Wieczory Tumskie

Zapraszamy serdecznie na wrześniowy Wieczór Tumski zorganizowany z okazji 25. Rocznicy Koronacji obrazu Madonny Adorującej z katedry św. Jana we Wrocławiu. W niedzielę 25.09 br., o godzinie 19:00 we wrocławskiej katedrze św. Jana usłyszymy wykład w dwugłosie dr. Piotra Oszczanowskiego i ks. kan. Pawła Cembrowicza zatytułowany „Dzieje obrazu Madonny Adorującej z katedry św. Jana we Wrocławiu.”.

W drugiej części Wieczoru wystąpi znakomity, wrocławski zespół wokalny – Cantores Minores Wratislavienses pod dyrekcją wybitnego Piotra Karpety. Przy akompaniamencie pozytywu organowego za którym zasiądzie Marek Pilch, wykonają dla Państwa najpiękniejsze kompozycje o tematyce Maryjnej od średniowiecza do współczesności.

Program:

  1. Edward Grieg – Ave maris stella 8v
  2. Nicolas Gombert – Ave Maria 6v
  3. Girolamo Frescobaldi – Toccata i Ricercar „Sancta Maria”
  4. Ferenc Liszt – Ave Maria
  5. Tomas Luis da Victoria – Ave Maria
  6. Józef Elsner – Ave Maria (+org)
  7. Johannes Nucius – Salve Regina
  8. Marcin Mazur – Ave maris stella
  9. Johann Pachelbel – Fuga I z Magnificat sexti toni
  10. Eduard Elgar – Ave Maria (+org)
  11. Ola Gjeilo – Tota pulchra
  12. Johann Pachelbel – Fuga II z Magnificat sexti toni
  13. Piotr Jańczak – Dostojno jest
  14. Józef Świder – Ave Maria
  15. Moritz Brosig – Ave Maria (+org)

 

dr hab. Piotr Oszczanowski, historyk sztuki, profesor w Uniwersytecie Wrocławskim, od 2014 r. dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu (w grudniu 2021 r. nominowany na trzecią kadencję od 1.02. 2022 r.). Stypendysta m.in. Fundacji im. Alexandra von Humboldt oraz Lanckorońskich z Brzezia. Autor, współautor, redaktor i współredaktor kilkudziesięciu książek, autor kilkuset artykułów, recenzji, not katalogowych i biograficznych. Współautor projektu badawczego Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, województwo dolnośląskie. Pomysłodawca i autor kilkudziesięciu wystaw muzealnych, których był kuratorem lub współkuratorem w muzeach we Wrocławiu, ale także m.in. w Pradze, Pekinie, Warszawie, Świdnicy i Legnicy. Wśród nich m.in. Theatrum vitae et mortis. Grafika, rysunek i malarstwo książkowe na Śląsku w latach ok. 1550–ok. 1650 (1995); Op nederlandse manier. Inspiracje niderlandzkie w sztuce śląskiej XV–XVIII wieku (2001): Magni nominis umbra. Rysunek i grafika z kręgu mecenatu cesarskiego w Pradze i Wiedniu na przełomie XVI i XVII wieku (2005); Śląsk – perła w Koronie Czeskiej. Trzy okresy świetności relacji artystycznych Śląska i Czech (2006/2007); 1000 lat Wrocławia (2007); W hołdzie i dla chwały św. Jadwigi, patronki Śląska (2010); Bruno Tschötschel (1874–1941) – wrocławski Wit Stwosz XX wieku (2012/2013); Wiara, jak serce ze spiżu. Skarby kościoła Pokoju w Świdnicy (2012;) Manieryzm wrocławski (2018); Sztuka Wicekrólestwa Peru (2018); Silesia rediviva. Barok na Śląsku – kolekcja sztuki i rzemiosła artystycznego z Muzeum Narodowego we Wrocławiu (2019); CranACh! Madonna pod jodłami (2021); Willmann. Opus magnum (2019–2020) [najwyższa nagroda muzealna w Polsce – „Wydarzenie Muzealne Roku. Sybilla 2020”]; Willmann encore. Męczeństwa Apostołów (2020/2021) Ja tu jeszcze powrócę! Willmann (2021); W głębi obrazu I i II (2021/2022).
Zrealizował w Muzeum Narodowym we Wrocławiu w latach 2014–2021 trzy projekty unijne (w ramach programu POIiŚ) za sumę przeszło 200 mln złotych. Za jego dyrekcji i pod jego nadzorem Muzeum Narodowe we Wrocławiu zorganizowało w latach 2014–2022 blisko 200 wystaw oraz wydało sto kilkadziesiąt publikacji muzealnych. Doprowadził do historycznej zmiany statusu organizacyjnego Muzeum Narodowego we Wrocławiu (od 1.02. 2022 r.); powołał do życia Stowarzyszenie Przyjaciół Muzeum Narodowego we Wrocławiu (2018); wprowadził nową identyfikację wizualną Muzeum Narodowego we Wrocławiu (I nagroda w ogólnopolskim konkursie „Muzeum Widzialne” 2017).
Przeprowadził remont i doprowadził do otwarcia: Muzeum Sztuki Współczesnej w Pawilonie Czterech Kopuł, Oddziału MNWr (najwyższa nagroda muzealna w Polsce – „Wydarzenie Muzealne Roku. Sybilla 2016”); nowej galerii śląskiej kamiennej rzeźby średniowiecznej w gmachu głównym MNWr (2016) i galerii stałej w gmachu głównym MNWr, gdzie zorganizowano wystawę „Cudo-Twórcy” (najwyższa nagroda muzealna w Polsce – „Wydarzenie Muzealne Roku. Sybilla 2018”). Dzięki jego zabiegom kolekcja Muzeum Narodowego we Wrocławiu powiększyła się o dzieła tak wybitnych artystów, jak M. Abakanowicz, M. Oberländera, J. Tintoretta, J. Fyta, A. Grottgera oraz 640 zabytków z kolekcji Qinglong im. Romualda Nowickiego i Danuty Kohlberger-Nowickiej.
Były i obecny członek kilkunastu rad muzealnych w Polsce (także ich przewodniczący), członek komisji konkursowych wyboru dyrektorów muzeów w Polsce i zagranicą. Współredaktor m.in. „Roczników Sztuki Śląskiej”.
W 2019 r. osiągnął rekord frekwencyjny w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (blisko 600.000 zwiedzających), a w 2022 r. – po zniesieniu stanu epidemii w Polsce – przywrócił pełną działalność statutową instytucji we wszystkich aspektach, także wcześniejszą frekwencję oraz stan przychodów własnych.
Laureat licznych nagród i wyróżnień państwowych, samorządowych, miejskich i akademickich, min. brązowej (2009) i srebrnej (2015) „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” z zakresu ochrony dziedzictwa i muzealnictwa. Przy Ministrach Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP członek: Rady ds. Muzeów i Miejsc Pamięci Narodowej oraz Komisji kwalifikacyjnej do opiniowania wniosków o awans zawodowy muzealników polskich.
Przyczynił się do przywrócenia do zbiorów publicznych Muzeum Narodowego we Wrocławiu licznych cennych dzieł sztuki, m.in. w 2019 r. „Historii Apolla i Dafne” autorstwa Abrahama Bloemaerta (z kolekcji prywatnej) oraz w 2021/2022 r. „Opłakiwania Chrystusa” autorstwa szkoły Lucasa Cranacha Starszego (od 1970 r. w Muzeum Narodowym w Sztokholmie). Inicjator powrotu dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego z historycznej kolekcji Hochbergów do Zamku Książ (2015), działań związanych z próbą organizacji Muzeum baroku im. Michaela Willmanna w Lubiążu (2019–2022), rewitalizacji wystawy depozytowej średniowiecznej i nowożytnej sztuki śląskiej w Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu (2017), pierwszej prezentacji skarbca Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu (w przygotowaniu, listopad 2022). Inicjator scalenia i przywrócenia na fasadę kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu figury Marii z Dzieciątkiem Jacoba Beinharta z ok. 1500 r. (2016) oraz srebrnego ołtarza bpa Jerina z 1591 r. do Katedry wrocławskiej (2019); odpowiedzialny za merytoryczny aspekt historycznego pozyskania do wrocławskich zbiorów muzealnych tzw. „Skarbu z Bremy” (2006).

Ks. mgr lic. Paweł Cembrowicz, ur. w 1965 r. w Bolesławcu. Ukończył formację do kapłaństwa w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu i studia teologiczne na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1991 roku. Pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Michała Archanioła w Bystrzycy Kłodzkiej (1991-1994). Odbył studia specjalistyczne z zakresu liturgiki na Papieskim Uniwersytecie „Angelicum” i Papieskim Instytucie Liturgicznym „Anselmianum” w Rzymie (1994-1999), ojciec duchowny w MWSD we Wrocławiu i wykładowca liturgiki na PWT we Wrocławiu (1999-2011), proboszcz w parafii pw. NMP Matki Pocieszenia w Oławie (2011-2014). Od 2014 roku proboszcz parafii katedralnej pw. św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.

Wrocławski chór kameralny Cantores Minores Wratislavienses został założony przez Edmunda Kajdasza w 1966 roku. Pod kierunkiem obecnego dyrygenta Piotra Karpety (od 1991 r.) chór został zmniejszony z 32 do 17 śpiewaków, by móc zgodnie z aktualnymi tendencjami wykonawczymi prezentować muzykę dawnych epok. Artyści zespołu występują także w mniejszych składach, od 4 do 12 osób, współpracują z innymi zespołami w Polsce i za granicą, a także występują jako soliści. Repertuar zespołu liczący ponad 1000 pozycji obejmuje całą muzykę Europy od średniowiecza po muzykę współczesną.
Zespół dał już ponad 2600 koncertów, dokonał ponad 100 nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych (ponad 40 płyt), występował na licznych festiwalach (m. in. 36 razy na festiwalu Wratislavia Cantans). Podczas swych podróży zagranicznych odwiedził większość krajów europejskich, a także Izrael, Turcję, Gruzję, Armenię, Azerbejdżan i Meksyk. Nagrana w 2007 roku płyta z cyklu Musica Claromontana vol. 21 z utworami Józefa Elsnera otrzymała nominację do nagrody Fryderyk. W ostatnich latach zespół wystąpił m. in. na festiwalach Warszawska Jesień, Gaude Mater (po raz 8.), Musica Polonica Nova, Legnica Cantat, World Music Days, Wratislavia Cantans (inauguracja 2015) i nagrał 5 kolejnych płyt (m. in. utwory chóralne Rafała Augustyna). W latach 2014-2016 zespół realizował projekt Rudolphina (nagranie XVII-wiecznych zbiorów muzycznych księcia legnicko-brzeskiego Jerzego Rudolfa), a w 2021 roku film Msza i chorał protestancki w cyklu Missa pro mundi (youtube).

Piotr Karpeta, ukończył Akademię Muzyczną w Katowicach, gdzie pracował później jako asystent. Przez 10 lat był chórmistrzem w Filharmonii Opolskiej, przygotowując kilkadziesiąt programów koncertowych oraz nagrań. Od 1991 roku jest dyrektorem Wrocławskich Kameralistów, prowadzi chór Cantores Minores Wratislavienses. Jest współzałożycielem i solistą zespołu Ars Cantus oraz Chóru Męskiego Cerkwi Prawosławnej św. Cyryla i Metodego we Wrocławiu Oktoich, a także męskiego zespołu Stoltzer Ensemble. Występował jako dyrygent i śpiewak w ponad 20 krajach, brał udział w wielu programach zarejestrowanych przez Polskie Radio i Telewizję Polską oraz w kilkudziesięciu nagraniach płytowych. Odznaczony medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Zasłużony dla Wrocławia i in.

Marek Pilch, urodzony w Cieszynie. Studiował organy i klawesyn na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz jako stypendysta DAAD w Hochschule für Musik w Trossingen (Niemcy). Występuje jako solista, kameralista oraz jako muzyk prowadzący projekty. Gra na historycznych instrumentach klawiszowych: organach, klawesynach i fortepianach historycznych. Współpracuje z zespołami muzyki dawnej oraz prowadzi własny zespół „Trio Brillante” wykonując muzykę przełomu klasycyzmu i romantyzmu na własnym fortepianie stołowym z XIX wieku.   Do ostatnich osiągnięć artystycznych należy nagranie kompletu dzieł organowych Jana Gawlasa (2020) oraz wykonanie całości Das Wohltemperierte Klavier I i II Jana Sebastiana Bacha.
Zajmuje się również działalnością naukową. Przedmiotem jego badań są zagadnienia związane z historycznymi praktykami wykonawczymi oraz chorał protestancki. Wynikiem tych zainteresowań są regularne publikacje w postaci artykułów naukowych lub popularnonaukowych.
W roku 2017 uzyskał tytuł doktora habilitowanego i objął funkcję kierownika Katedry Klawesynu i Historycznych Praktyk Wykonawczych na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. W ramach tej funkcji prowadzi Akademicką Orkiestrę Barokową.

NoweZycie.wroc