Odpowiedzialny i zatroskany o katechizację

Moje wspomnienie o Księdzu Prałacie będzie miało trzy odsłony.
Formator i wykładowca
Pierwsza dotyczy okresu, kiedy odbywałem formację – przygotowanie do kapłaństwa we wrocławskim Seminarium. Można powiedzieć, że rozpoczynaliśmy ją razem. Zarówno Ksiądz Prałat, jak i nasz rocznik przyszliśmy do Seminarium w 1979 r.
Ksiądz prałat był prefektem – „świeżo upieczonym” naszym przełożonym – wychowawcą. Był też wykładowcą katechetyki, z którym mieliśmy wykłady na czwartym i szóstym roku studiów.
Można powiedzieć, że był bardzo solidnym i wymagającym wykładowcą, zawsze przygotowanym do wykładów.
Prowadził też ćwiczenia. To on uczył nas, jak planować katechezę, pod jego kierunkiem uczyliśmy się pisać konspekty – scenariusze zajęć i prowadzić zajęcia.
Zawsze gotów do pomocy…
Druga odsłona jest związana z moimi studiami w KUL, gdzie przygotowywałem rozprawę doktorską z katechetyki. Pamiętam, że ile razy prosiłem go o materiały do pracy, nigdy nie odmawiał pomocy i udzielał też potrzebnych cennych wskazówek.
Bardzo dużo skorzystałem z jego wiedzy i doświadczenia jako sekretarza Synodu Archidiecezji Wrocławskiej, któremu poświęciłem w pracy osobny rozdział.
… i dzielenia się doświadczeniami
Ostatnia odsłona – to okres mojej pracy jako dyrektora Wydziału Katechetycznego Świdnickiej Kurii Biskupiej.
Pamiętam, jak w czerwcu 2004 r. umówiłem się z nim na rozmowę i poprosiłem o podzielenie się ze mną swoimi doświadczeniami jako dyrektora odpowiedzialnego za katechezę w archidiecezji wrocławskiej. Uśmiechnąłem się, gdy pod koniec bardzo długiej rozmowy, z której wiele skorzystałem, Ksiądz Dyrektor oznajmił, że to była pierwsza część, a na kolejną umówimy się następnym razem. Bardzo wiele skorzystałem z jego trafnych ocen, rad i wskazówek do służby w tej nieznanej mi dotąd administracyjnej dziedzinie działalności Kościoła. Bardzo solidnie przygotował i przekazał mi dokumenty personalne kilkuset katechetów, którzy decyzją Jana Pawła II o utworzeniu nowej diecezji weszli w struktury Kościoła świdnickiego. Udzielał cennych wskazówek, jak na bieżąco dokumentować i archiwizować działalność Wydziału Katechetycznego.
Oddany katechezie i Kościołowi
Muszę powiedzieć, że choć sprawiał na zewnątrz wrażenie człowieka niezbyt przystępnego, to zawsze bardzo chętnie udzielał pomocy, rad i wskazówek. Nie był zbyt wylewny i na ogół poważny. Choć klerycy w seminarium oceniali go dość krytycznie, to raczej powszechne było przekonanie, że nie „czepiał się” nigdy bez powodu. Uderzało mnie, że zawsze był głęboko zainteresowany sprawą katechizacji w ogromnej pod względem powierzchni i liczby katechetów archidiecezji wrocławskiej.

Z PAMIĘCIĄ
I WDZIĘCZNOŚCIĄ…
Lata 1996–2016 to czas mojej współpracy w sekretariacie Wydziału Katechetycznego we Wrocławiu z księdzem dyrektorem dr. Romanem Drozdem.
Decyzją mojej Matki Generalnej – s. Jolanty Olech, zostałam po 16 latach pracy katechetycznej skierowana na rok do pomocy przed Kongresem Eucharystycznym.
Jako referentka Eucharystycznego Ruchu Młodych mogłam od razu wspierać katechetów w prowadzeniu dzieci i młodzieży. Nie bardzo wtedy rozumiałam, dlaczego jako sekretarka Wydziału Katechetycznego musiałam być codziennie w biurze.
Dopiero dzisiaj, po latach, wiem i rozumiem to dobrze. Ksiądz dyrektor Roman Drozd od pierwszych dni dał się poznać jako człowiek bardzo odpowiedzialny, pracowity, zorganizowany i uporządkowany w tym, co było Jego codziennością. Wykładowca, wizytator, oddany całkowicie sprawie katechezy i bardzo gorliwy kapłan. Wrażliwy, odważny i wymagający w czasie trudnych rozmów w biurze sekretariatu z katechetami i młodymi kapłanami.
Zawsze na uwadze miał dobro Kościoła i katechezy, mimo licznych zawiłości wydarzeń szkolnych oraz parafialnych.
Często te trudne rozmowy kończył: „Ja powiedziałem tyle… teraz proszę iść i porozmawiać z siostrą”. Intencją Księdza Dyrektora było uspokojenie i wyjaśnienie do końca tego, co trudne, emocjonalne i często niezrozumiałe.
Moją rolą było – z siostrzanym zatroskaniem potwierdzić i spokojnie wyjaśnić to, co wówczas stanowiło problem i trudność.
Wiem, że po latach współpracy Ksiądz Dyrektor darzył mnie zaufaniem i wiedział o mojej dyskrecji dla dobra katechetów i katechezy. Stanowczość decyzji podejmowanych przez Księdza Dyrektora płynęła z Jego prawdziwej znajomości katechetów, współpracy z proboszczami w parafiach, systematycznej pracy i dokładności w prowadzeniu dokumentów personalnych katechetów. Stałą Jego troską była sprawa formacji intelektualno-duchowej każdego katechety archidiecezji wrocławskiej. Systematycznie przypominał katechetom: „aby wypełnić zadania powierzone przez Kościół potrzebni są katecheci obdarzeni głęboką wiarą, wyrazistą tożsamością chrześcijańską i eklezjalną oraz głęboką wrażliwością społeczną”.
Tak bardzo zależało Księdzu Dyrektorowi, by katecheci byli świadkami, a nie jedynie świeckimi nauczycielami religii. Od katechetów odwiedzających Wydział Katechetyczny często słyszałam: „boję się tej rozmowy’’, ale po chwili wspólnej refleksji padały słowa: „takich pedagogów jak ksiądz Drozd już nie będzie, wymagał od nas, ale najpierw wymagał od siebie i potrafił nas wiele nauczyć’’.
Uważam, że moja współpraca z księdzem dyrektorem Romanem Drozdem przyniosła wiele dobrych owoców, co wyrażało się w poprawnych relacjach z większością katechetów, a potwierdzeniem tego były częste osobiste wizyty katechetów w sekretariacie Wydziału Katechetycznego.
Ufam, że naprawdę mogli tu znaleźć zrozumienie, pomoc i wsparcie w trudnych dla nich sytuacjach szkolnych, parafialnych, rodzinnych i osobistych.
Obserwując przez 20 lat, jakim był kapłanem, człowiekiem i dyrektorem, mogę potwierdzić dzisiaj, że ci, którzy przychodzili do Wydziału Katechetycznego we Wrocławiu, spotykali się z OJCEM! Wysłuchał, pouczył, często skarcił, wykazał uczciwie błąd, wzmocnił i zawsze w modlitwie przyjmował ich intencje. Tego możemy być dzisiaj pewni! Może tylko za mało katechetom o tym mówił. Taki po prostu był…

S. JOLANTA MARIOLA ZIÓŁKOWSKA
Urszulanka SJK