Abstynencja

Abstynencja to zgoda na rzeczywistość, na kontakt z nią pełny, otwarty, bez zniekształceń.
Głos eksperta
Nierzadko oznacza to kontakt z cierpieniem, od którego nie ma ucieczki. Abstynencja jest więc wyborem rzeczywistości (prawdy) oraz tego, do czego pełny kontakt z rzeczywistością nas prowadzi. Jeśli jestem zainteresowany tym, co rzeczywistość niesie, będę skłonny kontaktować się z nią trzeźwym umysłem; jeżeli się jej boję, zwłaszcza ukrytej w niej grozy śmierci, będę szukać zasłon i zniekształceń.
W świetle tych ustaleń abstynencja jawi się jako dojrzałe uznanie wartości świata, życia, swojej drogi i swojej egzystencji takimi, jakie są. Stąd jest blisko do problemu wiary, zaufania do rzeczywistości. „Jeśli jestem wobec życia nieufny, trudno mi będzie zdecydować się na zdjęcie tej egzystencjalnej kamizelki ratunkowej, jaką jest picie. Istotą abstynencji jest zatem nie tyle rezygnacja […], ile próba pełniejszego, odważniejszego życia. Poprzez taką decyzję mówię «tak!» życiu. Jest to decyzja afirmująca rzeczywistość i mająca coś z wiary, a z tego tytułu ma moc sprawczą w naszym życiu, swoiście uruchamia je i dynamizuje” (zob. K.A. Wojcieszek, „Świat Problemów”, 2001/11).
Jakie mogą być motywy abstynencji od alkoholu?
Bardzo różne, np.: zdrowie; pieniądze; wzgląd na opinię publiczną; możliwość uzależnienia się, pokuta i ofiara (za siebie i innych); tworzenie nowego stylu bycia (odpoczynku, życia towarzyskiego, odreagowywanie stresów), w którym alkohol jest zbędny; zdobycie całkowitej wolności w ciągłym panowaniu nad sobą (= czuwanie); pomoc osobom uzależnionym. Wszystkie te motywy są ważne.
Mnie osobiście najbardziej mobilizuje ten ostatni – wsparcie dla uzależnionych.
Inna rzecz, że abstynencja całkowita jest łatwiejsza w realizacji niż kombinowanie: kto, gdzie, z kim miałby czy mógłby pić. To prawda: picie alkoholu nie jest grzechem! Grzechem jest tylko nadużycie alkoholu, czyli upijanie się, lub picie alkoholu wtedy i tam, gdzie potrzebna jest bezwzględna abstynencja (np. kierowca, chirurg, nauczyciel podczas zajęć, ksiądz, matka oczekująca dziecka). Skoro jednak nie tak łatwo pilnować owej granicy, za którą jest już upojenie alkoholowe; skoro wielu z nas, podejmujących służby społeczne, nie ma w praktyce życia prywatnego; skoro miałbym gorszyć innych; skoro mógłbym przyczynić się do tego, że ktoś popadnie w nałóg alkoholowy lub „tylko” się upije (np. płacąc za jakąkolwiek pracę alkoholem) – wybieram abstynencję!
Nasza bierność wobec problemów wywołanych przez nietrzeźwość tak wielu rodaków stanowi poważny grzech zaniedbania i zaprzecza naszej deklarowanej wierze i wynikającej z tej wiary czynnej miłości bliźniego. Czas zatem zabrać się do naprawiania świata – zaczynając najuczciwiej, czyli od siebie.