Moja Niedziela

Żniwo
Jezus jest skuteczny. Jego słowa i czyny pociągają za sobą rzesze. Jego plan co do głoszenia Królestwa Niebieskiego ściśle łączy się z Jego wyznawcami. To od Jego uczniów zależy tempo i wielkość rozrostu Królestwa. Dlatego po pierwsze wzywa ich do głoszenia Ewangelii, a po drugie wszystkim słuchającym go poleca, by ci gorliwie prosili Ojca o natchnienie serc wielu, by nie zabrakło głosicieli. Zatem troska o szerzenie Królestwa to nie tylko gorliwość głosicieli, ale także zaangażowanie tych, którzy o robotników proszą.
Pokój
Obecność Jezusa przynosi pokój. Każdy, kto doświadcza Jego bliskości, doświadcza także pokoju. Zbliżanie się do Jezusa to bycie blisko tych, którzy przynoszą Jego w słowie i sakramentach. Jezus mocno utożsamia się z robotnikami żniwa. Mówi przecież dobitnie w jednej z wypowiedzi, że kto przyjmuje Jego uczniów, przyjmuje Jego, a kto nimi gardzi, gardzi także Nim. Wraz z robotnikami przychodzi Jezusowy pokój.
Radość
Głoszenie Ewangelii i szerzenie się Królestwa Bożego złączone z działalnością apostolską owocuje także cudami dokonywanymi w Imię Jezusa. Jest On przecież Panem świata i jako Bóg jego twórcą. Dostatnie i naznaczone sukcesami życie doczesne może przynosić radość. Jezus jednak przed nią przestrzega, by przypadkiem nie przysłoniła prawdziwej radości – radości życia na wieki.

Troska o robotników Pańskiego żniwa jest troską całego Kościoła, ich przyjęcie przynosi pokój i winno owocować radością z faktu, że przyjęcie Ewangelii daje szczęście na wieki.

Gościna
Jezus gości u Marty i Marii. Zwyczajna przyjacielska wizyta. Jest to jednak Jezus – człowiek rodem z Nazaretu, ale także Bóg i zbawca. Bywa gościem u każdego, więcej, każdy z nas jest Jego mieszkaniem i u każdego chce być stale obecnym. Każda wizyta prowokuje gospodarza do gotowości i dbałości o gościa. Siostry otaczają Go i starają się, by czuł się u nich jak najlepiej.
Uważność
Dostrzeżenie gościa to nieodłączny element każdej wizyty. Uwaga gospodarzy – właścicieli domu ogniskuje się na jak najlepszym podjęciu gościa. Marta i Maria cieszą się z wizyty Jezusa, dostrzegają Go. Podejmują także działania, których celem jest zapewnienie Przyjacielowi warunków godnych Jego osoby. Dostrzeżenie Boga, uważność na Niego to owoc skierowanej Nań miłości, a także świadomości, że jest Panem i źródłem życia.
Wartość
Maria widzi w Jezusie dawcę życia wiecznego. Podporządkowuje Mu całą siebie. On jest najważniejszy – jest największą wartością. Marta zdaje się wpadać w pułapkę „nieprzezroczystości”. Obecność Jezusa staje się dla niej okazją, by wyeksponować siebie jako panią domu. Najważniejszym staje się to, jaką jest, Jezus zaś staje się okolicznością, dzięki której ona może zaistnieć. Najważniejszym zatem dla niej jest pokazać siebie, a nie eksponować Jego.

W obecności przy Jezusie ważna jest przezroczystość – wskazywanie sobą Jego, a nie przesłanianie.

Bogactwa
Posiadanie jest jednym z dążeń człowieka. Zabiegamy o wszelkiego rodzaju dobra i gromadzimy je. Często traktujemy bogactwo jako zabezpieczenie życia. Im więcej posiadamy, tym bardziej, zdaje nam się, jesteśmy bezpieczni. Dobra doczesne stanowią często powód i przyczynę konfliktów. Dziedziczenie spadku może stać się przyczyną niesnasek, a dążenie do zagarnięcia jak największej jego części sytuacją, w której wejście w posiadanie staje się ważniejsze niż miłość bliźniego.
Przestroga
Jezus powołany na rozjemcę między spadkobiercami uchyla się od tego zadania. Wskazuje jednocześnie, że nie jest sędzią w sprawach doczesnych. Dalej pokazuje, jak wkradająca się w życie chciwość zaślepia i czyni z doczesności cel. Tymczasem doczesność jest jedynie fragmentem na drodze do życia na wieki.
Głupota
Z perspektywy codzienności człowiek przebudowujący swoje magazyny i gromadzący w nich większą ilość dóbr zasługuje na miano zaradnego i roztropnego. I jest takim w istocie. Niebezpieczeństwo stanowi mogące pojawić się przy tej okazji zaślepienie. Wielkość bogactwa może sprawić, że będzie ono postrzegane jako zabezpieczenie życia i uśpi czujność oraz dążenia do gromadzenia dóbr wiecznych. Taką postawę określa Jezus mianem głupoty.

Życie człowieka, życie wieczne nie jest zależne od ilości posiadanych dóbr – jest zależne od ich wykorzystania na drodze do wieczności.

Nie od ilości
Przytaczane tu i ówdzie statystyki dotyczące liczby wyznawców wielkich religii mogą niepokoić. Wszak chrześcijanie nie stanowią większości. Czy powinniśmy się bać? Przecież w ilości siła. Jezus nie pozostawia nam żadnych wątpliwości. – Nie bój się, mała trzódko – powie. To właśnie wam spodobało się Ojcu dać królestwo, królestwo, które jest wieczne.
Trzosy doskonałe
Dziedziczenie Królestwa Niebieskiego nie jest związane z ilością ani siłą. W posiadanie dziedzictwa Bożego wchodzą Ci, którzy czynią zeń skarb. Czym jest ów trzos niewyczerpany, który nie niszczeje? To nic innego jak czynienie miłosierdzia ze względu na Królestwo Boże. Dostrzeżenie potrzebującego i dawanie jałmużny staje się możliwym wtedy, kiedy serca nasze skierowane są ku miłości Boga i bliźniego – czynią z niej największy skarb.
Czujność
Zachowanie wrażliwości na bliźniego oraz dochowanie wierności Bożym przykazaniom wymaga ciągłej pracy nad sobą. Ciągle jesteśmy narażeni zaślepieniem doczesnością i uczynieniem z niej największego skarbu. Jezus wzywa nas do postawy gotowości – ciągłej czujności, wrażliwości na obecność Boga w życiu i potrzeby drugiego człowieka. To nic innego, jak codzienne wybieranie życia w oparciu o Dobrą Nowinę.

Uczeń Chrystusa to człowiek czujny, którego wrażliwe serce nieustannie wznosi się do Boga i skłania ku bliźnim.

Nieliczni
Zbawienie kojarzy się z rzeczywistością trudno dostępną. Skojarzenie to prowokuje słuchaczy do zadania pytania Jezusowi o powszechność zbawienia. Może w ten sposób pytający chciałby uspokoić swoje sumienie. Przecież skoro niewielu będzie zbawionych, to znaczy, że może nie trzeba zadawać sobie trudu i stawiać wymagań. Świat zbawionych jest światem nielicznych, w jakiś sposób wybranych, więc nie jest dostępny wszystkim – nie warto się starać, skoro zbawienia dostąpią nieliczni.
Dopuszczający się nieprawości
Jezus nie odpowiada wprost. Raczej wskazuje na tych, którzy zbawieni nie będą, i nie stawia przy tym jakichś wielkich, wygórowanych wymagań. Do Boga nie będą mieli przystępu Ci, którzy dopuszczają się nieprawości – zatem Ci, którzy odwracają się od Boga. W jaki sposób to czynią? Nie zadają sobie trudu wymagań. Nieprawość jest przecież ścieżką prostą, szeroką i stosunkowo łatwą – ścieżką, na której nie podejmuje się trudu pracy nad sobą.
Moment i klucz właściwy
Moment właściwy to otwarcie, ciasnej co prawda, ale możliwej do przekroczenia bramy. Klucz do niej stanowią czyny prawe. Mogą z niej skorzystać ludzie, którzy w swoim życiu kierują się Chrystusową Ewangelią. Nie ma innej drogi. Życie przy Bogu i z Bogiem to miłowanie go. Wyrazem tej miłości staje się życie zgodne z Jezusem i Jego nauką.

Każdy może być zbawiony – zbawienie jest powszechne. Każdy może być człowiekiem prawym – jest to jednak powszechność wymagająca.