Prawdy Polaków spod Znaku Rodła

Anioł śmierci krąży od kilku lat nad naszym światem. Od ponad dwóch lat walczymy z niewidzialnym, maleńkim, ukrytym przed naszymi oczami koronawirusem, który zabrał nam z naszej ziemi tak wiele ludzi na wszystkich kontynentach świata. Gdy zaświtała nam jutrzenka pokonania pandemii, zebrały się ciemne chmury zła nad Ukrainą. Agresor rosyjski zaatakował militarnie całą Ukrainę. Codziennie giną tam ludzie. Wielu zdecydowało się opuścić gniazda rodzinne, przede wszystkim matki z małymi dziećmi, by ratować życie. Ludzie tracą dobytek swego życia. Wojna każdego dnia przynosi śmierć i zniszczenie. My jako sąsiedzi otworzyliśmy przed nimi granice naszego państwa. Tak wiele polskich rodzin otworzyło przed nimi swoje serca i drzwi swoich domów i mieszkań. Podziwiamy bohaterski naród ukraiński. Jesteśmy pełni uznania dla patriotyzmu prezydenta Wołodymyra Zełenskiego. Pozostał z napadniętym, cierpiącym narodem. Nie skorzystał z oferty opuszczenia kraju. Chyba dobrze wie, że żadna armia świata nigdy nie wygrała z narodem. Armia może pokonać państwo, ale nie naród. Tak było z naszymi zaborcami. Wiemy, że pokonali nasze państwo, usunęli je z mapy Europy, ale nie pokonali narodu, który przetrwał doświadczenie dziejowe i w 1918 r. doczekał się zmartwychwstania swego państwa. W takich oto realiach tego świata dziś we Wrocławiu wspominamy
Prawdy Polaków spod znaku Rodła
Ogłoszenie Pięciu Prawd Polaków spod znaku Rodła miało miejsce w niedzielę 6 marca 1938 r. Dokonało się ono w największej sali teatralnej w Berlinie, w czasie Kongresu Związku Polaków w Niemczech – w XV-lecie istnienia tego Związku – w obecności ponad pięciu tysięcy przedstawicieli Polaków w Niemczech. Przemówienie programowe wygłosił ks. Bolesław Domański Prezes Związku Polaków w Niemczech, a 5 Prawd Polaków odczytał na zakończenie swego przemówienia Jan Kaczmarek. Kaczmarek wyjaśniał, że prawdy te „nie z rozumu mędrców wielkich się wywodzą, ale z najprostszych serc ludu polskiego wydobyte są” i zostały skierowane „do wszystkich serc polskich w świecie”. Niektórzy historycy przyrównują ich rangę do Konstytucji 3 Maja z 1791 r. Niewątpliwie są one ewenementem zdrowego patriotyzmu Polaków, którzy doczekali się niepodległego, odrodzonego Państwa Polskiego, ale w wyniku dziejowych losów mieszkali i działali za ówczesną zachodnią i północną granicą Polski. Historia potwierdziła, że pomogły one przetrwać naszym Rodakom trudny czas prześladowań i szykan płynących ze strony przedstawicieli niemieckiego nacjonalizmu. Po latach od ich uchwalenia i proklamowania można powiedzieć, że nadal zachowują swoją aktualność i mogą stanowić wspaniałą lekcję patriotyzmu dla dzisiejszych Polaków będących na emigracji, a także dla Rodaków mieszkających w ojczystym kraju. Można je uważać za katechizm narodowy, za „mały dekalog polskości”: stały się one ogólnonarodowym dobrem, swoistym depozytem i międzypokoleniowym testamentem. Ich wartość tkwi w tym, że wyrastają one z prawa Bożego, że są rzeczywiście „małym dekalogiem polskości”.
Zostało to podkreślone w Uchwale Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia roku 2018 Rokiem Prawd Polaków spod znaku Rodła.
Prawda pierwsza: Jesteśmy Polakami
Słowa te pojawiły się już w 1922 r. przy organizowaniu Związku Polaków w Niemczech. Rzeczpospolita Polska odzyskała państwowość, pojawiła się ponownie na mapie Europy. Okazało się jednak, że ok. 1,5 mln Polaków znalazło się w granicach Trzeciej Rzeszy. Byli to Ślązacy, Warmiacy, Mazurzy, Kaszubi, Luboszanie, emigranci na ziemiach połabskich, Westfalii i Nadrenii. Potrzebne było jakieś hasło jednoczące, by się zorganizować i wspólnie zabiegać o prawa mniejszości narodowej. Sformułowano hasło: „Jesteśmy Polakami”. Czas pokazał, że pomogło ono zachować tożsamość narodową naszym Rodakom na obczyźnie u zachodnich sąsiadów. W latach II wojny światowej pojawiło się nowe, poważniejsze zagrożenie dla Polaków. Naród nasz wraz z narodem izraelskim został skazany na eksterminację. Najeźdźcy zachodni i wschodni traktowali nas jak zwierzęta, jako istoty niższe, pozbawione ludzkich praw. Po zakończeniu wojny zjawiło się kolejne zagrożenie. Polacy zostali poddani pod wpływ ateistycznej, nieprzyjaznej nam ideologii sowieckiej. Także cały Zachód traktował nas po macoszemu, jako naród drugiej kategorii. Dzisiaj w lewicowej prasie krajowej i zagranicznej znajdujemy artykuły o polskim nacjonalizmie. W mediach i publikacjach liberalnych unika się pojęcia narodu. Mówi się raczej o społeczeństwie, państwie. Mówienie o narodzie traktuje się niekiedy jako przejaw nacjonalizmu. Zwolennicy skrajnego globalizmu mówią, że należy wynarodawiać społeczeństwa. W imię kosmopolityzmu i globalizmu dążą, jeśli już nie do wyniszczania, to przynajmniej do osłabienia narodowych kultur. Przestają mówić o prawach narodów i ich ojczyznach. Są to bardzo niebezpieczne poczynania.
Wiemy bowiem, że nie wolno odbierać człowiekowi jego własnej ojczyzny i rodzimej kultury. Człowiek nie może być włóczęgą, bez rodziny, bez narodu, bez historii i kultury. Dlatego też winniśmy popierać tych, którzy dążą do tego, żeby Unia Europejska była Europą Ojczyzn, wspólnotą suwerennych państw, tak jak chcieli jej ojcowie założyciele, tak jak widział ją Jan Paweł II, a nie tak jak ją widzą niektórzy dzisiejsi przywódcy jako globalne sfederalizowane państwo.
Jako chrześcijanie, Polacy, potrafimy odróżniać nacjonalizm od zdrowego patriotyzmu. Patriotyzm – to cnota, to właściwa miłość Ojczyzny. Nacjonalizm to miłość zwyrodniała. Nie godzimy się z powiedzeniem, że Polska to nienormalność, że najpierw trzeba być Europejczykiem, a potem Polakiem.
Innym aktualnym i niekorzystnym trendem dla Polski, obecnie mocno doświadczanym, jest pozbawianie Polski dobrego imienia przez fałszowanie prawdy historycznej.

Prawda piąta: Polska Matką naszą – nie wolno mówić o Matce źle
Prawda ta ma ciekawy rodowód. Oto 17-letni chłopak urodzony w Westfalii pojechał po raz pierwszy do krewnych w Polsce. Wrócił po tygodniu i zatrzymał się w Berlinie, gdzie prosił w centrali Związku Polaków w Niemczech o opiekę przed gniewem ojca, uderzył bowiem w twarz swego stryja za to, że ten się źle o Polsce wyrażał. „A przecież – mówił chłopiec – Polska to Matka nasza, a o Matce nie mówi się źle”.
Tę prawdę piątą spod znaku Rodła uwydatnił nam tak wyraziście i wprost wzruszająco Jan Paweł II. W przemówieniu powitalnym na rozpoczęcie II pielgrzymki do Ojczyzny, 16 czerwca 1983 r., mówił w Warszawie na Okęciu: „Pierwszym słowem wypowiedzianym w milczeniu i na klęczkach był pocałunek tej ziemi, ojczystej ziemi. Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma jednak dla mnie sens szczególny. Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki – albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej…”. Urzekają nas te słowa Papieża Polaka, słowa, w których kryje się tyleż miłości do Ojczyzny, słowa, w których jest zawarte wezwanie do nas, abyśmy ojczyznę traktowali jako matkę. Podobnie o narodzie i Ojczyźnie wyrażał się kard. Wyszyński. O matce nie wolno mówić źle. Niestety, słyszymy niekiedy złe mówienie o Polsce i to z ust Polaków. Słychać takie głosy na polskiej ziemi i na obczyźnie, w Warszawie i w Brukseli. W prasie czytamy o donosach na Polskę przez ludzi, którzy mają obywatelstwo polskie i mówią, że są Polakami. Niekiedy słowo „Polska” zastępuje się słowem „ten kraj”: „W tym kraju żyje się źle, z tego kraju trzeba uciekać, w tym kraju nie można się niczego dorobić; w tym kraju jest bałagan; po co mi taki kraj!”. O Polsce, tak jak o matce, nie powinno się mówić źle. Matka może być czasem niedoskonała, chora, może mieć jakieś słabości, wady, braki, ale dobre dziecko nie będzie nigdy mówić źle o swojej matce. Matka, jakakolwiek by była, jest dla dziecka wielkim darem. Ojczyzna jako matka jest także wielkim darem dla człowieka.
Daje bowiem człowiekowi zakorzenienie w historię, ziemię, kulturę, przyrodę. Ojczyzna jest domem umożliwiającym człowiekowi rozwój. O ile związek dziecka z matką jest naturalny, o tyle miłości do Ojczyzny trzeba się uczyć. Gdy z matką jest źle, tym bardziej się ją kocha. Gdy z Ojczyzną jest źle, nie pluje się na nią i nie narzeka, ale tym bardziej się ją kocha.