Moja Niedziela

Jezus dokonał oczyszczenia trędowatego, ponieważ poczuł litość dla tego człowieka. Dlaczego litość? Wyjaśnia nam to pierwsze czytanie, które opisuje bardzo ostry sposób, w jaki w starożytnym Izraelu traktowano trędowatych – ponieważ nie było innej metody, by ustrzec się rozprzestrzenienia choroby, ludzie zarażeni trądem mieli mieć odstraszający wygląd (rozerwane szaty, włosy w nieładzie), musieli też z daleka krzyczeć, że są zarażeni, i wreszcie zmuszeni byli mieszkać poza społecznością. Było to wszystko nie tylko niezmiernie trudne, ale też pewnie bardzo upokarzające. Jezus pomaga z litości, choć wygląda to tak, jakby robił w ten sposób odstępstwo od wcześniej ustalonego planu – to uzdrowienie jest „nadprogramowe”.
Stąd też nakaz Chrystusa, by uzdrowiony milczał – w ten sposób chciał On sobie zapewnić swobodę nauczania, bez zbytniego skupiania uwagi ludzi na samych cudach.
Oczywiście trędowaty ani myślał zastosować się do prośby Jezusa – został uzdrowiony z choroby, która była de facto wyrokiem śmierci! Jak mógłby nie krzyczeć o tym do każdego napotkanego człowieka? Myślę, że wszyscy rozumiemy, że milczenie musiało być dla niego nie do zniesienia, było czymś nienaturalnym po otrzymanej łasce.
Piszę o tym dlatego, że dziś nasze umiejętności w tym względzie znacząco wzrosły. Dziś, tak jak w tej historii sprzed dwóch mileniów, prosimy Jezusa o wiele rzeczy. O zdrowie, powodzenie, pomoc w bardzo trudnych sprawach. I wiele od Niego otrzymujemy. Kto wie, może niekiedy są to łaski równie wielkie jak ta, która stała się udziałem trędowatego?
A jednak o wiele lepiej idzie nam milczenie o tym, przechodzimy nad tymi sprawami do porządku, oddychamy głębiej z ulgą i kontynuujemy naszą codzienność. Może warto jednak czasem pochwalić się tym, co otrzymaliśmy od naszego Boga?

Niezwykłe rzeczy opisywane są w dzisiejszej Ewangelii – Jezus „przemienia się”, co objawia się tym, że jego ubranie staje się niezwykle białe (domyślamy się, że wręcz jaśnieje). Niezwykłe jest również to, że rozmawia z dawno zmarłymi (o ile za śmierć można uznać porwanie do nieba) ludźmi – Eliaszem i Mojżeszem. Niezwykły jest wreszcie fakt, że wszystkiemu temu przyglądają się uczniowie, którzy nie tylko widzą całe cudowne wydarzenie, ale wręcz uczestniczą w nim, skoro Piotr może zwrócić się do Jezusa w całej tej sytuacji. A jednak po wszystkich tych niezwykłościach uczniowie nie rozmawiają ze sobą na temat tego, jak to możliwe, żeby Jezusa zakrył obłok, jak to się stało, że Jego szaty wybielały, ani nawet co to za Głos, który nazwał Go Synem! Nie, otóż Piotr, Jakub i Jan zastanawiają się, co to znaczy „powstać z martwych”.
Spośród wielu elementów sytuacji wybierają zatem ten, który ich najbardziej zainteresował – zmartwychwstanie, zwyciężenie śmierci, wieczne życie. Trochę egoistycznie, można by pomyśleć… ale tak naprawdę dyskusja, którą rozpoczęli trzej apostołowie, trwa w Kościele do dziś! I do dziś nie wiemy, co to znaczy – nie wiemy, jak i kiedy się to stanie, nie wiemy, jak będziemy wtedy wyglądać, ani nawet tego, czy będziemy tacy jak teraz. Mamy jednak ten promyk nadziei, że zapowiedź powstania z martwych Syna Człowieczego się spełniła i że dla nas oznacza to, że możemy podążyć tym szlakiem, który Chrystus dla nas wytyczył. Ku nieśmiertelności z Bogiem. Zaprawdę, powiedzmy sobie więc – o niczym innym apostołowie nie mogli rozprawiać, a i w naszym życiu trudno znaleźć donioślejszy temat do dyskusji. Rozmawiajmy zatem i miejmy wiarę, że przed nami nie tylko śmierć, ale też Życie.