Przygotowanie Paschy – wybór baranka

Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu (Wj 12, 3-6).
Ofiarowanie baranków
W czasach Jezusa ofiarowanie baranków odbywało się w trzech kolejnych grupach. Starano się uczynić zadość wymaganiu zapisanemu na kartach Księgi Wyjścia: „zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu” (Wj 12, 6). W praktyce wyglądało to w taki sposób, że grupa ofiarników wchodziła na dziedziniec świątynny, a gdy był on już zapełniony, zamykano bramy i rozpoczynało się ofiarowanie baranków. W tym czasie lewici śpiewali psalmy Hallelu. Niekiedy wszystkie śpiewy należało wykonać dwa lub trzy razy, aż wszyscy mężczyźni uporali się z zabiciem zwierzęcia. Każdorazowe rozpoczęcie śpiewu psalmów rozpoczynano dźwiękiem szofaru. Józef Flawiusz w następujących słowach opisuje grupę mężczyzn dokonujących ofiary z baranka:
Otóż nadeszło właśnie święto zwane Paschą, w czasie którego składa się ofiary od godziny dziewiątej do jedenastej. Koło każdej ofiary skupia się grupa licząca nie mniej niż dziesięciu mężów – jednemu bowiem nie wolno ucztować – a częstokroć zbiera się ich i dwudziestu, zwierząt ofiarnych zaś naliczono dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy sześćset. Jeżeli tedy przyjmujemy, że na każdą ofiarę przypadło dziesięciu mężów, to otrzymujemy dwa miliony siedemset tysięcy (Wojna żydowska 6,9,3).
Świętowanie Paschy w czasach Jezusa
W czasach Jezusa pewne elementy świętowania Paschy wyglądały już inaczej niż w czasach Mojżesza. Przygotowując się do wyjścia z Egiptu, ojcowie rodziny zabijali baranki we własnych domostwach. Podczas pierwszej Paschy, tej zaczynającej się w Egipcie, Izraelici spożywać mieli baranka na stojąco. Mieli być przepasani i obuci, czyli gotowi do drogi. W rękach należało trzymać laski. Zwyczaj ten świadczy nie tylko o rolniczych korzeniach święta. Strój podróżny był przecież nieodzowny, skoro zaraz po spożyciu takiego pokarmu Izraelici wyruszali na wiosenny wypas trzody. Zabijania baranka mogli dokonywać wszyscy mężczyźni, ale jedynie kapłani i lewici w świątyni jerozolimskiej wylewali krew zwierzęcia. Mięso musiało być spożyte w Jerozolimie. Dekretował to przepis Tory: „Nie będziesz mógł składać ofiary paschalnej w żadnej miejscowości, którą ci daje Pan, Bóg twój, lecz w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla swego imienia – tam złożysz ofiarę paschalną wieczorem o zachodzie słońca, w godzinie wyjścia swego z Egiptu. Upieczesz i spożyjesz ją na miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, a rano zawrócisz i pójdziesz do swoich namiotów” (Pwt 16, 5-7).