Solidarność

Warto, bo sama idea solidarności jest piękna i zakorzeniona w Ewangelii, domagając się wprowadzenia w naszą codzienną rzeczywistość.
Biblia o solidarności
Chociaż terminu „solidarność” na kartach Pisma Świętego nie znajdziemy, to tylko dlatego, że wyraża je słowo źródłowe, najgłębsze: miłość!
Pomysł na nazwę NSZZ „Solidarność” jest zakorzeniony w słowie Bożym, a to oznacza, że to przede wszystkim z kart Biblii trzeba wyczytać, na czym ma polegać w praktyce realizacja ludzkiej – tym bardziej chrześcijańskiej – solidarności.
Sięgnijmy zatem przynajmniej do kilku tekstów, by skonfrontować je z naszym myśleniem i działaniem.
Opis Sądu Ostatecznego ujawnia, że nastąpi rozliczenie z solidarności międzyludzkiej, gdyż Chrystus Pan utożsamia się z wszystkimi potrzebującymi: głodnymi, spragnionymi, przybyszami, nagimi, będącymi w podróży, w więzieniu, w doświadczeniu choroby (zob. Mt 25, 31-46). Dlaczego? Bo wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2, 14-19), a miłość Boga musi oznaczać miłość bliźniego: Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego (J 4, 20-21).
Wyobraźni miłosierdzia – czyli właściwie pojętej solidarności – uczyć się możemy z przypowieści o miłosiernym Samarytaninie, którą kończy polecenie: Idź i ty czyń podobnie! (Łk 10, 30-37). Taki konkretny wzór ukazało czterech mężczyzn, spuszczających na noszach sparaliżowanego człowieka przed Pana Jezusa (Łk 5, 17-26).
Przejmujący jest obraz osób, którym pomocy (czyli właśnie solidarności) odmówiono: oto ewangeliczny bogacz pogardzający Łazarzem (Łk 16, 19-31) czy chromy, który przez 38 lat nad sadzawką Betesda z nadzieją czekał na możliwość uzdrowienia, ale nie miał człowieka (zob. J 5, 1-18). A jak zachowali się apostołowie, gdy pojmano Mistrza w Ogrodzie Oliwnym? Wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli (Mt 26, 56).
Pan Jezus ukazuje też prawdziwy szczyt solidarności: miłość nieprzyjaciół! (zob. Mt 5, 43-48; Łk 6, 27-36), ucząc jeszcze sztuki przebaczania winowajcom… zawsze! (zob. Mt 18, 21-22). Miłość bliźnich to nie „handel wymienny” (zob. Łk 6, 32-35). Wszelkim przełożonym przypomni, że ich władza służbą (Mt 20, 24-28). Pozostawił nam także swój przykład jako Dobrego Pasterza, zatroskanego o swoją owczarnię, zwłaszcza o te owce, które nie chcą iść za Nim – aż do oddania własnego życia (zob. Łk 15, 1-7; J 10, 1-18).
Właściwie cały problem miłości-solidarności streszcza się w złotej zasadzie, pozostawionej przez Pana Jezusa na Górze Błogosławieństw: Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! (Mt 7, 12). Istotną formą solidarności jest miłosierdzie, którego wszyscy od Boga oczekujemy; wobec tego Pan Jezus stawia warunek: miłosierni miłosierdzia dostąpią (zob. Mt 5, 7). Gdybyż to było takie proste…
O jakiej solidarności mówił św. Jan Paweł II?
Ojciec św. podjął temat „Solidarności” i solidarności podczas swojej trzeciej pielgrzymki do ojczyzny nad polskim morzem, czyli w Gdyni i w Gdańsku, gdyż tam to słowo zostało „wypowiedziane w nowy sposób”.
Oto dwa fragmenty jego nauczania, do których warto powrócić.
„Co to znaczy solidarność? Solidarność to znaczy sposób bytowania w wielości ludzkiej, na przykład narodu, w jedności, w uszanowaniu wszystkich różnic, wszystkich odmienności, jakie pomiędzy ludźmi zachodzą, a więc jedność w wielości, a więc pluralizm, to wszystko mieści się w pojęciu solidarności. […]