Ewangelia pracy

Święty Jan Paweł II dobrze rozumiał i cenił pracę. Rozumiał także ludzi pracy, bo sam był robotnikiem w kamieniołomach fabryki chemicznej Solvay w podkrakowskich Łagiewnikach. Może dlatego z zaangażowaniem głosił Ewangelię pracy, której syntezę zawarł w encyklice Laborem exercens. W kontekście różnych ujęć pracy Jan Paweł II podkreślał, że praca jako podstawowy wymiar bytowania człowieka na ziemi ma na celu nie tylko tworzenie wartości, lecz także sama – mimo trudu, jaki się z nią wiąże – jest wartością. Jej wartość i godność wynikają przede wszystkim z faktu, że jest ona działaniem osoby. Ponadto człowiek i jego dobro (zapewnienie mu rozwoju i utrzymania) jest zawsze ostatecznym celem pracy. Dlatego proces pracy musi być tak organizowany, aby nie dehumanizował pracownika, lecz zapewnił mu, tak dalece, jak jest to możliwe, bezpieczeństwo i ochronę. Służy temu ta część praw człowieka, którą nazywamy prawami ludzi pracy. Są wśród nich prawa: do pracy, do sprawiedliwej płacy, do partycypacji w zarządzaniu, własności i zyskach, do godnego poziomu życia, do zabezpieczeń i świadczeń społecznych, do zrzeszania i strajku. Uprawnienia te winny być chronione przez państwo, a także przez samych pracowników.

Dzisiaj solidarność oznacza wspólną walkę z koronawirusem i z jego społeczno-gospodarczymi konsekwencjami. Wspólną, tzn. rządzących, przedsiębiorców, właścicieli firm i zakładów rzemieślniczych oraz wszystkich pracowników. Na Dolnym Śląsku już od lat taką solidarność praktykujemy. Jestem z tego dumny i dziękuję wszystkim, którzy nie ustają w wysiłku budowania porządku pracy opartego na dialogu i solidarności.