Warto…

Nie będzie plotek i głupotek, szeptanek i tanich sensacji. Będzie rzeczowo i zdroworozsądkowo, solidnie i dorzecznie. Paweł Lisicki w Tajemnicy Marii Magdaleny. Kobiety w otoczeniu Jezusa (Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2022) zmierzył się z kulawym fejkiem o romansie i małżeństwie Jezusa z Marią Magdaleną. W 2012 r. pani Karen L. King (pierwsza kobieta, która objęła katedrę teologii na Harvardzie) ogłosiła, że znalazła fragment papirusu z napisem „żona Jezusa”. Ta lipna chała stała się w okamgnieniu niezdrową rewelacją, która porwała dyletantów do bełkotliwych wypowiedzi będących jedynie pseudonaukowym szumem. Lisicki nie tylko obnaża to tandetne fałszerstwo, pokazując krok po kroku, jak do tego doszło, co jest zapewne koronną intencją książki, ale idzie dużo dalej. Mierzy się z tajemnicą Marii Magdaleny, rozwikłuje zagadkę tej biblijnej postaci i pokazuje jej wielkość i fenomen. Mrówczą pracą, podpartą warsztatem biblijnym, znajomością realiów geopolitycznych i kontekstu cywilizacyjnego ukazuje nam Marię Magdalenę i świat Marii Magdaleny. Świat męski, szowinistyczny i nietolerancyjny. Świat, w którym pojawia się Jezus i zmienia wszystko. Weryfikuje literę prawa, optykę i priorytety. Drugą intencją autora jest więc uświadomienie nam rewolucji, jaką był stosunek Jezusa do kobiet. Lisicki prezentuje Jezusa, który przychodzi do kobiet jako do odrzuconych, pochyla się nad nimi i podnosi w godności. Jezusa, który definitywnie odrzuca ówczesne myślenie o kobiecie jako półczłowieku, kłamcy, istocie głupszej, nieczystej. Dla Jezusa kobieta jest partnerem, towarzyszem, przyjacielem. Oto w tym skostniałym i hermetycznym męskim świecie dopuszcza Marię Magdalenę do grona idących za sobą uczniów. To powinna być sztandarowa opowieść i hasło emancypantek. Maria Magdalena nie była żoną Jezusa. Była pierwszą feministką naszej ery. Tak to widzę po lekturze. Trzeba przeczytać!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

U stóp Jeleniej Góry, w malowniczym obszarze Borowego Jaru leży Perła Zachodu. Usytuowana jest na skraju urwiska w dolinie rzeki Bóbr. To nie tylko miejsce do odpoczynku w przepięknym otoczeniu, ale również okazja do odkrycia wciąż mało znanego regionu, który ma wiele do zaoferowania miłośnikom wspinaczki, turystyki pieszej i rowerowej, a także zabytków techniki.
Jak się dostać? Do schroniska najlepiej wyruszyć z Jeleniej Góry, do której można przyjechać kolejami dolnośląskimi. Dzięki dogodnym trasom do obiektu świetnym wyborem jest piesza wycieczka żółtym lub zielonym szlakiem, ale również trasa rowerowa. Droga piesza trwa około godziny.
Historia. Schronisko zostało zbudowane w 1927 r., po utworzeniu na rzece Bóbr sztucznego jeziora Modre. Początkowo była tam gospoda, a od 1950 r. należy do PTTK i funkcjonuje jako gościniec. Niezwykłe wrażenie robi architektura obiektu. Jest usytuowany na stromym, urwistym brzegu, na wysokości 320 m. Budynek ma konstrukcję drewniano-murowaną, jego ściany pokryte są drewnianymi balami, a od strony jeziora ciągnie się wzdłuż obiektu wiszący taras. Przy schronisku znajduje się kamienna wieża widokowa, na którą prowadzą kręte schody. Z wieży roztacza się widok na jezioro. Obserwując obiekt z dołu w całej okazałości, można zachwycać się wielkością Perły Zachodu.
Udogodnienia. W swojej ofercie ma 26 miejsc noclegowych w pokojach od dwu- do trzyosobowych. Pomieszczenia są wyposażone w umywalki oraz internet. Kuchnia serwuje tradycyjne polskie dania, takie jak placki ziemniaczane, żurek czy kotlet schabowy, które sprawiają, że można poczuć się jak na obiedzie u babci. Poza tym w gościńcu jest możliwość organizacji imprez okolicznościowych.