Posługa wśród chorych

Wstaję o godz. 5.00, tak aby zdążyć na Mszę św. w kaplicy szpitalnej o godz. 6.30.
Eucharystia ta jest odprawiana dla pracowników placówki. Następnie jestem do dyspozycji osób, które chciałyby porozmawiać z kapelanem. Jest to czas na spowiedź, rozmowę duchową. Gdy są wezwania do osób chorych, udaję się do nich z posługą sakramentalną. Idę także na SOR, aby sprawdzić, czy nie znajdują się tam osoby niezarejestrowane, ale mogące potrzebować kapłana. Trwa to do wieczora, do godziny 18.00.
Odprawiam wtedy Mszę św. dla pacjentów i osób przychodzących z zewnątrz. Dzięki temu, że są dwie liturgie, każdy może na nią dotrzeć w odpowiedniej dla siebie porze. Następnie odbywa się adoracja Najświętszego Sakramentu, odmawiany jest Różaniec za personel szpitala, koronka do Bożego Miłosierdzia za personel i pacjentów. Dla wielu jest to ważne. Dlatego przychodzą na osobistą modlitwę, ale także po to, aby spotkać się z innymi modlącymi się ludźmi. To są ważne elementy budujące jedność szpitalnej załogi. Bywają takie dni, że wezwań jest bardzo dużo.
W obecnej sytuacji wiąże się to z przestrzeganiem reżimu sanitarnego. Czasem należy pacjentom poświęcić więcej czasu i moim zadaniem jest dać im do zrozumienia, że jestem do ich dyspozycji. Dzięki temu nie muszą się spieszyć i to przynosi dobre owoce.
W jaki sposób pacjenci odbierają fakt, że w szpitalu jest kapelan?
Zazwyczaj spotykam się z życzliwością. Nie mam trudności w pełnieniu swojej posługi. Bywają sytuacje, że personel wstrzymuje mnie na chwilę ze względu na obowiązki, które muszą przy pacjencie wykonać, ale to jest rutynowe działanie. Nie wynika to z jakiejkolwiek złośliwości, ale z troski i chęci pomocy osobie cierpiącej.
Zawodowa powinność wymaga, aby procedury zachować. Są też sytuacje, gdy już niewiele można zrobić. Największą pomocą jest wtedy poproszenie kapłana o posługę sakramentalną. Jest to także danie nadziei, że śmierć nie jest końcem, lecz nowym początkiem. Daje to człowiekowi pokój serca odejścia z tego świata. I takich postaw się uczymy. Przez pięć lat mojej posługi zauważam pozytywną zmianę postaw.

Przede wszystkich chcę takiego człowieka doprowadzić do sakramentu, tak aby był gotowy na odejście z tego świata. Gdy następuje poprawa zdrowia i dana osoba wychodzi ze szpitala, jestem pełen nadziei, że będzie korzystać częściej z sakramentów.
Jakie efekty może przynieść takie działanie?
Osoby przebywające w szpitalu często mają jakiś życiowy kryzys. Przez to mają także swoje przemyślenia – na miarę swojego problemu. Rolą kapłana jest pomoc w uzdrowieniu relacji do życia sakramentalnego, Pana Boga i pokazanie cierpienia nie jako karę, ale okazję do przemiany czy nawrócenia.
Doświadczył Ojciec takiej metamorfozy u pacjentów, gdy na początku byli sceptycznie nastawieni do posługi kapłańskiej, a później prosili o rozmowę, modlitwę, sakramenty?
Przed pandemią było więcej takich sytuacji. Wtedy chodziłem po oddziałach i miałem większy kontakt z pacjentami. Zdarzały się sytuacje początkowej niechęci wobec mojej osoby, lecz z czasem, widząc zainteresowanie sakramentami innych osób, też chcą z nich skorzystać.
Skoro posługa kapelana jest niemalże non stop, kiedy Ojciec znajduje czas na odpoczynek?
Kapelan szpitala odpoczywa na urlopie, który przysługuje mu tak jak każdemu pracownikowi. Podczas krótkiego snu też można odpocząć. Na noc wracam do zakonu na ul. Kasprowicza, leczy gdy zdarzy się wezwanie, wtedy wracam, aby służyć pacjentom.
Przyznam, że personel szpitalny dba o swojego kapelana. Ostatnio np. otrzymałem do zakrystii fotel, abym mógł sobie wygodnie odpoczywać.
Z jaką częstotliwością zdarzają się nocne wezwania?
Są sytuacje, gdy jadę dwa razy. Pamiętam, jak raz przyjechałem w nocy do chorego, ale osoba ta nie chciała skorzystać z posługi. Można by stwierdzić, że jechałem na darmo. Tymczasem daje mi to możliwość spotkania i pomoc w wyciszeniu różnych emocji po ciężkim dyżurze.
W szpitalach pojawiają się osoby, które moglibyśmy nazwać „stałymi bywalcami”. Przypominają oni o swojej obecności?
Mamy stałych pacjentów i jestem przez nich rozpoznawalny. Niektórych udało mi się lepiej poznać. Po jakimś czasie wspominają różne sytuacje z wcześniejszych pobytów. Jest to dla mnie miłe, jeśli dobrze zapamiętali spotkania ze mną. Poza tym, gdy opowiadają o mojej posłudze w szpitalu i robią to w sposób pozytywny, stają się apostołami tej naszej posługi.
I dzięki temu inni wiedzą, że podczas pobytu w szpitalu mogą się do mnie zgłosić.
Jak rozmawiać z pacjentami o cierpieniu i śmierci?
Przede wszystkim należy ich wysłuchać i się nie wymądrzać. Każdy człowiek inaczej przeżywa swoje cierpienie i jest to doświadczenie, które przewyższa inne. Nie jestem z wykształcenia psychologiem, więc nie mam prawa do układania czyichś uczuć i przeżyć. Wysłuchuję i pomagam dojść do osobistych przemyśleń.
Czy w ferworze posługi wśród pacjentów udaje się Ojcu umacniać duchowo personel?
Trzy lata temu z inicjatywy pielęgniarek i lekarzy powstała Wspólnota Żywego Różańca. Dziś już są trzy pełne róże, czyli sześćdziesiąt osób zaangażowanych w modlitwę za szpital i relacje pomiędzy pracownikami i za pacjentów. To daje komfort, że przestrzeń jest przemodlona. Dzięki temu łatwiej o dialog. Wspólna modlitwa nas integruje i pomaga w otwartości na siebie.
Na koniec chciałbym wspomnieć o swojej posłudze we Wspólnocie L’Arche, wśród osób niepełnosprawnych.
Ich dom znajduje się niedaleko szpitala.