Papieska Światowa Sieć Modlitwy

grudzień 2022

INTENCJA MODLITEWNA – ZA ORGANIZACJE WOLONTARIATU


MÓDLMY SIĘ, ABY ORGANIZACJE WOLONTARIATU I ZAJMUJĄCE SIĘ
PROMOCJĄ CZŁOWIEKA ZNALAZŁY OSOBY PRAGNĄCE ANGAŻOWAĆ SIĘ
NA RZECZ DOBRA WSPÓLNEGO ORAZ ABY SZUKAŁY WCIĄŻ NOWYCH
DRÓG WSPÓŁPRACY NA POZIOMIE MIĘDZYNARODOWYM

Niektórzy za początek działań wolontarystycznych wskazują okres tworzenia się Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Pionierzy przybywający na kontynent północnoamerykański musieli ze sobą współpracować, aby przetrwać i tworzyć zręby społeczności lokalnych.
Jednak tradycja pracy społecznej, niesienia sobie wzajemnej pomocy, angażowania się na rzecz rozwiązywania problemów potrzebujących ma o wiele dłuższą historię. Natomiast początki wolontariatu we współczesnym rozumieniu datują się na rok 1920. Wtedy to Pierre Cérésole, szwajcarski pacyfista, zorganizował pierwszy obóz (Service Civil Volontaire). Była to reakcja na wydarzenia i skutki I wojny światowej. Zebrał on w obozie ochotników spośród walczących ze sobą uprzednio krajów, aby odbudować ze zniszczeń wojennych wioskę w pobliżu Verdun. W późniejszym czasie zorganizował kolejne obozy, w których starano się realizować ideał bezinteresownej miłości i pomocy oraz pokoju.
W Polsce określenie „wolontariusz” pierwotnie nie było używane. Osoby działające na polu pomocy określano mianem społeczników, altruistów. Natomiast wolontariat we współczesnym tego słowa rozumieniu funkcjonuje w Polsce od początku lat dziewięćdziesiątych XX w. W 1993 r. powstało w Warszawie pierwsze Centrum Wolontariatu.
Również Kościół w nowej rzeczywistości społeczno-politycznej zaczął promować ideę wolontariatu i organizować różne instytucje realizujące jego założenia. Przykładem może być Caritas Polska i diecezjalne Caritas, które swoją działalność charytatywną i opiekuńczą opierają w dużej mierze na wolontariacie osób duchownych i świeckich. Także wiele zgromadzeń zakonnych prowadzi działalność wolontariacką.
Z okazji Tygodnia Miłosierdzia w 2001 r., Episkopat Polski wystosował „List pasterski biskupów polskich o wolontariacie”.
Czytamy w nim, że wolontariat „opiera się na bezinteresownej woli służenia innym ludziom i nie jest motywowany chęcią znalezienia pracy zarobkowej”. Wynika on jedynie z dobrej woli konkretnego człowieka, który pragnie nieść pomoc innym. Na znaczenie i potrzebę wolontariatu, zwłaszcza jako szansę zaangażowania świeckich, zwrócił uwagę Benedykt XVI, przemawiając 17 grudnia 2005 r. do biskupów polskich w ramach tzw. wizyty ad limina Apostolorum.

Wolontariusze Caritas Archidiecezji Wrocławskiej
– ich działalność opiera się na bezinteresownej
woli służenia potrzebującym

KAROL BIAŁKOWSKI/FOTO GOŚĆ

„Obok międzynarodowych i krajowych inicjatyw – mówił papież – rozwijają się różne formy wolontariatu, które stawiają sobie za cel pomoc ludziom potrzebującym w najbliższym środowisku.
W hospicjach, schroniskach dla bezdomnych, dla uzależnionych, dla samotnych matek i ofiar przemocy działają ludzie gotowi poświęcić swój czas dla służby innym. Niosą też pomoc chorym, samotnym, rodzinom wielodzietnym i cierpiącym biedę, osobom upośledzonym fizycznie lub umysłowo.
Organizowane są ośrodki interwencji kryzysowej i instytucje służące pomocą osobom przeżywającym różnorakie trudności życiowe”.
Z raportu o Kościele w Polsce, ogłoszonego przez Katolicką Agencję Informacyjną w grudniu 2018 r., wynika, że ok. 1 miliona 200 tys. wiernych angażuje się systematycznie w różne formy wolontariatu katolickiego niosącego pomoc osobom chorym, niepełnosprawnym, bezdomnym, bezrobotnym i na różny sposób wykluczonym. Liczba ta obecnie jest większa, choćby ze względu na pomoc uchodźcom z Ukrainy.
Słowa Pana Jezusa: „Ubogich zawsze mieć będziecie” (por.: Mt 26, 11; Mk 14, 7; J 12, 8) pozostają nadal aktualne. Dlatego potrzebna jest wciąż „wyobraźnia miłosierdzia”, jak apelował św. Jan Paweł II, by dostrzec potrzebujących wokół nas i nieść im różnoraką pomoc, możliwą dla nas.

KS. BOGDAN GIEMZA