Warto…

Od kiedy w 1223 r. papież Honoriusz III zatwierdził trzecią, obowiązującą do dziś wersję reguły, franciszkanie szybko rozprzestrzeniają się po całej Europie, a ich myśl jest nauczana na uniwersytetach w Oksfordzie, Paryżu i Kolonii.
Dziś franciszkanizm potocznie definiujemy jako dostrzeganie piękna i dobroci Boga przez pryzmat piękna przyrody i świata. Jednak szkoła franciszkańska to nie zamknięta organizacja afirmująca miłość do ptactwa i traw, ale stan umysłu, który kompletnie przedstawia nam Bernard Forthomme w książce Myśl franciszkańska (Wydawnictwo Bratni Zew, Kraków 2021). Autor ukazuje perspektywę widzenia świata umysłowością św. Franciszka. Jest to świat niezafałszowany, świat prawd absolutnych, ponadczasowych systemów wartości, korzystnych wyborów i zachowań. Forthomme akcentuje, że pod prostotą myśli franciszkańskiej kryje się głębia filozoficzno-teologiczna.
Zapoznając się z nią, możemy determinować nasze pojmowania, pragnienia i obawy. Autor porusza się w tematyce wolności, używania, globalizacji i kurczenia świata.
Zatrzymuje się przy kulturze gniewu i porusza problem melancholii kultury. Tłumaczy szkołę szkotystyczną i ockhamistyczną.
Zarysowuje franciszkańską antropologię, wreszcie sporo miejsca poświęca homo novus. Myśl franciszkańska jawi nam się jako w pełni ugruntowane panaceum na lęki i traumy współczesnego człowieka. Książka uwalnia nas od nieufności do wszystkiego. Uwrażliwia na kłamstwo i demagogię. Odarci z maski pozorów odkrywamy harmonię sfery umysłowej z ładem zewnętrznym.
Lektura jest wysoce wymagająca i rygorystyczna. Naukowość totalnie angażuje umysł, jednak przewijający się liryzm daje odpocznienie od ciężkich wykładów. Franciszkanizm to świat idei. Tez innowacyjnych, twórczych, dalekich od muzealnych konceptów. Ale co istotne, myśl franciszkańska wymusza działanie. Polecam!

AGNIESZKA BOKRZYCKA

W ramach kampanii #GóryBezBrawury Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego zachęca do odkrywania kultowych miejsc w dolnośląskich górach. Schroniska są cenione przez turystów nie tylko przez przestrzeń do odpoczynku po wejściu na szczyt, ale także ze względu na swój niepowtarzalny klimat i historię. Takim miejscem jest schronisko Szwajcarka, leżące wśród świerkowych i bukowych lasów, gdzie łączy się węzeł pięciu szlaków turystycznych. Leży ono w Górach Sokolich na wysokości 520 m n.p.m. – to jedyne całkowicie drewniane schronisko w Sudetach.
Jak się dostać? Do Szwajcarki można dotrzeć z różnych stron. Popularną trasą jest szlak żółty z Karpnik, gdzie po drodze mija się wzniesienie Trzech Koron (525 m n.p.m.). Całość drogi trwa ok. 45 min. Warto również wybrać jako punkt startowy wieś Trzcińsko i wędrować do schroniska szlakiem niebieskim. Do tej miejscowości dojeżdża pociąg. Trasa trwa ok. 1 h. Inną opcją jest rozpoczęcie drogi z Janowic Wielkich zielonym szlakiem. Po drodze można zobaczyć m.in. ruiny zamku Bolczów. Czas trasy to ok. 2 h. Do miasteczka można dostać się pociągiem. Nie ma przeszkód, żeby dojechać do schroniska samochodem. Droga prowadzi od strony Janowic przez Przełęcz Karpnicką, jednak trzeba pamiętać, że jest to droga szutrowa.
Historia schroniska. Powstało w 1823 r. z polecenia właściciela zamku w Karpnikach – Wilhelma von Hohenzollerna. Forma budynku była wzorowana na stylu szwajcarskim. Wyjątkowe są w nim takie elementy, jak całkowicie drewniana konstrukcja oraz balkon wokół całego obiektu. Na pierwszym piętrze znajduje się biesiadna sala z kominkiem oraz pokoje. Początkowo był to dom myśliwski, następnie gospoda, a w 1950 r. schroniskiem zajęło się PTTK i od tego momentu jest dostępne dla turystów.