Cuda siostry Dulcissimy

Helena Hoffmann urodziła się w 1910 r. na terenie dzisiejszych Świętochłowic. Była pierwszym dzieckiem Albiny i Józefa Hoffmannów. Od najmłodszych lat związana była z Kościołem – uczęszczała do katolickiego przedszkola, a następnie do katolickiej szkoły powszechnej. 5 V 1921 r. po raz pierwszy przyjęła Komunię Świętą. Do spowiedzi przygotowywał ją ks. proboszcz Edward Adamczyk, który zachęcał ją i inne dzieci do budowania wewnętrznej kapliczki dla Pana Jezusa. Dziewczynka przejęła się tym zaproszeniem i napisała opowiadanie pt. „Moja kapliczka”, które z radością wręczyła kapłanowi.
Po I Komunii św. znalazła podczas pracy w polu medalik ze św. Tereską; odtąd zaczęła się modlić, by mogła zostać zakonnicą. Pewnej nocy święta przedstawiła się Helence we śnie i tak zaczęła się ich mistyczna przyjaźń, która trwała przez całe życie dziewczyny. Teresa od Dzieciątka Jezus stała się dla niej przewodniczką i duchową wychowawczynią. Bardzo często wyjaśniała jej sprawy duchowe na przykładzie obrazów.
To właśnie św. Teresa wskazała Helence zgromadzenie „ze Zgody” jako to, do którego powinna wstąpić. Rodzice nie byli zachwyceni, ona jednak wiedziała, czego chce. W pragnieniu oddania się Bogu na własność umacniała ją święta przyjaciółka, która nadal pokazywała jej duchowe obrazy, szczegółowo opisując ich znaczenie. Prowadzenie Tereski przygotowywało serce Heleny do przyjęcia z dziecięcą ufnością łaski powołania do świętości na drodze życia konsekrowanego.
Kandydaturę rozpoczęła 17 III 1928 r. Jadąc do Wrocławia, gdzie miała przeżywać czas formacji, powtarzała w sercu z ufną radością słowa: „Jezus woła mnie do ofiary”. Jako duchowa córka o. Jana Schneidera przyjęła charyzmat zgromadzenia, który naturalnie wpisał się także w jej osobiste powołanie. Misję ratowania dusz dla Zbawiciela wypełniała najwierniej, jak tylko potrafiła.
Pierwsze symptomy choroby pojawiły się w wieczór wigilijny 1928 r. 3 I 1929 r. lekarz Georg Krischke z Henrykowa rozpoznał zapalenie mózgu. Po powrocie do Wrocławia została zbadana przez prof. Ludwiga Manna, który postawił diagnozę: guz mózgu. Podkreślił jednak, że dokuczliwe bóle głowy nie stanowią przeszkody dla realizacji powołania. Helena ofiarowała wszystko Bogu w duchu ofiary za swoją nową rodzinę zakonną. Ogromną rolę odgrywała nadal św. Teresa, która tłumaczyła jej sens bólu i cierpienia, motywując do ciągłego ofiarowywania choroby w intencji ratowania dusz przed grzechem śmiertelnym, a także za Kościół, kapłanów i zgromadzenie. 23 X 1929 r., w dniu obłóczyn, które jako postulantka przeżywała w Domu Macierzystym we Wrocławiu, Helena otrzymała nowe imię – Maria Dulcissima – i przywdziała habit oraz biały welon. Wraz z pozostałymi nowicjuszkami została przewieziona z Wrocławia do domu nowicjatu w Nysie.
Boże Narodzenie 1930 r. przyniosło kolejny atak choroby; 25 III 1931 r. nadszedł następny. Tym razem dr Else Kalinke z Nysy stwierdziła kolkę nerwową i poleciła wysłać pacjentkę na gruntowne badania do Berlina, gdzie w maju 1931 r. zapadła decyzja o trepanacji czaszki. Dulcissima bardzo to przeżywała, jednak powołując się na św. Tereskę, mówiła, że „do operacji nie dojdzie” i że „niebawem wróci do Nysy”. Rzeczywiście tak się stało. W nowicjacie podjęła wewnętrzną
walkę, prowadzona przez św. Teresę i kierownika duchowego ks. Wincentego Groegera. Ważną rolę towarzyszenia jej w chorobie odgrywała s. Lazaria Stephanik, wykwalifikowana pielęgniarka, która niejednokrotnie była świadkiem jej duchowych wizji i spotkań z Maryją, Dzieciątkiem Jezus, św. Teresą, Aniołem Stróżem czy mistyczką Teresą Neumann.
Tuż przed złożeniem ślubów czasowych, od 1 do 9 IV 1932 r., miał miejsce kolejny atak choroby. Po złożeniu profesji s. Dulcissima pozostała w Nysie. W ciągu dwóch tygodni stan jej zdrowia znów się pogorszył, Oblubienica Krzyża utraciła przytomność na 10 dni. W tym czasie siostry intensywnie modliły się o jej uzdrowienie. Dolegliwości stopniowo ustępowały. Do Nysy przybyła sekretarka generalna s. Honorata Masur, która poprosiła ją o modlitwę w intencji zatwierdzania Konstytucji Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej.
Dulcissima przyjęła Komunię św., ofiarowała się Jezusowi, oddała Mu również w tej intencji swoje oczy, bo jak zaznaczyła: „Jezus musi otworzyć mi oczy duchowe, abym rozpoznała Go lepiej, ale też przełożonych, aby sprawić, żeby nasza Reguła została wreszcie zatwierdzona”. Ofiara przez Boga została przyjęta. Dulcissima – jak zwracają się do niej w Brzeziu nad Odrą – straciła wzrok, a zgromadzenie otrzymało swoje Konstytucje.