Bojaźń Boża

Szczęśliwy i nie zna kaźni, kto w Pańskiej żyje bojaźni (Ps 112, 1). [Bóg] Imię ma straszne i pełne świętości, a bojaźń Boża początkiem mądrości. Ci, co z niej biorą wzór życia na ziemi, będą od wszystkich wiecznie chwalonymi (Ps 111, 10).
I pomyśleć, że tymi psalmami w tłumaczeniu Jana z Czarnolasu modliły się jeszcze pół wieku temu miliony Polaków, którzy… chodzili na niedzielne nieszpory do swoich kościołów! Dziś może jeszcze gdzieniegdzie usłyszymy z ust zbulwersowanych seniorów z trudem tłumiony okrzyk wobec grzeszników: „Czy ty się Boga nie boisz?!” Jak rozumieć ten dar Ducha Świętego, o który przecież prosił każdy z nas, przyjmując sakrament bierzmowania?
Czy mamy się lękać Boga?
Bojaźnią Bożą można nazwać strach przed karą, ale także postawę mądrości i religijności będącej właściwą postawą wobec Boga. Sama obawa przed karą, niepołączona z obrzydzeniem grzechem, jest bojaźnią niewolnika. Odpowiednią postawą bojaźni Bożej jest nabożna cześć, konieczna do pobudzenia żalu, który powinien być przekształcony przez miłość do Boga ze względu na Niego samego (Karl Rahner).
Wezwanie do zdobywania bojaźni Bożej ma na celu nasze zbawienie – zob.: Hi 28, 28; Prz 1, 7; Mt 5, 29; 10, 28; J 5, 14; Flp 2, 12; Rz 11, 20. Szczyt do zdobycia przez człowieka ukazuje św. Jan Ewangelista; nie jest nim strach przed karą, lecz miłość: W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości (1 J 4, 18).
Nasuwa mi się w tym miejscu proste porównanie związane z koniecznością respektowania przepisów o ruchu drogowym. Kierowca o mentalności „niewolniczej” nie będzie łamał kodeksu ze strachu przed mandatem, możliwością utraty prawa jazdy, konfiskaty pojazdu czy widmem więzienia. Odpowiedzialny kierowca ma na względzie bezpieczeństwo swoje i bliźnich, a nawet zwykłą kulturę jazdy.
Kimże jest człowiek?
„Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem? – / Prochem i niczem; / Ale gdym Tobie moję nicość wyspowiadał, / Ja, proch, będę z Panem gadał” (A. Mickiewicz, Dziady, scena V).
Realizując przykazanie miłości Boga z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił swoich, uświadamiam sobie przed Nim swoją grzeszność i słabość. Mój święty lęk – bojaźń Boża – płynie z obawy przed zerwaniem relacji z Tym, który mnie kocha, a to budzi we mnie miłość, uwielbienie i szacunek dla Boga. Obawiam się, że mogę nie dorastać do ideału, jaki On mi proponuje, a przecież w sumieniu odczytuję prawdę, że poza Bogiem nie ma dla mnie dobra (zob. Ps 16, 2).