Warto…

15 maja 200 lat temu przyszła na świat Wanda Malczewska, ciotka Jacka Malczewskiego – wybitnego malarza i cioteczna babka Rafała – malarza i taternika. Właściwie pokrewieństwo z tymi dwoma panami było bodźcem do zapoznania się z biografią kobiety, o której ostatnio głośno w mediach.
Naprzeciw moim potrzebom wyszła książka Wanda Malczewska: proroctwa, wizje i życie dla Polski (Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2022). Autorem biografii jest ks. Grzegorz Augustynik, uczeń Wandy, który we wstępie deklaruje, że jest naocznym świadkiem prawie wszystkiego, co pisze.
Oprócz osobistych spostrzeżeń biograf korzysta z opowiadań bliskich Wandy: ciotki, służącej, spowiednika oraz innych krewnych. Wykorzystuje także notatki samej Malczewskiej, które ta pozwoliła użytkować po swojej śmierci. Mimo upływu niemal dwóch wieków dostajemy biografię nieodległą, powstałą z relacji tych, którzy znali Wandę osobiście.
Poznajemy kobietę społecznika uczącą biedotę, patriotkę organizującą szpitale w czasie powstania, wizjonerkę przewidującą „cud nad Wisłą”, mistyczkę uczestniczącą w procesie i drodze krzyżowej Jezusa. Żyła na bardzo wysokich obrotach, wyprzedzając swoje czasy. Przez sobie współczesnych nazywana Świętą Panią. Dziś, kiedy autorytety dogorywają, a wiara i patriotyzm uznawane są za anachronizm, warto odświeżać sylwetki osób, dla których Bóg i ojczyzna to główna motywacja wszystkich działań. Zarówno książka, jak i sama postać Malczewskiej mogą stać się inspiracją, by bardziej być dla innych, niż mieć dla siebie. Wydaje się, że to zwykła opowieść o niezwykłej kobiecie. Jednak ks. Augustynik, będąc świadkiem życia Wandy, daje nam życiorys poświadczony certyfikatem jakości i prawdziwości. W książce oprócz biografii znajdziecie wizje, proroctwa, świadectwa i modlitwy.
Dowiecie się, jak bawiła się mała Wanda, czy miała narzeczonego i o co się modliła dla swojego ukochanego bratanka Jacka. Trzeba sięgnąć po książkę!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

W centrum stolicy Dolnego Śląska, we Wrocławiu, znajduje się Muzeum Poczty i Telekomunikacji – jedyna placówka w Polsce gromadząca zbiory z zakresu historii poczty oraz telekomunikacji.
Dzieje muzeum to bogata przeszłość historyczna. Początki sięgają 1919 r., kiedy to apel Ministerstwa Poczt i Telegrafów nawoływał do przekazywania pamiątek, dokumentów.
Od tego czasu dary ludności sukcesywnie wzbogacały zbiory warszawskiego muzeum. Za oficjalną datę otwarcia uznaje się jednak 25 stycznia 1921 r. Tego dnia bowiem udostępniono pierwszą wystawę zwiedzającym.
Zniszczenia po II wojnie światowej spowodowały, iż szukano dla muzeum nowej siedziby, równie ważnej rangą, co stolica. Wybór padł na Wrocław i w 1956 r. przeniesiono zbiory do tego miasta.
Z wielkim sukcesem, ponieważ muzeum odzyskało dawny blask w Gmachu Głównym Poczty przy ul. Krasińskiego 1. Oprócz bogatych zasobów filatelistycznych w zbiorach muzeum znajdują się liczne grafiki, projekty znaczków, zbiory sztuki użytkowej, projekty budynków pocztowych, ambulansów itp. Szczególnie cenne są odciski pieczęci, stemple, datowniki, rękopisy znanych osobistości, artystów.
W Dziale Historii Poczty można zobaczyć sprzęt pocztowy, mundury, ikonografię, sztandary, medale, mapy pocztowe z 1711 i 1740 r.
Dla zwiedzających udostępnione są dwie wystawy stałe. Wystawę ,,Telegraf i telefon” tworzą aparaty Morse’a, stukawka telegraficzna, aparaty systemu Baudota, dalekopisy oraz zbiory telefoniczne (ok. 80 aparatów telefonicznych, 4 centrale telefoniczne oraz zegarynka).