Jezus – nakarmienie wielkiej rzeszy

Wszyscy z pewnością znamy i pamiętamy opowiadania o tym, jak Jezus nakarmił wielkie tłumy. Ewangelista Marek opisuje dwie takie sytuacje. W pierwszej z nich ludzie poszli za Jezusem brzegiem jeziora, kiedy chciał wraz z uczniami odpocząć i odpłynął łodzią. Litując się nad nimi, na nowo zaczął ich nauczać. Gdy zrobiło się późno, uczniowie zauważyli potrzeby zebranych i radzili Nauczycielowi, by ich odprawił. On jednak polecił im: Wy dajcie im jeść! (Mk 6, 37). W drugim przypadku sam Jezus, po trzech dniach nauczania ludu, zwrócił uwagę na to, że ludzie są głodni i w drodze do domów mogliby zasłabnąć. Uczniowie zapytali wtedy: Jakże tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem? (Mk 8, 4).
W obu wydarzeniach Jezus postąpił podobnie – kazał ludziom usiąść na ziemi, a odmówiwszy błogosławieństwo nad chlebami i rybami, które mieli, łamał je, podawał uczniom, a ci rozdawali głodnym ludziom. I okazało się, że ta skromna ilość jedzenia nie tylko wystarczyła – raz dla pięciu, drugi raz dla czterech tysięcy mężczyzn, a ponadto dla kobiet i dzieci – i zaspokoiła ich głód, lecz jeszcze resztek zebrano dużo więcej niż było na początku: raz dwanaście, drugim razem siedem koszy.
W obu sytuacjach Jezus dziękował Bogu Ojcu za Jego dobroć i posłużył się swoimi uczniami, żeby nakarmić głodnych. Oczywiste jest dla nas, że były to wspaniałe cuda. A jednak uczniowie nie zrozumieli tego. Zapewne ucieszyli się tym, że w trudnym momencie zostały zaspokojone potrzeby zgromadzonych tłumów, lecz nie pojęli, co się naprawdę stało.
Wkrótce znów zaczęli się martwić, że nie wzięli z sobą chleba. Chrystus przypomniał im wtedy wcześniejsze wydarzenia: „Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?” Odpowiedzieli Mu: „Dwanaście”. „A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?” Odpowiedzieli: „Siedem”. I rzekł im: „Jeszcze nie rozumiecie?” (Mk 8, 18b-21).
Warto zastanowić się, czy i my współcześnie nie zachowujemy się tak jak wtedy uczniowie. Najpierw szukamy wyłącznie naszych, ludzkich sposobów wyjścia z trudnej sytuacji – i stwierdzamy, że nic się nie da zrobić. Trzeba kogoś odesłać w inne miejsce, gdzie zaradzi swoim potrzebom.