100%

Zdumiewające jest to, jak długo dawaliśmy się zwodzić, że to dla naszego dobra… Intuicyjnie czujemy i wiemy, że praca, a szczególnie nauka w takim trybie – raz zdalnie, raz w szkole – daje mizerne efekty. Biorąc pod uwagę zdrowy pod każdym względem rozwój naszych dzieci, bilans zysków i strat jest zdecydowanie ujemny. Ciekawe, że nawet badania naukowców oraz sowicie opłacanych ekspertów dowodzą, że brak pełnego zaangażowania w proces kształcenia po stronie zarówno uczniów, jak i rodziców i nauczycieli jest po prostu katastrofalny. Brak interakcji społecznych oraz aktywności, ruchu jest zgubny dla rozwoju młodego człowieka. Oszukujemy nasze dzieci, przekonując je, że nauka przez ekran jest dobra i efektywna, z uporem i naiwnością powtarzamy określenia „zdalne spotkanie” i wierzymy w ten oksymoron. Ponoć wolimy być oszukiwani niż dowiedzieć się, że jesteśmy oszukiwani.
Tak oto tworzymy sobie różne iluzje, usprawiedliwienia naszych zachowań, próbując jednocześnie odpowiedzialnością za nasze decyzje obciążać globalną sytuację, rozporządzenia, trendy, przekazy medialne czy to, że przecież wszyscy tak robią. Bez większego trudu możemy znaleźć wiele analogii do obecnej sytuacji w naszych małżeństwach. Przed ołtarzem, a zatem przed Panem Bogiem i wobec całej wspólnoty Kościoła ślubowaliśmy całkowitą wierność do końca naszych dni. Doprecyzujmy: miłość, wierność i uczciwość małżeńską. O pomoc w dotrzymaniu tego ślubowania wzywaliśmy Pana Boga w Trójcy Jedynego i wszystkich świętych. Tymczasem często próbujemy żyć „hybrydowo”, pół na pół zdalnie. Chcemy podzielić tę wierność wobec żony/męża z wiernością i oddaniem pracy zarobkowej, zamiłowaniom, pasjom – to jeszcze „pół biedy”. Często jednak okaleczamy tę naszą wierność o uwikłanie w nałogi, od alkoholowych po cyfrowe, o zdrady – nawet pozornie niewinne flirciki.