Moja Niedziela

Dlaczego Bóg w Księdze Rodzaju zakłada, że nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam? Wydaje mi się, że niejeden mężczyzna powiedziałby, że byłoby całkiem znośnie, gdyby był sam… w rajskim ogrodzie… A jednak – nie tylko Bóg widzi, że nie byłoby to dobre, ale jeszcze nazywa Ewę „odpowiednią pomocą”. W czym miałaby Adamowi pomagać? Aby zobaczyć odpowiedź, musimy zdać sobie najpierw sprawę, że całe dzieło stworzenia polegało dotychczas na dzieleniu bytów, niejako rozdzielaniu ich (światłość oddzielona od ciemności, wody od lądów), lub też kategoryzowaniu (ryby, ptaki, rośliny). Idąc dalej tym samym schematem, Bóg rozdziela ciało mężczyzny i z tego ciała tworzy kobietę. Do tego momentu wszystko jest spójne, aż nagle dowiadujemy się, że pełnię można osiągnąć dopiero przez swoiste odwrócenie porządku stworzenia: mężczyzna i kobieta mają znów stać się jednym ciałem, jako jedyni w całym wszechświecie mają tę niezwykłą moc, by dopełnić zamysł Boga, połączyć to, co zostało przez Niego rozdzielone. Nie wbrew Niemu, ale przez zaproszenie Go do swojej relacji, o czym wspomina zresztą Jezus. Warto pamiętać, że w podejściu Kościoła do małżeństwa nie chodzi o jakiś wyimaginowany „rząd dusz”, ale o tę niezwykłą możliwość, która tylko w małżeństwie może się dokonać.

Wizja wspólnoty, w której nie ma lepszych i gorszych, w której każdy, niezależnie od tego, kim jest i skąd przychodzi, traktowany jest z szacunkiem i zrozumieniem. Wizja wspólnoty, w której pasterze są blisko ludzi i rzeczywiście im służą, w której nie rządzą regulaminy i dekrety, ale rozmowa i pragnienie dobra. Tak wyobrażam sobie realizację słów Jezusa w Kościele. Czy tak jest między nami? Niestety… sama istota Kościoła, w którym trwamy, bardzo często kłóci się z tym, czego naucza Chrystus. Nie z winy samej instytucji, trzeba to sobie jasno powiedzieć: w Kościele wszystko zaczyna się nie na górze społecznej drabiny, ale na samym jej dole. To, jak szef traktuje pracowników, rodzic – dzieci, nauczyciel – uczniów, wszystkie te relacje kształtują Kościół instytucjonalny. Nie zmienimy zatem Kościoła, jeśli nie nauczymy się służyć tym, którzy są od nas zależni. Mamy pragnąć dobra i szczęścia tych, którym przewodzimy, którzy nam podlegają. W dzisiejszym świecie, gdzie władza jest narzędziem opresji w tak wielu sytuacjach, Kościół ma szansę pokazać, że władza może być władzą sługi nad panem, władzą małego nad wielkim. Władzą, która wynika z miłości, a nie z pychy. Obyśmy nie zmarnowali tej szansy.

Jezus często odpowiada uczonym w piśmie przypowieściami, paradoksami, pytaniem na pytanie. Tymczasem, zapytany o pierwsze (czyli najważniejsze) przykazanie, nie wdaje się już w żadną retoryczną szermierkę, ale odpowiada wprost, cytując przykazanie miłości Boga i bliźniego. Ewangelista Marek kończy w ten właśnie sposób pewien cykl słownych „potyczek” między Jezusem i uczonymi w piśmie. Kończy go w sposób doskonały, przykazanie miłości bowiem podsumowuje całą misję Jezusa na ziemi. Zawiera w sobie wszystkie inne przykazania, które – rzec można metaforycznie – są właściwie jego emanacjami, obecnymi w różnych obszarach życia czy moralności. Jak mam jednak kochać Boga? Próbuję się tego uczyć, klucząc w meandrach życiowych prób i problemów, dywagując o tym, co tą miłością jest, a co nie jest, i kierując swoje kroki ku Niemu. Ale potrzebuję jak wody drugiej części przykazania miłości. Boga bowiem znam bardzo mało i jest on dla mnie wieczną zagadką. Mam na szczęście wokół siebie ludzi, których mogę kochać. I mam nadzieję, że miłość do nich nauczy mnie z czasem miłości do Niego.