Koincydencja?

Próbowaliśmy podpowiedzieć, że pewna nadpobudliwość, problemy z koncentracją, kłopoty w nauce czy trudna relacja dziecko–rodzice może wynikać z nadmiernego czasu spędzanego ze smartfonem, graniczącego wręcz z uzależnieniem. Mocno namawialiśmy wtedy, aby zmienić tę sytuację i zdecydowanie wpłynąć na zminimalizowanie czasu poświęconego na „adorację” małego ekranu. Nasza rozmowa skończyła się wówczas konstatacją w stylu: „no tak, no tak, coś trzeba będzie zrobić”. Potem była wizyta w rzeczonej poradni, gdzie znaleziono usprawiedliwienie dla opisanego stanu rzeczy i zalecono znalezienie dodatkowych zajęć sportowych, bo dziecko po prostu tego potrzebuje. Nie kwestionując potrzeby aktywności fizycznej, wszak jest to wielki deficyt cywilizacyjny scyfryzowanego społeczeństwa, nie zwrócono najmniejszej uwagi na rzeczywistą przyczynę (nie jedyną, lecz znaczącą) tego stanu rzeczy.
To zdumiewające, że mimo tak długiej i bogatej historii świata wciąż się bronimy przed przyjęciem do wiadomości, do serca i do naszej odpowiedzialności, że istnieje coś takiego, jak związek przyczynowo-skutkowy. Zaczęło się w raju. Adam i Ewa, nie zważając na to, że złamanie przykazania może przynieść skutek, ulegli pokusie w imię doraźnej przyjemności, satysfakcji. Tak dzieje się po dziś dzień, mimo że jesteśmy o wiele bogatsi o wiedzę i doświadczenia.
W imię żądzy zawładnięcia nad światem posuwamy się do eksperymentów genetycznych, fabrykujemy i upowszechniamy wirusy, łamiemy każde z dziesięciorga przykazań, jakby w przeświadczeniu, że konsekwencji nie będzie. Od wieków wydaje nam się, że my wiemy wszystko lepiej. A jeśli konsekwencje się pojawiają, to współczesna narracja kwituje to lakonicznym wytrychem: koincydencja.