, że jesteśmy wyjątkowi. Wezwanie do życia we wspólnocie Kościoła jest też inspiracją do tego, aby coraz bardziej odkrywać siebie, to kim jestem, jak bardzo zostałem obdarowany przez Pana Boga.
Realizacja powołania – w trosce o dobro wspólnoty i Kościoła. Każdy z nas jest obdarowany w sposób szczególny, jesteśmy też powołani do tego, aby się dzielić swoimi darami. Rodzice dają swój wkład we wspólnotę Kościoła m.in. przez religijne wychowanie swoich dzieci, wprowadzenie ich w budowanie relacji z Bogiem, uczenie modlitw, czytanie historii biblijnych.
Małżonkowie dokładają swoją cząstkę do wspólnoty Kościoła, dbając o wzajemne relacje, odkrywając swoją różność, a zarazem komplementarność jako kobieta i mężczyzna.
Przez otwieranie się na szerszą wspólnotę rodziny: dzieci, rodziców/teściów, wujostwa czy kuzynów. Jako świeccy służymy Kościołowi, ewangelizując w swoich środowiskach zamieszkania czy pracy.