Warto…

W tym miesiącu odyseja po miejscach utraconych. Podróż w czasy, gdzie polska dusza miała okres prosperity. Event z ludźmi, którzy aranżowali polskość. Wędrówka długa i pełna przygód. Namiętności, ułańska fantazja, skandale, celebryci i walki wywiadów – to wszystko czeka na współtowarzyszy robinsonady. Najdalsze kresy. Ostatnie polskie lata (Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2021) to wypracowane, hojnie zilustrowane, opasłe tomisko autorstwa Sławomira Kopra i Tomasza Stańczyka. Opowieść o magii i legendzie Kresów. Podana językiem popularnym i odpowiadającym współczesnemu czytelnikowi. Historia wykreowana i wypromowana z chwalebnym perfekcjonizmem. Autorzy wykonali dla nas forsowną pracę. Opisują życie nie tylko na obszarach wchodzących w granice II Rzeczypospolitej, lecz także tereny Republiki Litewskiej, Republiki Łotwy, ale i najdalsze zakątki imperium Romanowów, bo i tam los rzucił naszych rodaków. Jest więc opisana barwna diaspora Petersburga, Moskwy czy Odessy. Przedstawione życie kulturalne i gospodarcze. Życie posiadaczy ziemskich, przemysłowców i elit artystycznych. Autorzy ułożyli dla nas, jak sami piszą w słowie wstępnym, mozaikę miejsc, wydarzeń oraz nazwisk. Celowo przepletli wątki wydarzeń politycznych czy kulturalnych z biogramami osób. Wszystko po to, by uatrakcyjnić rajd. Tematyka poważna sąsiaduje z opowieściami lekkimi. Sprawy zasadnicze mieszają się z błahymi. Jak nagłówki z przedwojennych gazet „krzyczą” do nas nęcąco tytuły rozdziałów: „Dramat księdza Andrzeja Fedukowicza”, „Zbiorowe samobójstwo Europy”, „Tajemnica rzekomej zakonnicy”. Jeśli macie ochotę na porcję sumiennie podanej historii okraszonej humoreską, dykteryjką, ploteczką, to sięgnijcie po tomisko Kopra i Stańczyka. Historyka i publicysty, którzy rozpamiętują dla nas i serwują nam stracone Kresy. Polski duch wiele stracił na izolacji z Kresami. Przeczytacie, to się przekonacie…

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Wyjątkowe miejsce, górskie wycieczki, sielankowe krajobrazy – schronisko PTTK Andrzejówka to malowniczo położone na przełęczy trzech dolin miejsce pod szczytem Waligóry. Można tam trafić w trakcie pieszej wędrówki, m.in. szlakiem czerwonym z Sokołowska do Jedliny-Zdroju czy żółtym przez szczyt Waligóry do Głuszycy, ale nie tylko. Przy schronisku krzyżuje się kilka tras strefy MTB, dlatego wybierając rowerowe szlaki Głuszyca–Walim albo Głuszyca–Mieroszów, można zrobić przystanek w Andrzejówce na pyszne naleśniki z jagodami albo szarlotkę. Dzięki magicznemu klimatowi tego miejsca jest to idealna lokalizacja dla wielu wydarzeń i festiwali. To miejsce koncertów, wydarzeń sportowych, kiermaszów. Kiedy na zewnątrz temperatury rosną, organizowana jest tutaj Noc Kupały, gdzie można usłyszeć magiczne opowieści, zobaczyć występy tańca z ogniem i poczuć bliskość natury. A w zimniejszej porze roku można wziąć udział m.in. w weekendzie podróżników – to czas wielu konferencji z globtroterami o ich turystycznych doświadczeniach, a także targi rękodzieła oraz wieczorne koncerty. Historia Andrzejówki sięga początku XX w. Schronisko powstało 20 lipca 1933 r. w miejscu wcześniej nieużytkowanym i od początku zamysłem było stworzenie lokalizacji do turystycznych celów. Dynamiczny rozwój aglomeracji wałbrzyskiej sprawił, że wzrosła liczba turystów, a to spowodowało zainteresowanie obiektem w okolicy. Dzięki niezwykle dobrej lokalizacji – usytuowanie na wysokości 805 m u podnóża Waligóry (936 m), na granicy górnych krańców trzech dolin – schronisko stało się ważnym ogniwem łączącym szlaki Sudetów Zachodnich i Wschodnich. Tę funkcję spełnia do dziś.