Moja Niedziela

Zarówno dzisiejsze czytanie z Księgi Izajasza, jak i fragmenty Listu św. Jakuba oraz Ewangelii według św. Marka wydają się nieść jasne przesłanie – Jezus jest tym, który spełnia starotestamentowe proroctwo, otwiera uszy niesłyszącym i przywraca mowę niemym. Po pierwsze zatem, przychodzi jako ten, który czyni rzeczy niewyobrażalne, po drugie – dotyka tych, którzy znajdują się na marginesie społeczeństwa przez swoje kalectwo.
Stąd właśnie pouczenie w Jakubowym liście co do tego, by nasza wiara nie rozróżniała między bogatymi i biednymi, wielkimi i małymi. Ale cała dzisiejsza Liturgia Słowa zaczyna się od słów samego Boga: „Powiedzcie małodusznym”.
W tym wezwaniu jest przyczyna zarówno napomnień św. Jakuba, jak i Jezusowego „Effatha”. Małoduszny, czyli małego ducha, ducha, który poddaje się światu, bo nie ma w nim mocy Boga. Ducha, który idzie na łatwiznę, bo tak robią wszyscy, który narzeka, że jest źle, ale nie potrafi nic zmienić w samym sobie, który rozumie i intuicyjnie czuje, co trzeba zrobić, by być wolnym i pięknym, ale nie potrafi w pełni się na tę intuicję otworzyć. Jest głuchy na Słowo, nie potrafi zatem mówić o szczęściu Zbawienia…
Tym wszystkim duszom Bóg powiada: idę do Was! Idę Wam pomóc! I dlatego Chrystus spogląda najpierw w niebo, tuż zanim powie do głuchoniemego „otwórz się” – bo Jego „Effatha” otwiera i niebo dla człowieka, i człowieka na obietnicę nieba. To otwarcie podwójne, które całą naszą niemoc unieważnia i przygarnia nas znów do Boga.

Przytoczony dziś fragment z Listu św. Jakuba Apostoła to jeden z najpiękniejszych przykładów anadiplozy, jakie możemy napotkać w literaturze – nie dlatego, że jest tak kwiecisty, ale ponieważ chwyt ten, polegający na powtórzeniu na początku kolejnego zdania ostatniego słowa zdania poprzedzającego, jest tu tak celnie użyty.
W tym jednym fragmencie Jakub przenika przez tysiąclecia ludzkich sporów i walk – prześwietla ludzkie motywy na wylot i obnaża nędzę naszej doczesności. Pożądamy, a nie mamy – tak! Zazdrościmy, a nie możemy osiągnąć – tak!
Walczymy, a nie posiadamy, gdyż się nie modlimy. A jeśli się modlimy, to źle się modlimy, bo wracamy do punktu pierwszego – w naszych modlitwach prosimy o spełnienie tego, czego pożądamy – o zdrowie, pieniądze, ulgę w cierpieniu.
Jakub prezentuje nam zaklęty krąg, z którego wyrwać nas może tylko Bóg. Czy kiedykolwiek człowiek modli się o to, żeby nauczyć się służyć swojemu sąsiadowi? Czy modlisz się, by być „mniejszym” od kolegów i koleżanek w pracy?
Czy przez wzgląd na swoją wiarę w Chrystusa zostawiasz wyścig do wygody i dobrobytu innym, a pragniesz zająć się tymi, którzy z tego wyścigu wyszli połamani i poranieni?
Nie wiem, jak wielu ludzi tak postępuje, ale wiem jedno: jeśli wierzymy w życie po śmierci, jeśli ufamy, że to życie to Chrystus, to musimy przynajmniej próbować tak właśnie działać, tak się modlić. Gdy patrzę na swoje życie przez pryzmat Jakubowego listu, to widzę, jak niewiele jeszcze rozumiem, jak niewiele zrobiłem, by naśladować Chrystusa. I choć powtarzam sobie, że mam jeszcze czas, to przecież wiem, i Ty wiesz też – ten czas jest zawsze zaledwie mgnieniem oka.