Moja Niedziela

Jest to chyba coraz mniej ciekawe pytanie dla ogółu ludzkości. Po pierwsze dlatego, że ta wciąż jeszcze pomnażająca się ludzkość coraz mniej skłonna jest uwierzyć w koniec świata, a po drugie dlatego, że nie chce ona myśleć o jakimkolwiek końcu. Sam też często łapię się na tym, że myślę o ewangelicznych zapowiedziach „końca” jako o metaforach śmierci każdego człowieka – wówczas przecież dla każdego z nas świat doczesny się „zamyka”, niezależnie od tego, w co wierzymy. Ale co z wizją Jezusa, który opisuje swoje przyjście poprzedzone przerażającymi znakami, takimi jak spadające gwiazdy, zaćmienia i tym podobne? Czy w ogóle potrafię sobie wyobrazić, co oznacza Jego przyjście „z mocą i chwałą”? Chyba nie do końca, za bardzo przyzwyczajony jestem do niezmienności środowiska, w którym się znajduję. Zbyt jestem przyklejony do swojej codziennej rutyny, za pewnik traktuję powietrze, którym oddycham, i ziemię, po której chodzę. Ale gdyby tak popuścić wodze fantazji? Gdyby wyobrazić sobie, jak wszystko wokół mnie znika, bo oto na naszej planecie zjawia się Bóg? Znikają fabryki, tamy, drogi, samochody. Znikają mieszkania i słupy telegraficzne, galerie i kościoły.
Ziemia bierze głęboki oddech… Zostajemy sam na sam z naszym Bogiem. Ci wierzący, niewierzący, niezdecydowani – wszyscy stajemy z Nim twarzą w twarz. Zaskoczeni, przestraszeni, ale też – wolni od wszystkiego, co nam na co dzień w spotkaniu Go przeszkadza. Być może potrzeba będzie tak wielkiego wydarzenia, takiej niespodzianki na kosmiczną skalę, byśmy strząsnęli z siebie pancerz doczesności i otworzyli się na Jego przyjście?

Ostatnie badania w USA wykazały, że ateiści są bardziej skłonni do uznania życia pozaziemskiego za prawdopodobny scenariusz, niż ludzie wierzący.
To oczywiście zrozumiałe – Biblia nie mówi nam nic o tym, żeby Bóg powołał do życia jakieś inne istoty poza nami. Nie wyklucza co prawda takiej możliwości, aczkolwiek wszystko wskazuje na to, że jej przesłanie dotyczy wyłącznie ludzi. Trudno byłoby też wyjaśnić, dlaczego Chrystus dokonał wcielenia właśnie na Ziemi, a nie na żadnej z wielu innych planet (zakładając, że są one zamieszkane).
Tak czy inaczej, słynny paradoks Fermiego (brak jakichkolwiek śladów obcych cywilizacji) wciąż nie został rozwiązany – jak dotychczas wygląda na to, że jesteśmy w kosmosie sami. No, nie całkiem sami… dostaliśmy bowiem coś, co wyjaśnić jeszcze trudniej, niż brak oznak życia w znanym nam wszechświecie – nadzieję.
To niewytłumaczalne przekonanie, że koniec ziemskiego życia nie jest końcem ostatecznym, że czeka na nas coś więcej, niż tylko rozkład ciała. Tę nadzieję dostaliśmy nie od byle kogo, ale od Człowieka, który jest jednocześnie Bogiem i który potwierdził swoje słowa nie tylko cudami, znakami, ale nawet swoją śmiercią i zmartwychwstaniem.
Gdy zatem widzimy, jak świat zmierza w kierunku samozniszczenia, jak mnożą się idee przeciwne chrześcijaństwu, jak degradacji ulega środowisko, w którym żyjemy, jak my sami starzejemy się i umieramy, nie poddawajmy się rozpaczy – poddajmy się właśnie nadziei, że wszystko to przybliża nas do przyjścia naszego Wybawcy. To nie znaczy, że ma nam być z tego powodu łatwiej niż innym ludziom – nieszczęścia dotykają w równym stopniu wierzących i niewierzących. Różnica jest taka, że dla chrześcijanina nieszczęście to nie koniec świata. A koniec świata to nie nieszczęście – to zapowiedź szczęścia!