Duchowa więź

Wielką popularnością cieszy się wśród czcicieli maronickiego mnicha olej św. Szarbela. Wierni traktują go nie tylko jako relikwię, ale wręcz jak talizman, który leczy różnorodne dolegliwości.
W Libanie codziennie dokonuje się jakiś cud za wstawiennictwem św. Szarbela. Wielu z tych, którzy doświadczyli cudownego uzdrowienia, przyznaje, że stało się to za przyczyną owego oleju. Ojciec Szarbel stał się świętym i uświęcał to, co było w jego otoczeniu, a więc wszystko, co od niego pochodzi, jest dla nas święte. Olej św. Szarbela to nie płyn ustrojowy wydobywający się z jego ciała, ale olej pobłogosławiony przez księdza. On nie może być sprzedawany, jest Bożym darem. Gdy ktoś jest chory, popada w depresję, namaszczamy nim jego głowę lub miejsce, które boli. Wtedy za wstawiennictwem św. Szarbela Pan Bóg uzdrawia. Najważniejsze jednak nie są same uzdrowienia, tylko to, co się dzieje w duszy człowieka, jej przemiana, porzucenie złych skłonności i odniesienie swego serca do Boga.
Kościół katolicki obrządku maronickiego jako jedyny spośród Kościołów Wschodnich zawsze był w jedności ze Stolicą Apostolską. Liturgia sprawowana jest w języku aramejskim, tym, którym posługiwał się Pan Jezus, a celibat nie jest wymagany w przypadku księży prowadzących parafie. Co jeszcze różni go od Kościoła obrządku łacińskiego?
Różnice wynikają z odmiennej kultury, tradycji i historii. Żyjemy wśród innych narodów, mieliśmy do czynienia z większą różnorodnością niż wy. Kościół maronicki wywodzi się z Antiochii, czyli mamy te same źródła, co Kościół rzymski, ale inny obrządek. Kościół w Libanie jest uznany za apostolski, bo po tej ziemi chodzili apostołowie i Pan Jezus. Msza św. odprawiana jest w języku lokalnym, w Libanie po arabsku, w USA po angielsku, a w Brazylii po portugalsku. Tylko pewne elementy liturgii są zawsze sprawowane w języku aramejskim. Obowiązuje prawo kanoniczne dla Kościołów Wschodnich i żonaci mężczyźni, tak jak np. w Kościele greckokatolickim, mogą być wyświęceni na kapłanów.
Celibat został wprowadzony w Kościele łacińskim dopiero za czasów papieża Grzegorza VII.

Czy to pierwsza wizyta Ojca w naszym kraju?
Nie, jestem tu już po raz trzeci. Pierwszy raz przyjechałem ze Wspólnotą Bożego Miłosierdzia, jeszcze przed kryzysem w Libanie. Mieliśmy wtedy okazję odwiedzić wiele miejsc w Polsce. W 2019 roku, gdy byłem tu po raz drugi, uczestniczyłem w rekolekcjach dla księży w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach.
Co tym razem sprowadza Ojca do Polski?
Moja dwutygodniowa wizyta miała charakter duszpasterski, a jej celem było przeprowadzenie rozmów z biskupami i różnymi ludźmi dobrej woli, aby pozyskać środki na wsparcie dzieci w Libanie. Sytuacja w naszym kraju jest teraz bardzo trudna i stale się pogarsza. Państwo jest na skraju bankructwa, inflacja najwyższa w historii i obecnie zarobki nie tylko nie wystarczają na pokrycie kosztów kształcenia, ale często nie zapewniają minimum egzystencji. Z tego powodu zamykane są szkoły, nie ma nauczycieli, wiele ludzi decyduje się na emigrację. Nie chcemy dopuścić do tego, by wyjeżdżali. Dlatego prosimy o wsparcie, aby pomóc im przetrwać.
Zakon Maronitów NMP prowadzi cztery szkoły w Libanie, w których uczy się 3,5 tys. dzieci. Gdy szkoły katolickie upadną, stracimy swoją obecność jako chrześcijanie, nie będziemy mogli dawać świadectwa, że jesteśmy światłością świata.
W jaki sposób można przekazać pieniądze dla Libanu?
Za pośrednictwem Maronickiej Fundacji Misyjnej w Polsce. Jest ona wiarygodna, ponieważ czuwają nad nią dwaj biskupi, maronicki i rzymskokatolicki. Po wybuchu w Bejrucie obdarzyli nasz zakon dużym zaufaniem, docenili naszą pracę. Wiedzą, że każdy grosz jest kierowany do konkretnych osób, na konkretny cel. Mam marzenie, aby rodziny w Polsce zaadoptowały rodziny w Libanie. Rodzina rodzinę. Nie w sposób abstrakcyjny, ale konkretnie, aby mogli zobaczyć ich twarze, wymieniać się kontaktami, żeby dzieci z Libanu mogły powiedzieć Polakom „dziękuję”. I aby Polacy poczuli, że mają w Libanie rodzinę, którą będą mogli odwiedzić, poznać ciepło i gościnność libańską. To stworzy więź i relacje międzyludzkie.