Oczekiwanie w życiu chrześcijan

Zasadniczo w sensie doczesnym chrześcijańskie „oczekiwanie” powinno oznaczać metanoję – a więc przemianę myśli, zmianę wewnętrznego i zewnętrznego usposobienia, nieustanne nawrócenie bądź zwrócenie się do Boga całym sercem, gotowość do podporządkowania się Jego objawionemu słowu, ufność w niepodważalną ważność porządku Bożego, wiarę w zwycięską (mimo słabości człowieka) łaskę Bożą, a jednocześnie postawę usposabiającą do bojaźni Bożej i przyjęcia prawdy, a także aktywne wyznawanie grzechów, posty, czynienie pokuty, miłosierdzia etc.
Co więcej, w takim kontekście wiara i „oczekiwanie” wiążą się z chrześcijańskim nakazem miłości, a jednocześnie z pocieszeniem i wyzwoleniem w obliczu wszystkich ucisków. Przynoszą łaskę zarówno pojedynczemu człowiekowi, jak i całej rzeczywistości stworzonej, która to łaska jest dopełnieniem historii w Bogu. Kulminacją owej łaski, wskazującej na najgłębszy sens chrześcijańskiego „oczekiwania”, będzie więc ostateczne objawienie się Chrystusa w chwale, a więc Paruzja Zmartwychwstałego Boga i objawienie się Jego doskonałej miłości.
Takie wyobrażenie wskazuje na Boga jako Stwórcę rzeczy widzialnych i niewidzialnych (visibilia et invisibilia), świata materialnego i niematerialnego, ale także na twórcę sfery duchowej, której symbolika pokrywa się z symboliką „Miasta duchowego” bądź wprost z Jerozolimą niebiańską z Apokalipsy św. Jana. W tym właśnie eschatologicznym i soteriologicznym sensie, w tym „oczekiwaniu” bliskiego końca czasów Kościół antycypuje przez sprawowanie Eucharystii, udzielanie sakramentów, także nauczanie miłości chrześcijańskiej (caritas christiana), obietnicę Królestwa Bożego, owej niebiańskiej Jerozolimy (co w tłumaczeniu oznacza „wiedzenie pokoju”), nagrodę „wiecznego wesela”, ostateczne wyzwolenie.
Wbrew odmiennym interpretacjom nie jest to wcale wizerunek odrywający biblijną symbolikę miasta Bożego od tradycji i nauczania Kościoła.
Już Tertulian († 160) pisał w Adversus Marcionem (III, 24, 5), że „Temu miastu [Jerozolimie] Bóg zapewnił, że zgromadzi świętych dzięki Zmartwychwstaniu i ich umocni obfitością wszystkich rozkoszy, rzecz jasna w sposób duchowy […]. Jest rzeczą sprawiedliwą i godną Boga, aby Jego słudzy radowali się tam, gdzie się smucili z powodu Jego imienia”.
Powyższego fragmentu dzieła Tertuliana, który polemizował z błędnym systemem gnostyków i montanistów, nie należy tłumaczyć jedynie w sensie alegorycznym czy metaforycznym.
Podobnie o realnym „oczekiwaniu” na Królestwo Boże wypowiedział się św. Ireneusz z Lyonu († ok. 202), który z kolei w traktacie Przeciw herezjom (Adversus haereses, V, 35, 1) pisał: „To w Jerozolimie, dawnej ziemi, sprawiedliwi będą ćwiczyć się w nieskazitelności i przygotują się na nadejście Zbawienia […]. Żadnej z tych rzeczy nie można pojmować alegorycznie, lecz wszystkie są pewne, prawdziwe i posiadają rzeczywisty wymiar. Bóg je stworzył, aby rozkoszowali się nimi ludzie sprawiedliwi”. Potwierdza to także Klemens Aleksandryjski († ok. 212) i Orygenes († 254), którzy w tej kwestii pozostają zgodni. Ten ostatni pisał nawet w Komentarzu do Ewangelii św. Jana (Comm. in S. Joann., X, 23), że „Jerozolima (Ἱεροσόλυμα) jest miastem wielkiego Króla […]. 

Jak pisał Max Scheler – amare Deum in Deo (miłować Boga w Bogu), a więc gdzie Bóg stoi w centrum duchowym miłości, co pozwala zarazem rozumieć świat na sposób religijny, aby zawsze wskazywał on na Boga (in lumine Deo). Miłość przez wiarę jest pewnego rodzaju „oczekiwaniem”, formą wiedzy i doświadczenia Bożej obecności. Pozwala zobaczyć rzeczy nadprzyrodzone a niedostępne na drodze oglądu zmysłowego: „Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie w ziemi żyjących. Ufaj Panu, bądź mężny, niech się twe serce umocni, ufaj Panu!” (Ps 27,13-14). Miłość jest więc „duchowym kluczem” i „mistycznym sercem” do zjednoczenia z Bogiem, a zarazem wspaniałym wyrazem Jego adoracji w tym chrześcijańskim „oczekiwaniu”.
Co więcej, podobnie jak wielu świętych, Ludwik z Granady pisał o opatrzności, jaką Bóg rozpościera nad ludźmi cnotliwymi, ludźmi nadziei i miłości, którzy z ufnością w miłosierdzie Boże oczekują na wyzwolenie z ucisku i rozpaczy, na uwolnienie od wyszydzeń ludzi zuchwałych, od pokus, pychy, chciwości, gniewu i niesprawiedliwości nieprzyjaciół, od doświadczeń granicznych życia codziennego, od smutku, dramatu ludzkiej egzystencji, przemijalności i śmierci. „[L]ecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą” (Iz 40, 31).
Jezus fundamentem wieczystym stworzenia i oczekiwanym Bogiem
Chrześcijańskie życie „w drodze” i „oczekiwanie” na nadejście Zbawiciela (symbolizowane w Jego Boskim Narodzeniu, a następnie jako spotkanie z paschalnym Barankiem w chwalebnym Zmartwychwstaniu), a także oczekiwanie na Boga na codziennej modlitwie przepełnionej adoracją jest zatem miejscem spotkania z Chrystusem uwielbionym. To właśnie Jezus Chrystus jest fundamentem wieczystym stworzenia i jednocześnie „oczekiwanym” Bogiem, w którym spełnia się z całą siłą jedność symboliki kosmicznej (czasu i przestrzeni), eschatologicznej i soteriologicznej: „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie ‘BOGIEM Z NIMI’. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie…»” (Ap 21, 1-4).