Bóg daje nam możliwości

Ks. Łukasz Romańczuk: Twój pierwszy konkurs Pucharu Świata odbył się w Zakopanem (17 stycznia 2004 r.). Zająłeś wtedy 49. miejsce. Stanąłeś do rywalizacji ze światową czołówką. Pamiętasz, co powiedział Ci trener po konkursie?
Kamil Stoch: Niestety nie pamiętam, co dokładnie powiedział mi trener po tym konkursie. Był to mój pierwszy start w Pucharze Świata, więc raczej nie robiłem sobie wielkich nadziei na odniesienie sukcesu. Te zawody miały być dla mnie nauką na przyszłość.
Na pierwsze punkty czekałeś do 11 lutego 2005 r. (Pragelato – 7. miejsce). Czy przez ten czas pojawiło się zniechęcenie?
Pierwsze punkty do Pucharu Świata zdobyłem rzeczywiście po ponad roku od debiutu w tej randze zawodów. Może się wydawać, że to dość długi czas, ale ja wtedy nie występowałem tylko w Pucharze Świata. Młodzi skoczkowie startują głównie w Pucharze Kontynentalnym, gdzie mają okazję nabierać doświadczenia w rywalizacji z zawodnikami prezentującymi podobny poziom sportowy. Możliwość zaprezentowania się w Pucharze Świata to nagroda za dobre wyniki osiągane w takich zawodach.

W czasie kariery sportowej są lepsze i gorsze chwile. Jak wygląda życie skoczka narciarskiego po sukcesach i po porażkach?
Kiedy odnosisz sukces, pojawia się wokół ciebie wiele osób, które chcą ci zaproponować różne rzeczy, takie jak sponsoring, udział w reklamach lub innych przedsięwzięciach. Jest wiele możliwości i pokus. Trzeba być bardzo uważnym w swoich decyzjach i mieć zawsze otwarty umysł. Dobrze jest mieć wokół siebie takich ludzi, którzy będą przy tobie niezależnie od tego, czy odnosisz sukcesy czy nie. Ja mam ogromne szczęście, że ludzie, którymi się otoczyłem, wspierają mnie i doradzają, kiedy tylko tego potrzebuję.
Jak łączysz karierę sportową z życiem rodzinnym?
Na szczęście dla mnie moja żona Ewa jest bardzo wyrozumiałą osobą. Nie tylko szanuje to, co robię, ale do tego wpiera mnie i pomaga właściwie na każdym kroku. Uważam, że pogodzenie pracy zawodowej i życia prywatnego to właśnie okazywanie wzajemnej miłości, zrozumienia i wsparcia.
Kim jest dla Ciebie Pan Bóg?
Całe życie zastanawiam się, kim jest dla mnie Pan Bóg. Nie mam jednej definicji. Czasami Pan Bóg to sukcesy, które odnoszę w sporcie i w życiu prywatnym. Kiedy indziej to porażki i niepowodzenia, które mają mnie czegoś nauczyć. Czasami to ludzie, których spotykam w swoim życiu, lub sytuacje, z których muszę znaleźć wyjście. Czasami myślę, że Bóg to rodzina, w której się wychowuję albo którą zakładam. Widziałem i doświadczyłem wiele w swoim życiu. Chcę wierzyć w to, że Bóg to prawdziwa miłość i dobro, do jakich warto dążyć.
Czy wiara pomogła Ci w podążaniu za marzeniem, jakim było zdobycie złotego medalu na zimowej olimpiadzie?
Można powiedzieć, że to przecież my sami jesteśmy kowalami własnego losu. W dużej mierze tak jest. Nie można siedzieć w jednym miejscu i tylko modlić się o sukces. Potrzeba przede wszystkim własnej inicjatywy, wysiłku i wytrwałości w dążeniu do celu. Bóg daje nam możliwości i tylko od nas samych zależy, czy i w jaki sposób je wykorzystamy. Wiara może nam bardzo pomóc w przezwyciężaniu trudności, jakie pojawiają się na drodze do realizacji marzeń.