Papieska Światowa Sieć Modlitwy

Kościół otwarty”, „Kościół zamknięty”. Z takimi określeniami i podziałami spotykamy się w rozmowach, w mediach, na łamach czasopism. Niekiedy jedna i druga strona tego sporu okopała się w swoich argumentach i wydaje się, że nieprędko będzie można znaleźć wzajemne zrozumienie. Nie wdając się w istniejące spory, sięgnijmy do wyznania wiary Kościoła, aby przybliżyć papieską intencję modlitwy na październik.
„Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół” – tak wyznajemy w Credo Kościoła. Cztery cechy: jeden, święty, powszechny i apostolski bywają określane znamionami lub przymiotami Kościoła. Zatrzymajmy uwagę na określeniu „powszechny”. Co to znaczy „powszechny”? W poszukiwaniu odpowiedzi sięgnijmy do Katechizmu Kościoła katolickiego. Czytamy w nim: „Słowo «powszechny» («katolicki») oznacza «uniwersalny», czyli «cały» lub «zupełny»” (KKK 830). Dalej jest mowa, że Kościół jest powszechny w podwójnym znaczeniu:
1) ponieważ jest w nim obecny Chrystus;
2) ponieważ został posłany przez Chrystusa do całego rodzaju ludzkiego (KKK 830-831). Katechizm za dokumentem Soboru Watykańskiego II, jakim jest Konstytucja dogmatyczna o Kościele, podaje: „Do tej katolickiej jedności Ludu Bożego… powołani są wszyscy ludzie… należą lub są jej przyporządkowani zarówno wierni katolicy, jak inni wierzący w Chrystusa, jak wreszcie wszyscy w ogóle ludzie, z łaski Bożej powołani do zbawienia” (KKK 836).
Określenie „katolicki” nie występuje bezpośrednio w Piśmie św. Jednak możemy ją dedukować z powszechności daru zbawienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa. „«Katolicki» to przymiotnik, który oznacza powszechny.
Dlatego też Kościół posiada w swojej naturze otwartość na wszystkie narody i kultury, ponieważ Chrystus umarł i zmartwychwstał za wszystkich” – mówił papież Franciszek podczas audiencji generalnej 13 X 2021 r.
Katolickość Kościoła w ciągu wieków uległa zaciemnieniu na skutek herezji, podziałów w chrześcijaństwie i stała się znamieniem konfesyjności. Przykładem takiego zaciemnienia jest sformułowanie „Extra Ecclesiam nulla salus” (poza Kościołem nie ma zbawienia), które występuje po raz pierwszy w III w. u Orygenesa i Cypriana. Wywarło ono negatywne piętno w chrześcijańskiej świadomości następnych wieków do tego stopnia, że Sobór Florencki (1442) nadał mu urzędową powagę jako nauczanie Magisterium Kościoła.